บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 12 หน้า 2
คุณยายชวนคุย “แหม แต่อากาศอย่างนี้ ถ้าได้นอนล่ะก็เป็นหลับไม่ตื่นเชียวล่ะ”
คุณตาเสริม “ครับ อย่างยายสานี่ แค่ฝนตกปรอยๆก็หลับเค้เก้แล้ว”
สาลินเกือบร้องกรี๊ด คุณชายรองทำเสียงซื่อ “ครับ ผมพอจะนึกภาพออก”
สาลินมองอย่างฝากไว้ก่อน คุณชายรองจิบน้ำมะตูมอุ่น
“ดื่มน้ำ ดื่มท่า เรียบร้อยแล้ว คุณชายกลับได้แล้วมั้งคะ”
คุณชายรองรู้ว่าโดนไล่ “ครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า”
สาลินยิ้มสะใจ ทันใดมีฝนห่าใหญ่ตกถะถั่งพรั่งพรูลงมาอีก คุณชายรองยิ้ม สาลินแทบจะร้องว้าออกมา คุณชายรองสาใจบ้าง
คุณตาไม่รู้เรื่องก็ชวนกินข้าวตามมารยาท “ถ้าอย่างงี้ อย่าเพิ่งกลับเลยครับ กินข้าวด้วยกันดีกว่า อย่าหิ้วท้องกลับไปที่วังเลย”
สาลินกัด “แหม กับข้าวชาวบ้านชาวสวน น่าจะกลืนไม่ลงมังคะ”
คุณชายรองทำไม่รู้ไม่ชี้ “ฉันจะลองดู”
สาลินเชิด คุณยายเลื่อนชามลอยกลีบกุหลาบให้คุณชายรองล้างมือ ยายพิณประคองชามที่เอาอาหารไปอุ่นใหม่ควันฉุย คลานเข่ามาวางเรียงรายราวลิเกเก่า
คุณยายสงสัย “เอ้า แม่พิณ เอาอะไรมาอีก”
“หม่อมฉันไปอุ่นพระแกงมาให้ทรงเสวยเพคะ”
สาลิน คุณตา คุณยายสะดุ้งเฮือก คุณชายรองทำตาปริบๆ ยายพิณยังพนมมือแต้อยู่
“พูดธรรมดาเถอะครับป้าพิณ ผมเป็นแค่คนธรรมดา ท่านพ่อผมต่างหากถึงจะเป็นเจ้า”
สาลินแปลกใจที่คุณชายรองอ่อนโยนถึงขนาดนั้น แต่ยายพิณนั้นซาบซึ้งจนน้ำตาไหล “ยังไง คุณชายก็เป็นเจ้าสำหรับหม่อมฉันเพคะ” ยายพิณ ตาผล แกะ ยกมือไหว้ท่วมหัว
ศาลากลางสวน ตำหนักใหญ่ ฝนเทลงมาใหม่ คุณชายเล็กออกมาจากใต้โต๊ะแล้ว ศรีจิตรายืนห่างออกมา ทันใดก็มีลมกรูเกรียวพาฝนสาดเฉียงเข้ามาค่อนศาลา คุณชายเล็กขยับหนีฝน อยู่ใกล้ศรีจิตราฟุตเดียว ศรีจิตราเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง
“ทำไมคุณทำท่าเหมือนหายใจไม่ออก”
“เปล่านี่คะ”
“หรือว่าผมอยู่ใกล้คุณเกินสามเมตร เอางี้ไหมฮะ ผมออกไปยืนนอกศาลาจะได้ไม่ผิดจารีต”
ศรีจิตรายิ้มนิดหนึ่ง “นี่ไม่ใช่เรื่องม่านประเพณีนะคะ”
“แน่ะ คุณรู้จักนิยายเรื่องนี้ด้วย”
“ค่ะ”