บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 3
คุณชายโตตาเหลือกโพลงดึงผ้าห่มขึ้นปิดอก จรวยเองก็ร้องอุทานดึงผ้าห่มปิดอกไว้หมิ่นเหม่ แต่ดวงตาสมใจ ไม่ตกใจเท่าที่ควร
“นังจรวย หล่อน หล่อน ว้าย” หม่อมอำพันชี้นิ้วระริกระรัว สืบเท้าก้าวเข้าใกล้เตียง เท้าสะดุดผ้าถุงที่กองเป็นวง จึงหยิบมาคลี่ดู พบกางเกงในสีสดเจิดจ้า “กางเกงลิง ว้าย อีจรวย หล่อนมานี่เดี๋ยวนี้” จรวยลุกขึ้นเห็นหลังเปลือย หม่อมอำพันตาเบิกกว้าง “ว้าย ตายแล้ว นังชีเปลือย หน้าด้านสะพานเหล็ก” หม่อมอำพันทุ่มผ้าถุงและยกทรง กางเกงลิงใส่หน้าจรวย จรวยรีบกระโจมอก “ชายโต ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ได้ครับ”
“ทำไม จะขัดคำสั่งฉันเหรอ”
“ผม ผมไม่ได้นุ่งผ้าครับ”
หม่อมอำพันเรอเอิ้กมีอาการจะเป็นลม
ในห้องสมุดตำหนักเล็ก หม่อมอำพันนั่งอยู่บนเก้าอี้ นมย้อยนั่งอยู่ข้างๆเอายาดมให้ดม คุณชายโตนั่งคอตกอยู่ตรงข้าม จรวยนั่งพับเพียบร้องไห้อยู่ที่พื้น คุณชายรองนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือห่างออกมา
หม่อมอำพันผลักยาดมออก “ฉันไม่อยากพูดอะไรมาก เรื่องธรรมดา บ้านไหนๆเขาก็มีกัน”
“ใช่ครับ หม่อมแม่”
“เงียบนะ ยังจะมีหน้ามาพูด” คุณชายโตก้มหน้าใหม่ หม่อมอำพันมองดูจรวย “นี่นังจรวย หล่อนอย่ามาเผยอเลย ฉันจะส่งหล่อนไปอยู่หัวเมือง ให้เงินหล่อนซักก้อน ให้ทำมาหากินไม่ให้อดตาย”
จรวยคลานมาเกาะเท้าหม่อมอำพันน้ำตาพร่างพรู “หม่อมขา อย่าส่งดิฉันไปไหนเลย ดิฉันไม่มีที่ไปที่ไหนแล้ว ขอให้ดิฉันได้อยู่รับใช้หม่อม ได้สนองพระเดชพระคุณเถอะค่ะ”
“ไม่เอา แค่นี้แกยังสนองคุณฉันไม่สาแก่ใจอีกหรือ แกต้องไป”
“เจ้าค่ะ แต่ขอเวลาให้ดิฉันได้หาลู่ทาง ดิฉันสัญญาว่า วันใดที่คุณชายโตตบแต่ง ดิฉันก็จะขอกราบลา”
หม่อมอำพันนิ่งใจอ่อนลงนิดหนึ่ง “ก็ได้ เดี๋ยวจะหาว่าฉันใจไม้ไส้ระกำ”
“โธ่ จรวย”
“นี่ ชายโต อย่าไปธ่งอย่าไปโธ่ นะยะ”
“หม่อมแม่ จรวยเป็นเมียผม ผมต้องรับผิดชอบ”