บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 22 หน้า 3
เหมือนชนกน้อยใจ “ความพยายามหลายเดือนของนกมันเทียบไม่ได้กับใครบางคนเลยสินะคะ ...หรือเป็นเพราะว่าเค้ากำลังจะมีลูกคนใหม่ให้คุณพ่อ ...ลูกคนใหม่ที่สำคัญกว่านก”
“ไม่มีใครสำคัญกว่าใครหรอก” ธวัชขยับเข้ามาหาเหมือนชนก เช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“ไม่ใช่ว่าพ่อรักลูกคนไหนมากกว่ากัน แต่พ่อมีวิธีรักในแบบของพ่อ รักให้เหมาะสมกับที่ควรจะเป็น ...อีกคนยังอ่อนแอพ่อก็ต้องดูแล ในขณะที่อีกคนสร้างครอบครัวอันอบอุ่น และมีคนรักที่พร้อมจะดูแล พ่อก็ไม่อยากให้กลับมาอยู่กับพ่อ...”
เหมือนชนกร้องไห้ ธวัชประคองศีรษะของเหมือนชนกมาไว้ข้างเอว ลูบศีรษะเบาๆ อย่างปลอบโยน
“พรุ่งนี้สัญญานะลูก ว่าจะกลับไปหานัย อย่าให้เรื่องของพ่อบั่นทอนความสัมพันธ์ของพวกลูกเลย ...พ่อเห็นนะว่านกกับนัยรักกันดีแค่ไหน” ธวัชบอกอย่างอ่อนโยน หารู้ไม่ว่ามันทำให้เหมือนชนกเจ็บจี๊ดในใจ เหมือนชนกร้องไห้หนักกว่าเดิม มือของเหมือนชนกแตะไปบนหน้าท้องของตัวเอง
เช้าวันใหม่ รถของพิมลแขแล่นเข้ามาจอดเทียบที่หน้าบ้านของธวัช ธวัชถือไม้เท้าออกมายืนรอ เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นพิมลแขลงจากรถ ทอแสงที่กำกับแอ๊บ แอ้ให้ช่วยขนของลงจากรถ มองธวัชอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“นี่จะเดินได้จริงๆ ใช่มั้ย ? ไม่ใช่ว่าหลอกลูกฉันให้กลับมาดูแลนะ”
พิมลแขปรามแม่ “แม่คะ! เราตกลงกันแล้วนี่ว่า...”
“ไม่เป็นไรแข ความห่วงใยของคนเป็นพ่อเป็นแม่ ...ผมเข้าใจดี”
ธวัชบอกกับพิมลแขเสร็จ ธวัชก็หันไปรับปากทอแสง
“คุณแม่ครับ ผมสัญญาว่าจะไม่ให้ลูกคุณแม่ต้องมาลำบากดูแล ผมต่างหากที่จะเป็นคนดูแลเค้า ...อย่าว่าแต่เดินเลย ก่อนหลานคุณแม่คลอด ผมจะวิ่งให้ดู”
ทอแสงไว้เชิง “ฮึ! ให้มันจริง ถ้าคุณทำไม่ได้นะ ฉันจะมารับคืนทั้งแม่ ทั้งหลานเลยคอยดู”
ธวัชและพิมลแขยิ้มให้กันอย่างขำๆ เหมือนชนกยืนมองอยู่ที่บันได เห็นอย่างนั้นก็เดินหนีขึ้นชั้นสองทันที
ผ่านเวลา ห้องนอนธวัช พิมลแขเดินท้องโย้ สำรวจรอบห้องที่มีแต่อุปกรณ์สำหรับคนป่วย พิมลแขมาหยุดที่เตียงพยาบาลแล้วอมยิ้ม ธวัชที่ยืนด้วยไม้เท้าหลุบตา ธวัชอาย
“เกะกะหน่อยนะ ...ผมจะรีบหาย จะได้ย้ายมันออกไป”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ เตียงใหม่คุณดูไปดูมาก็โอเคดูลุกนั่งง่ายดี”
พิมลแขไม่พูดเปล่า แต่นั่งลงไปบนเตียงพยาบาลให้เห็นว่าเธอโอเคจริงๆ “แต่มันเป็นเตียงคนป่วยนะ”
“ก็ถูกต้องแล้ว” พิมลแขชี้ธวัช ชี้ตัวเอง “คนนี้ป่วย ส่วนคนนี้ก็ท้อง เหมาะสมกับเราดี”