บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 3 หน้า 4

ขณะนั้นเองบุณฑริก โยทะกา  นีน่าและยาหยี เดินมาถึงหน้าห้องของเมืองแมน เบลหยิบของทำท่าจะทุ่มอีก

“อย่าค่ะคุณเบล” โยทะกาเข้าไปแย่ง ร้องห้ามไว้ ทั้งสองยื้อของชิ้นนั้นกัน “คุณคะ” โยทะกาส่งสายตาขอร้องเมืองแมน

“เออๆ ยอมก็ได้โว้ย” เมืองแมนขัดใจ ตะโกนลั่น 

เบล บุณฑริก รวมถึงนีน่า ยาหยียิ้มอย่างผู้กำชัยชนะ 

ภายในร้านคาราโอเกะ บริเวณบ้านพักเด็กเสิร์ฟ หนูมาลีเตรียมตัวมาอาบน้ำ ได้ยินเสียงออกมาจากในห้องน้ำ เป็นเสียงการะเกดร้องเพลงลูกทุ่ง หนูมาลียืนฟังอย่างสนใจสักพัก การะเกดออกมา

“เธอร้องเพลงเพราะจัง” หนูมาลีชม

“มาอยู่ใหม่หรือ ฉันชื่อการะเกดจ้ะ สองห้องนั้นมีช่องอากาศ บางทีมีพวกก่อสร้างโรคจิตข้างหลังแอบมองมา ใช้ห้องนี้ดีกว่านะจ๊ะ” การะเกดแนะนำอย่างเป็นมิตร

“สวยด้วย ใจดีด้วย” หนูมาลียังชื่นชมไม่เลิก จนการะเกดเขินตามประสาคนเรียบร้อย 

หนูมาลีมองไปเพราะมีคนมองมา มองออกไปเห็นบ้านพักหลังเล็กของโรสที่อยู่อยู่ห่างไป บอยเปิดประตูออกมาโบกมือให้อย่างมีไมตรี  โรสเดินตามออกมาหยิบของในรถ ไม่ได้มองหนูมาลีเหมือนบอย  หนูมาลีโกรธทันที เพราะเพิ่งรู้ว่าเขาอยู่บ้านเดียวกัน

“เขาอยู่ด้วยกันหรือ” หนูมาลีถามการะเกด

“พี่บอยเป็นกัปตันที่ร้าน แล้วก็เป็นแฟนพี่โรสด้วย ทำไมอยู่ด้วยกันไม่ได้ล่ะจ๊ะ” 

“มีความสุขมากสินะ มีร้าน มีลูกน้อง มีแฟนหล่อแบบนี้นี่เอง ถึงไม่สนใจกลับบ้านนอก” หนูมาลีค้อนให้บอย ก่อนเข้าห้องน้ำไป  การะเกดได้แต่งงๆ

โรสเดินกลับเข้ามาในห้อง บอยชี้ไปยังห้องน้ำเรือนพัก “ผมเจอเขวี้ยงค้อนอันใหญ่มาก” 

“หนูมาลีน่ะหรือ” 

“ลูกพี่มา ให้เขามาอยู่ที่บ้านนี้ไหม ผมย้ายไปอยู่ที่บ้านพักเอง” บอยเสนอ โรสเก็บเอาไปคิด

อีกด้านหนึ่ง หนูมาลี การะเกดและปลากำลังทำความสะอาดแถวหน้าบ้านคนงาน 

โรสเดินมาหา คุยกับหนูมาลีเบาๆ มีแววห่วงใย ไม่ให้คนได้ยิน “นอนได้ไหม  มีห้องอยู่บนบ้าน” โรสแกล้งทำเป็นมาดูต้นไม้แถวนี้ทำไปคุยไป

“อยู่บ้านบนเขาก็นอนแบบนี้แหล่ะ เชิญ ”พี่โรส” เสวยสุขกับแฟนไปเถอะ ไม่อยากรบกวน!” หนูมาลีตอบประชดประชัน