บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 9 หน้า 5
คุณชายเล็กชูนามบัตร “มีใครเคยบอกไหมฮะว่า ชื่อพี่รองยาวตั้งวา”
“ชื่อกิตติราชนรินทร์น่ะหรือ ไม่มีนี่ ใครเขาก็เรียกกันแค่กิตติ ทำไม”
“ไม่ทำไมหรอกฮะ มีเพื่อนผมคนนึงบอกว่า ชื่อพี่รองน่ะ เอาไปตั้งชื่อคนอื่นได้ตั้งสี่ห้าคน”
คุณชายรองมองหน้าพูดช้าชัด “แล้วชื่อนายสั้นนักหรือ นายบดินทรราชทรงพล”
คุณชายเล็กทำคอย่นแล้วหัวเราะ “เออ ผมเกือบลืมไปแล้วว่าผมชื่ออะไร”
“เพื่อนช่างวิจารณ์ของแกคนนี้เป็นใคร ฉันรู้จักไหม”
“คงไม่หรอกฮะ”
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ถ้าเป็นผู้ชายแล้วพี่รองจะทำไมหรือฮะ”
“ฉันก็อาจจะต่อยปากสั่งสอนที่บังอาจมาวิจารณ์ชื่อที่เสด็จป้าประทานให้น่ะซี”
คุณชายเล็กทำคอหด “แล้วถ้าเป็นผู้หญิงล่ะฮะ”
“ฉันก็จะบอกเจ้าหล่อนว่าอย่าปากคอเราะร้ายนัก” คุณชายรองลุกขึ้นมองเลยไปไกล “ไม่รู้เป็นยังไง ผู้หญิงสมัยนี้ปากคอร้ายกาจ เถียงฉอดๆๆ คำไม่ตกฟาก ยิ่งยายเด็กบ้าคนนั้น”
“ฮะ เด็กบ้าที่ไหนกันฮะ”
“ช่างเถอะ แกไม่รู้จักหรอก แล้วฉันก็คงจะไม่เจอะเจอเจ้าหล่อนอีกแล้วในชีวิตนี้” คุณชายรองหน้าบึ้ง
ห้องโถงตำหนักใหญ่ ได้เวลาละคร ห้องโถงว่าง เพราะคนเกือบหมดวังไปอยู่ที่ห้องทรงพระสำราญกันหมด ศรีจิตราถือหนังสือนิทานเดินลงมาจากชั้นบน แล้วชะงักเมื่อเห็นคุณชายเล็กก้าวเข้ามาเงียบๆ คุณชายเล็กเหลียวซ้ายแลขวา ศรีจิตราก้าวไปแอบหลังรูปปั้นเชิงบันได คุณชายเล็กก้าวไปที่ตู้เตี้ยวางนาฬิกาเก่าแก่งดงาม คุณชายเล็กหยิบมาดู “เรือนนี้แหงเลย” คุณชายเล็กถือนาฬิกาหมุนตัวจะกลับไปตำหนักเล็ก
ศรีจิตราตกใจก้าวออกมา “หยุดเดี๋ยวนี้นะ นายยอด”
คุณชายเล็กชะงักหันมา เห็นศรีจิตรายืนหน้าเคร่ง แต่ก็งดงามราวหุ่นนางละคร คุณชายเล็กยิ้มเผล่ ศรีจิตรายิ่งคิดว่ายิ้มกลบเกลื่อนความผิด “อะไรนะครับ คุณ”
“ฉันบอกให้เธอหยุดเดี๋ยวนี้ นายยอด”
“นายยอด” คุณชายเล็กครางเบาๆ สมองคิดปราดไปก็เดาเรื่องได้ คุณชายเล็กยิ้มตาเป็นประกายพราว ก้าวเข้าไปพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปาก ศรีจิตราเชิดหน้าก้าวมาประจันหน้า “มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ คุณผู้หญิง”
“ฉันไม่มีอะไรให้เธอรับใช้ แต่เธอทำอะไรลงไปก็น่าจะรู้ตัว”
“โธ่ คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้เจตนา”
“ถ้าเธอไม่ได้เจตนา เธอก็คงไม่ทำอะไรแย่ๆอย่างนั้น”
“โอ้โฮ มันแย่ขนาดนั้นเชียว”