บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 22 หน้า 5

“โอ๊ย จะให้ฉันไปถามยัยแม่เลี้ยงนั่นน่ะเหรอ เอี๊ยมได้ฆ่าฉันน่ะสิ” เจ้เต่าโวย

“ถ้ายังไงฝากเจ้ดูๆ หน่อยนะ พวกเราถึงจะเบื่อขี้หน้าป้าไก่ แต่ก็อดห่วงไม่ได้” 

เจ้เต่าชายตามองนักข่าว ก่อนรับคำ “อื่อ...” นักข่าวเดินออกไป เจ้เต่ามองตามวด้วยสีหน้าคิดๆ เครียดๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก็นึกบางอย่างขึ้นได้ “หรือว่าแม่นังป้าไก่...จะเป็นอะไรไป”

เจ้เต่าตัดสินใจไปที่รงพยาบาลที่แม่ป้าไก่รักษาตัวอยู่ แม่ป้าไก่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ อาการที่ดีขึ้นแล้ว เจ้เต่านั่งอยู่ข้างเตียง ฟังแม่ป้าไก่พูดอย่างสงบเสงี่ยม

“อาการแม่ดีขึ้นเยอะเลยหละเต่า เห็นหมอบอกว่าอีกแค่สองอาทิตย์ก็กลับบ้านได้แล้ว ดีเหมือนกัน เพราะแม่ก็เบื่อโรงพยาบาลเต็มทีละ ใครจะไปนึกนะว่าแค่หกล้ม จะทำให้เส้นเลือดในสมองแตกได้ เลยกลายเป็นต้องมานอนโรงพยาบาลนานหลายเดือนเลย...เฮ้ออ...อยู่ที่ไหนมันก็ไม่สบายเท่าที่บ้านเรานะ...ว่าไหมเต่า”

“ใช่ค่ะแม่...”

“เออ...ว่าแต่เต่ามีอะไรรึเปล่าลูก ถึงได้มาหาแม่ ปกติเต่าจะงานยุ่งมากไม่ใช่เหรอ แม่เคยได้ยินไอ้ไก่มันพูดอยู่บ่อยๆ”

เจ้เต่าร้อนใจ อยากจะถามแต่ก็ไม่กล้า ตอบอึกๆ อักๆ “เอ่อ...อ่อ...คือเต่ามาธุระแถวนี้พอดีคะแม่ เลยแวะมาเยี่ยมแม่น่ะค่ะ...”

“อืมม...ขอบใจนะเต่า...”

เจ้เต่าทำเป็น มองหาป้าไก่ “เอ๊ะ! แม่คะ...แล้วนี่ไก่ไปไหนเหรอคะ หรือว่าวันนี้ยังไม่มา”

“ไก่มันไม่ได้มาหาแม่สามวันแล้วล่ะ...มันก็คงไปทำงานของมันนั่นหละ...เห็นบอกว่าไปรับงานใหญ่มาทำ...”

เจ้เต่าทำหน้าสงสัย “แล้วไก่มันบอกแม่ไหมคะว่าใครเป็นคนมาจ้างให้มันไปทำงาน”

“เออ...แม่ก็จำไม่ได้ แต่เห็นไก่มันบอกว่าหลังจากเสร็จงานนี้แล้ว มันจะได้รับเงินก้อนใหญ่ ไก่มันตั้งใจจะเลิกเป็นนักข่าวแล้วมาเปิดธุรกิจเป็นของตัวเองน่ะ... มันบอกว่าต่อไปมันก็จะได้อยู่กับแม่ทุกวันๆ ไม่ต้องออกไปทำงานแล้ว...”

“เงินก้อนใหญ่ถึงขั้นตั้งตัวได้เลยเหรอ..” .เจ้เต่าครุ่นคิดในใจว่า ‘งานอะไร ถึงได้ค่าจ้างขนาดนั้น’

แม่ป้าไก่พูดต่อ “แม่ได้ยินมันพูดแบบนี้แล้วแม่ก็สบายใจสบายใจ ต่อไปไก่มันก็จะได้ไม่ต้องวิ่งทำงานงกๆๆๆ อดหลับอดนอนเพื่อหาเงินมาจ่ายค่ายาให้แม่อีก...ที่ผ่านมามันลำบากมาเยอะแล้ว...แม่ล่ะสงสารมันเหลือเกิน”

เจ้เต่าพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าแม่ทำตาปริบ สีหน้าครุ่นคิด ในใจยังคงสงสัยว่าป้าไก่ไปไหน...ไปทำงานอะไร

เจ้เต่า อรัญภัทร เวฬุยา และเขมปัณฑาครุ่นคิดกันเรื่องป้าไก่หายไป

“นี่คงไม่ใช่หายไปธรรมดาๆแล้วนะเจ้..” เวฬุยาเอ่ยขึ้น

เขมปัณฑาพยักหน้าเห็นด้วย 

“นั่นนะสิ...ปกตินังป้าไก่มันก็ไม่เคยจะหายไปไหนนานๆนะ ยิ่งแม่มาป่วยนอนโรงพยาบาลด้วย ยิ่งแล้วใหญ่ ยังไงก็จะต้องหาเวลาว่างไปเยี่ยมแม่ได้ตลอด” เจ้เต่าพูดอย่างครุ่นคิด

อรัญภัทรซึ่งยืนพิงกำแพงอยู่อีกด้าน พูดด้วยสีหน้าเป็นกังวลขึ้นว่า“ยายป้าไก่นั่นคงไม่ได้กำลังตกอยู่ในอันตรายหรอกนะ...”