บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 14
ในห้องพักของโรงพยาบาล ทิวัตถ์ถือรีโมทกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ก่อนจะกดปิดทีวีแล้วเดินไปหยิบหนังสือมาอ่านอย่างเบื่อๆ ชายหนุ่มเดินไปที่ระเบียงเปิดประตูออกไปยืนรับลม มองไปเรื่อยๆ จนมองเห็นลิลินที่ยืนอยู่ที่สวน
ลิลินยืนอยู่ในสวนของโรงพยาบาล กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องที่ท่านรองฯศัลย์กับศุภารมย์มาคุยด้วยวันนี้
ทันใดนั้นเสียงทิวัตถ์ก็ดังขึ้นจนทำลายสมาธิของลิลิน “เป็นไข้แล้วออกมาโดนลมอย่างนี้...เดี๋ยวก็ได้เป็นหนักอีกหรอก”
“แล้วทีคุณล่ะลงมาทำไม”
“อยู่แต่ในห้องอุดอู้น่าเบื่อจะตาย”
“เบื่อมากก็กลับไปหลงป่าอีกทีซิ”
ทิวัตถ์หมั่นไส้ “แต่ผมว่าหลงป่ามันก็ยังดีกว่าหลงเสน่ห์นะ”
“ถ้าคุณคิดจะมาหาเรื่องฉันล่ะก็...เชิญคุณกลับไปอุดอู้เหมือนเดิมดีกว่า...ฉันยิ่งปวดหัวจากแม่คุณที่พาตำรวจมาสอบปากคำอย่างกับฉันเป็นคนร้ายซะเอง”
ทิวัตถ์ได้ยินก็แปลกใจที่ศุภารมย์กับท่านรองฯศัลย์ไปสอบปากคำลิลินโดยไม่บอก “แล้วคุณบอกไปว่าไง”
“บอกอะไรล่ะ...ฉันก็พูดไปตามความจริง...แต่ท่าทางนายตำรวจนั่นคงจะไม่เชื่อ...คิดว่าฉันทำให้คุณถูกทำร้าย” ทิวัตถ์นิ่งไปลิลินนึกได้จึงลองถามเรื่องท่านรองศัลย์ “ท่าทางตำรวจคนนั้นจะสนิทกับครอบครัวคุณนะ”
“เขาทำงานให้กับพ่อผมตั้งแต่ผมยังเด็ก”
“ตั้งแต่เด็กเลยเหรอ” ทิวัตถ์พยักหน้า ลิลินซักต่อ “ถ้าอย่างนั้นฆาตกรที่ฆ่าแม่คุณก็ถูกจับได้เพราะเขาด้วยน่ะสิ”
“ใช่...”
ลิลินได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกอะไรที่แปลกๆ “แล้วคุณมั่นใจใช่มั้ยว่า...ฆาตกรคนนั้นคือคนที่ฆ่าแม่คุณ”
“หมายความว่าไง”
“เอ่อ...ฉันแค่เห็นว่าตำรวจคนนั้นท่าทางไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่” อยู่ดีๆ ทิวัตถ์มีทีท่าปวดหัวขึ้นมา ลิลินเห็นก็ตกใจถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นไรคุณ...เจ็บแผลเหรอ”
ทิวัตถ์ส่ายหน้า “อาการเก่าน่ะ...ผมจะปวดหัวทุกครั้งที่คิดถึงเหตุการณ์วันนั้น”
“แล้ว...แล้วฉันต้องทำยังไง...ให้ฉันไปเรียกหมอให้มั้ย”
“ไม่เป็นไร...เดี๋ยวผมกินยาหมอศรัณย์ก็คงดีขึ้น”
“หมอศรัณย์...” ลิลินได้ยินชื่อหมอศรัณย์ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้