บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 11 หน้า 4
“ผมคือมาตราฐานของการตัดสินใจในการเลือกว่างานนี้ควรมี หรือไม่ควรมีอะไรบ้าง”
เหมือนชนกทำหน้าแบบว่าช่างยิ่งใหญ่จริงๆ ลัคนัยยิ้มเอ็นดู “คุณจะได้ไม่เสียเวลา ไม่ดีเหรอครับ”
เหมือนชนกเข้าทาง “ถ้าคนสร้างแคมเปญอยากช่วย ฉันก็ไม่ควรปฏิเสธ จริงไหมคะ?”
เหมือนชนกยิ้มชอบใจ คว้ากระเป๋า ลัคนัยเดินตามเหมือนชนก
ห้องอาหารโรงแรมวุฒา วุฒาเล่าด้วยท่าทียิ้มแย้ม ดูอัธยาศัยดีกับมาลินีและวิสาขามาก
“ครับ คุณนกเก่งมากนะครับ ตอบคำถามเรื่องงานของผมได้อย่างละเอียด แล้วยังสืบทอดความสวยจากคุณยายกับคุณน้ามาอีก สมบูรณ์แบบมากครับ” มาลินียิ้มอย่างอารมณ์ดี
ในขณะที่วิสาขามองวุฒาอย่างรู้สึกไม่ค่อยเชื่อนัก มาลินีเห็นทีมงานที่จะถ่ายทำ ทยอยขนเครื่องมือในการถ่ายทำเข้ามา “วันนี้มีงานอะไรหรือเปล่าคะ”
“ถ่ายวีดีโอพรีเซ้นต์ห้องอาหารสำหรับไปโรดโชว์ในต่างประเทศน่ะค่ะ ไอเดียวุฒาเขา” นุชนารถเข้ามา
“ท่านประธานคะ นางแบบจะขอมาสวัสดีท่านประธานค่ะ”
“ได้สิ” ทุกคนหันไปทางประตู เพนนีเดินยิ้มสวยเข้ามา มาลินีเห็นหน้าเพนนี “นังเพนนี!”
มาลินีจะลุก แต่วิสาขาจับแขนมาลินีดึงไว้ วิสาขากระซิบ ปากไม่ขยับ “ต่อหน้าเพื่อนคุณแม่นะคะ”
มาลินีรู้สึกตัวพยายามจะนิ่ง แต่เพนนีตรงเข้ามา
“ท่านนี้คือคุณสมจินตนา ท่านประธาน กับคุณวุฒา รองประธาน”
วุฒามองเพนนีที่ใส่สั้น เข้ารูปเน้นทรวดทรงด้วยสายตาสนใจ
“ดิฉันเพนนี นางแบบของงานวันนี้ค่ะ” เพนนี่หันมาทางมาลินี วิสาขา
“สวัสดีค่ะคุณยาย คุณน้าดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอ”
“นางแบบคนนี้เป็นหลานของคุณมาลินีเหรอคะ?”
เพนนี ค้านมาลินี “ใช่ค่ะ,ไม่ใช่ค่ะ!” ทุกคนชะงักไปที่มาลินีปฏิเสธเสียงแข็งมาก
“คือ...”
“เด็กคนนี้เป็นลูกของแม่บ้านที่รับใช้ลูกเขยฉันมานานน่ะค่ะ”
เพนนีหน้าเสียแต่ยังพยายามจะแก้หน้า “เพนนีโตมาในความดูแลของคุณน้า เพนนีรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกหลาน”
มาลินีแทรก “แม่นี่เกาะลูกเขยกับลูกสาวฉันจนได้ดี เสียดายไม่ค่อยเชื่องเท่าไหร่ ติดนิสัยชอบแว้งกัดบ่อยๆ”
เพนนีหน้าชาที่มาลินีด่ากันซึ่งหน้าแบบไม่มีเบรก “เพนนี...”
วิสาขาตัดบท “เธอมาทำงานไม่ใช่เหรอ...ตรงนี้ไม่ใช่ที่ทำงานเธอ..ไปเสนอหน้าให้ถูกที่ดีกว่า...เจ้าของงานที่จ้าง