บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 14 หน้า 4
วิทยามีท่าทางเป็นห่วงลิลินดูแลไม่ยอมห่าง ทิวัตถ์แอบมองทั้งคู่อยู่ที่มุมหนึ่ง เขานิ่งไปกับภาพตรงหน้ารู้สึกเศร้าเหมือนคนอกหัก
ทิวัตถ์เดินอารมณ์เสียมาที่ห้อง เขาเปิดประตูเข้าไปแล้วก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นอนันยชกำลังหยิบมือถือขึ้นมากด
“ไอ้วิน ! ไปไหนมาวะ”
“ก็เดินเล่นแถวนี้แหละ...”
“นี่ฉันเกือบโทรไปบอกแม่แล้วว่าแกหายตัวไป...”
“ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย”
“อ้าว...ฉันก็นึกว่าไอ้คนที่ทำร้ายแกมันย้อนมาอีกน่ะซิ...พูดแล้วก็ยิ่งเจ็บใจ...แกไม่ต้องห่วง...ถ้าฉันรู้ว่าใครแกทำ...รับรองว่ามันต้องเจ็บกว่าแกแน่”
ทิวัตถ์ซึมซับถึงความเป็นห่วงใยที่อนันยชมีให้ “เออวัน นายมาก็ดีแล้ว...ฉันอยากจะกลับบ้านอยู่พอดี”
“นายไม่เป็นอะไรแล้วแน่นะ “
ทิวัตถ์ส่ายหัวทำนองไม่เป็นไร
“ก็ได้...งั้นแกเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกัน...เดี๋ยวฉันลงไปเคลียร์ค่าใช้จ่ายก่อน”
อนันยชเข้ามาตบไหล่ทิวัตถ์ ทิวัตถ์สะดุ้ง “โอ๊ย ! “
“โทษๆ...งั้นเดี๋ยวฉันมา” อนันยชรีบเดินออกจากห้องไป
ทิวัตถ์เจ็บแผลก็ยิ่งทำให้นึกถึงลิลิน
ปรมัตถ์นั่งที่โต๊ะทำงาน กำลังเปิดหน้าเวปกูเกิล พิมพ์ว่า ศรัณย์ พิทักษ์ศิลป์ เห็นข้อมูลของหมอศรัณย์ขึ้นมาทันที
“ศรัณย์ พิทักษ์ศิลป์...ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตใต้สำนึก”
ปรมัตถ์รู้สึกว่ากำลังจะเจอบางอย่างจึงกดเข้าไปอ่านเวปนั่นทันที หน้าจอขึ้นภาพศรัณย์ ปรมัตถ์กดไล่ลงมาก่อนจะเห็นว่าเป็นบทความ
“ความแตกต่างระหว่างการสั่งจิตใต้สำนึกกับการสะกดจิต จิตใต้สำนึกจะมีการเก็บข้อมูลมาหลายภพหลายชาติ...บางทีปัญหาที่เกิดขึ้น...เราอาจจะต้องย้อนกลับไปแก้ไขที่จิตใต้สำนึก...เพื่อลบล้างหรือสร้างความรู้สึกขึ้นมาใหม่ได้”
โป๊ะเช้ะ ! ปรมัตถ์สีหน้ามีความหวังขึ้นมาทันที
วีระเดินมาตามทางคนเดียว เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนเดินตาม วีระหันไปดูแต่ก็ไม่มีใคร เขารีบจ้ำ เดินเลี้ยวมุมถนนก็สะดุดล้มลง วีระหันกลับไปด้านหลังก็ต้องตกใจเพราะเห็นท่านรองศัลย์ยืนอยู่
“รองศัลย์! ...มาทำอะไรแถวนี้ครับ”
“มีเรื่องให้ช่วยหน่อย”