บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 36 หน้า 2
“แล้วเธอเองล่ะ เมื่อไหร่จะยอมคุยกับเฮียศุภรเขาเสียที เธอก็รู้แล้วนี่ว่าวันนั้นเฮีย เขาเล่นละคร มันไม่ใช่เรื่องจริง”
“ฉันไม่ชอบการหลอกลวงน่ะซี”
“โธ่ เฮียเขาเล่นไปตามแผนของพี่รอง ไม่ใช่ความผิดเฮียเขาเสียหน่อย”
“แล้วฉันควรจะทำยังไง”
“ก็คุยกันให้รู้เรื่องไง”
รื่น โรยหัวเราะแว่วมาอีกครั้ง ทั้งสองพูดกับใครบางคน
“รื่น โรยคุยกับใครในสวนน่ะ”
“ไป ไปดูกัน” คุณชายเล็กพาศศิรัชนีไปที่มุมสวน
ที่มุมหนึ่งในสวน รื่น โรยคุยกับศุภรหัวเราะระริก ศุภรถือช่อดอกไม้สวยในมือ
ศศิรัชนีทำท่าไม่พอใจ “เธอพาเขามาทำไม”
“ยังไงก็ต้องคุยกัน เฮียเขาคิดถึงเธอจะแย่อยู่แล้ว อ้อ นี่....มีอีกเรื่องจากพี่รอง”
“อะไรเหรอ”
คุณชายเล็กส่งจดหมายปิดผนึกส่งให้ศศิรัชนี “พี่รองบอกว่าช่วยส่งให้หญิงก้อยด้วย เอาล่ะ ฉันขอทำหน้าที่ทูตประสานสัมพันธ์ครั้งสุดท้ายนะ” คุณชายเล็กเดินตรงไปหาศุภร แล้วกระซิบกระซาบ
ศุภรหันมาหาศศิรัชนีแล้วเดินตรงมาหา “คุณกลางครับ ยกโทษให้ผมเถอะนะครับ” ศศิรัชนีเป็นอึ้งไป ศุภรส่งดอกไม้ให้ ศศิรัชนีรับมา “วันนี้ผมมาขอทานเค้กสายรุ้งของคุณกลาง ได้ไหมครับ”
ศศิรัชนีใจอ่อนยวบลงทันที แล้วค่อยๆ ยิ้มออกมา น้ำตารื้นขึ้นนิดๆ “เชิญค่ะ แต่ต้องช่วยทำนะคะ เพราะเลิกทำไปหลายวันแล้ว”
“ใช้ผมมาเถอะครับ ผมยินดีทำทุกอย่างเพื่อคุณกลาง”
ศศิรัชนีพา ศุภรกลับไปที่เทอเรส คุณชายเล็กถอนใจ รื่น โรยยิ้มปลื้ม
“คุณชายขา คงเข้าใจกันได้แล้วนะคะ เพราะช่วงนี้พวกเราทานอะไรไม่ลงเลย”
“ตรอมใจแทนหญิงกลางเหรอรื่น”
“เปล่าค่ะ อาหารเค็มจัดทุกประเภทค่ะ”
“ตั้งแต่คุณกลางเสียใจเรื่องคุณศุภร ทำกับข้าวทำขนม ผิดรสหมดเลยค่ะ” คุณชายเล็กงง รื่น โรยหัวเราะคิกคัก
ห้องนอนคุณหญิงเทพีเพ็ญแสง คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงกำลังอ่านเนื้อความในจดหมาย ขยำทิ้งปาลงกับพื้นแล้วหันขวับ สะบัดผ้าบางมามองศศิรัชนี มีเค้กสายรุ้งเพิ่งทำสดใหม่วางอยู่ “จะมาทวงแหวนของท่านพ่อคืน ฮึ จะเอาไปให้นังนั่นล่ะซี หญิงไม่หวงเอาไว้หรอก”
“จ้ะ หญิงเก็บแต่เครื่องเพชรแพงๆ เอาไว้ก็พอ แหวนคุณรองเป็นแค่พลอยไม่มีราคาค่างวดอะไร”