บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 10 หน้า 2
พิมลแขท่าทางอิดโรย “อือ”
“นี่แค่โพสต์ท่าเอง ทำไมแกดูเหนื่อยจังฮะแข”
“เมื่อคืนไม่ได้นอนน่ะ”
“เครียดเรื่องคุณวัชล่ะสิ หรือว่ารอเค้ามาปรับความเข้าใจ”
พิมลแขหลุบตา แค่ยิ้มแล้วซับเหงื่อ ไม่กล้าบอกว่าไม่ใช่ธวัช ก้อยดูออกว่าเครียดก็แตะแขนให้กำลังใจ
“ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรกันนะ แต่ยังไงฉันก็อยู่ข้างแกว่ะ”
“ขอบคุณนะก้อย”
“โอเค ...เพื่อนขอไลฟ์สดเรียกแขกซัก 5 นาที ...ไหวมั้ย”
“ได้ เดี๋ยวจัดท่ายากให้เลย”
ห้องทำงานของธวัช ธวัชกำลังจะรินกาแฟจากกาที่เลขาวางไว้ให้ เสียง notification จากโทรศัพท์ดัง เห็นหน้าจอโทรศัพท์เป็น Notification จากแฟนเพจของพิมลแข ขึ้นว่ากำลังไลฟ์ ธวัชลังเลนิดๆ แล้วสุดท้ายก็ละมือจากเหยือกมาที่มือถือแทน ธวัชกดเปิดดู ภาพไลฟ์จากหน้าจอโทรศัพท์ เห็นพิมลแขกำลังโหนบาร์พิลาทิสมีทั้งคนกดเลิฟ กดว้าว กดไลค์ให้ พอได้เห็นหน้าพิมลแข รอยยิ้มเศร้าๆ ก็ปรากฏบนหน้าธวัช
สตูดิโอพิลาทิส พิมลแขโหนบาร์พิลาทิสในท่าลอยตัวจากพื้น เป็นท่าที่ต้องใช้กำลังมาก พิมลแขหน้ามืด เห็นก้อยที่กำลังถ่ายไลฟ์เริ่มเบลอ “แข ...แกโอเครึป่าว”
ไม่มีเสียงตอบจากพิมลแข เห็นภาพสลับเป็นมืด เป็นระยะๆ เหมือนกระพริบตาหนักๆ พิมลแข เหมือนเธอร่วงตกลงมาที่เบาะ มีเสียงดัง ฟึ่บ! ก้อยปล่อยมือถือในมือตกพื้น ตรงเข้ามาหาพิมลแข “เฮ้ย แข !!! แข!!! ...”
ภาพก้อยหายไปกับความมืด เหมือนพิมลแขหลับตา หมดสติไปแล้ว
ห้องทำงานลัคนัย ลัคนัยนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ดวงตาของเขาจ้องกวาดมองหน้าจอ เห็นว่าสิ่งที่ลัคนัยกำลังดูอยู่เป็นข่าวของเอสเจโพลิเมอร์ พาดหัวข่าวผู้บริหารรุ่นสองที่เข้ามารับช่วงทำธุรกิจต่อ ลัคนัยมัวแต่อ่านข้อมูล ไม่ทันสังเกตว่าเหมือนชนกมายืนกอดอกดูด้วยอยู่ข้างหลัง “ดูคุณจะข้องใจเรื่องลูกค้าใหม่เหลือเกินนะ”
ลัคนัยตกใจนิดๆ แต่กลบอาการ “รู้เขารู้เราไว้ก็ไม่เสียหายนี่ครับ”
เหมือนชนกคิด “ฉันขอเข้าไปนั่งเป็นผู้ช่วยคุณพ่อดีกว่า อยากรู้ว่าเค้าเจรจาซื้อขายกันยังไง”
เหมือนชนกถลันออกไป ลัคนัยครุ่นคิดแล้วตามไป
ออฟฟิศกรีนดรีม ลัคนัยและเหมือนชนกต้องประหลาดใจทั้งคู่ “คุณพ่อออกไปข้างนอก?”