บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 14
ที่โถงเรือนปั้นหยา รัชโรจน์กับวรินทร์เข้ามานั่งอยู่ต่อหน้าวรนาฎ
“เอ่อ พวกผมไม่ได้มารบกวนคุณยายใช่ไหมครับ”
“ไม่เลย ว่าไงอุ้ย ดีขึ้นแล้วใช่ไหม เห็นดาวเวียงบอกว่าไม่ค่อยสบาย”
วรินทร์ตอบแบบเกร็งๆ “อุ้ยหายแล้วค่ะคุณยาย เอ่อ พอดีพรุ่งนี้อุ้ยกับพี่โรจน์ว่าจะไปหาอะไรทานกันนอกบ้าน ฉลองปิดเทอม ก็เลยอยากจะมาชวนคุณยายใหญ่ไปด้วยกันค่ะ”
“ได้ยังไง ยายสิต้องเลี้ยงหลาน ความจริงเรากินกันที่บ้านนี่ก็ได้ สั่งของจากภัตตาคารห้าดาวมาเลย เดี๋ยวยายเป็นเจ้าภาพ”
“งานนี้ ผมอาสาเป็นเจ้าภาพเองครับคุณยาย ร้านนี้อร่อยมากนะครับ ผมรับรองเลย”
“เรื่องของเรื่อง คือยายไม่ค่อยชอบออกไปกินอะไรข้างนอกซักเท่าไหร่ กรุงเทพฯ มีแต่ฝุ่นควัน” รัชโรจน์กับวรินทร์ จ๋อยๆไป “แต่ว่า.. เมื่อหลานมีน้ำใจทั้งที ยายจะปฎิเสธได้ยังไง”
รัชโรจน์ดีใจ “ดาวเวียงก็ไปด้วยกันนะครับ ไปด้วยกันหลายๆ คน”
“อย่าเลยค่ะ” รัชโรจน์กับวรินทร์หันไป ดาวเวียงยืนหน้านิ่งอยู่แล้ว “อิฉันอยากอยู่เฝ้าที่เรือนมากกว่า ที่นี่ขโมยขโจรมันเยอะ ไว้ใจไม่ได้”
“ดาวเวียงเจ้าก็พูดเกินไป เรือนนี้มีรั้วรอบขอบชิด ใครจะเข้ามาได้”
วรินทร์เสริม “จริงด้วยค่ะ แล้วเราก็ไปกันตอนกลางวันด้วย คงไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“เอาเป็นว่า ยายจะไปก็แล้วกันนะจ๊ะ ขอบใจหลานทั้งสองมาก” รัชโรจน์กับวรินทร์ไหว้ แล้วรีบออกไป “นังดาวเวียง เอ็งจะพูดจะจาอะไร ระวังปากด้วย”
“อิฉันคงไม่พูดหรอกค่ะ ถ้าอิฉันไม่เจอไอ้นี่” ดาวเวียงยื่นเศษกระจกแตกที่แอบไว้ข้างหลังให้วรนาฎ
วรินทร์กับรัชโรจน์เดินออกมา
“พี่โรจน์ว่าคุณยายสงสัยเรามั้ย”
“ถ้าสงสัยก็ไม่น่าจะรับปาก”
“นั่นน่ะสิ พี่โรจน์อุ้ยไม่สบายใจเลย ไม่รู้ที่เรากำลังทำอยู่นี่มันผิดหรือถูก”
“แต่ถ้าไม่ทำ อุ้ยก็ต้องอยู่กับความกลัวแบบนี้ต่อไป พี่เองก็ต้องอยู่กับความสงสัยค้างคาใจ มีทางเดียวก็คือ เราต้องหาคำตอบให้ได้”
“นั่นล่ะ ที่อุ้ยกลัว อุ้ยกลัวว่าจะได้คำตอบที่อุ้ยรับไม่ได้”
“ตรงกันข้าม เราอาจจะได้คำตอบที่เราพอใจก็ได้”
วรินทร์รู้สึกมั่นใจขึ้น
เศษกระจกอาคมที่แตก อยู่ในมือวรนาฏ ลองบิดให้ได้องศา จะเห็นใบหน้าอสูรสะท้อนในเศษกระจกนั้น
“เศษกระจกที่เอ็งเก็บได้นี่ ไม่ธรรมดา มันมีอาคมบางอย่างซ่อนเร้นอยู่”