บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ทายาทอสูร ตอนที่ 24
ที่ดาดฟ้า โอฬารฟื้นขึ้น สุดาดวงเรียกด้วยความเป็นห่วง“คุณเป็นยังไงบ้างคะ”
“สุ อุ้ย อะไรกันนี่ ใครจับผมมามัดเนี่ย”
“อั๊วเอง” เซียนเต้าในร่างรังสรรค์ล็อคตัววรินทร์ไว้ ลากไปยืนอยู่หน้าแท่นพิธีกรรม
วรินทร์ดิ้นรน “จะทำอะไรน่ะ พี่สรรค์”
“ปล่อยน้องนะสรรค์” สุดาดวงเข้าช่วยถูกผลักกระเด็น
โอฬารดิ้น “ไอ้สรรค์ แกเป็นบ้าอะไรวะ”
วรินทร์เห็นตารังสรรค์แข็งกร้าว “แก แกไม่ใช่พี่สรรค์”
ตาของตุ๊กตาสังคโลกวาวแดงขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะสะใจของอสูรโขน
โอฬารเห็นวิญญาณผีเซียนเต้าซ้อนในตัวรังสรรค์ ผีนิลุบลและอสูรโขนซ้อนขึ้นบนตุ๊กตาสังคโลก เขาตะลึง “ทำไม แกถึงยังไม่ตาย”
“ความโง่ ความโลภ ไม่รู้จักพอของพวกเอ็งนั่นแหละ ที่ทำให้ข้ากลับมาได้ แล้วก็เพราะกิเลส ความอยากของพวกเอ็ง อีกนั่นแหละที่พาพวกเอ็งมาที่นี่”
สุดาดวงขอร้อง “อย่าทำอะไรสามีกับลูกๆฉันเลยนะ เอาชีวิตฉันไปแทนเถอะ”
โอฬารตกใจ “สุ”
“ข้าบอกแล้วว่าข้าต้องการชีวิตของลูกหลานพระยาเชลียงทุกคน”
วรินทร์ไหว้ “ฉันรู้ว่าในอดีต พวกเราทำให้ช่างโขนทุกข์ทรมานแสนสาหัส ไม่ว่าจะด้วยความตั้งใจรึไม่ ฉันและทุกคนรู้สึกผิดที่ได้ร่วมกัน ก่อกรรมนั้นจริงๆฉันเป็นตัวแทนทุกคน ขออโหสิกรรม อย่าได้จองเวรจองกรรมกันอีกเลย “
“ได้ ข้าจักให้อย่างที่เอ็งต้องการ เพียงแค่เอ็งมอบร่างเอ็งให้ข้า ข้าจักปล่อยทุกคนไปเสีย ไม่ตามอาฆาตพวกเอ็งอีกต่อไป”
สุดาดวงทัดทาน “ไม่ ไม่นะอุ้ย อุ้ยอย่ายอมให้มันใช้ร่างนะลูก”
โอฬารแทรกขึ้น “ถ้าชาติก่อนฉันเป็นพระยาเชลียง ฉันก็เป็นคนก่อเรื่องทั้งหมด ถ้าจะแก้แค้นก็เอาชีวิตฉันไปคนเดียว”
อสูรโขนถาม “ว่ายังไง วรินทร์”
วรินทร์คิดหนัก โอฬารแก้มัดตัวเองได้ พุ่งเข้าไปหารังสรรค์จับล็อคแต่รังสรรค์แรงมากกว่า จับคอบีบ สุดาดวงจะเข้าช่วย ก็ถูกผีนิลุบลเข้ากระชากผมเหวี่ยงเข้ากำแพง จุกลงไปกอง แล้วผีนิลุบลก็เข้าไปกดกระหม่อมไว้
สุดาดวงร้องบอกลูกสาว “อุ้ย หนีไป“