บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 22 หน้า 2
“ของดีหรือพี่ ของขลังใช่ป่ะ ขอดูหน่อย”
“ขอค่าดู”
“ร้อยหนึ่ง”
“ไม่” โรสปฏิเสธเดินหนี
หนูมาลีเดินตามตอแย วุ่นวายไปมา “500”
“ไม่”
“นี่ชักอยากดูจริงๆ แล้วนะ จะเดินหนีไปทำไม จะลีลาอะไรเยอะนักหนาเนี่ย” หนูมาลีเริ่มหงุดหงิดบ้าง
“จ่ายไหม” โรสทำมืออวดลอยไปลอยมา
หนูมาลีทำหน้าตัดใจสุดๆ “พันหนึ่ง”
“ไม่!” โรสยังคงปฏิเสธ
หนูมาลีหมดแรงนั่งลงครวญคราง “พี่โรสอ่ะ ฮือ อยากรู้แล้วอ่ะ อะไรอยู่ในมือ”
โรสยอมแพ้เดินมาหา ยื่นมือที่ยังกำให้ดู “ของที่ปกปิดไว้ ยิ่งปิดยิ่งซ่อนยิ่งอยากรู้ อยากดู ยิ่งเขาไม่ให้ดู ยิ่งอยากดู แกยอมจ่ายเงินทั้งหมดที่มีเพื่อให้ได้ดูถูกไหม” หนูมาลีพยักหน้า โรสแบมือออกมาไม่มีอะไร
“ไม่เห็นมีอะไรเลย เล่นอะไรเนี่ย” หนูมาลีโวยขึ้น
“ของในนี้...” โรสชี้ในมือ “ฉันกำลังพูดถึงสิ่งมีค่าทั้งหลายตัวของผู้หญิง คิดดูซิ ฉันพูดถึงของที่ปกปิดไว้ อะไรกันแน่ ที่ผู้ชายทั้งหลายมันอยากดูที่สุด”
“นี่พี่หมายถึง...” หนูมาลีคิดตาม
“ของที่ไม่ได้เห็น ไม่ได้สัมผัส ราคาก็มีแต่สูงขึ้น สูงขึ้นตามเวลาที่ผ่านไป คราวนี้รู้หรือยัง ถ้าแกอยากให้ทองทารักมากขึ้นทุกๆ วัน แกต้องทำยังไง”
“เข้าใจแล้วค่ะ” หนูมาลีคิดตาม ยิ้มอายๆ
“อยากจะมีค่า หนึ่งพัน หนึ่งร้อย สิบบาท หรือไม่มีค่า....แกคิดดูเอาเอง ว่าต้องทำยังไง...”
โรสจับหัวหนูมาลี ยิ้มให้กัน
“ตกลงสอนว่าอะไรหรือ” ทองทาถามซ้ำเมื่อเห็นหนูมาลีเงียบไป
“เล่าไม่ได้จ้ะ สรุปว่า ต่อไปนี้หนูจะมาทำงานที่บ้านเฉพาะตอนพี่ไม่อยู่ค่ะ บอกลุงกับป้าเฝ้าบ้านให้หนูด้วยนะคะ” หนูมาลีไม่ยอมบอก ปล่อยให้ทองงงต่อไป
อีกด้านหนึ่ง เบลมาหาทองทาที่บ้าน หญิงสาวเดินเข้ามาถึงห้องนอนที่เปิดประตูทิ้งไว้ ได้ยินเสียงตะกุกตะกักเพราะหนูมาลีเก็บห้องข้างในอยู่ เบลยิ้มๆ นึกว่าข้างในเป็นทองทา เลยมาแอบข้างประตูยืนรอกะจะจ๊ะเอ๋ที่ประตูประตู