บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 14 หน้า 2
“ต้องมีคนลอบเข้ามาในเรือนเราแน่ๆ เจ้าค่ะ เสียดาย..ตอนที่อิฉันลงไปดู นังนัยน์เนตรมันเข้ามาเสียก่อน อิฉันว่ามันต้องมีหนอนบ่อนไส้ สองคนนั่น อาจจะร่วมมือกับไอ้สนทรรศน์ ล่อคุณท่านออกไป เพื่อจะเล่นงานคุณท่านนะเจ้าคะ”
“ก็ดีน่ะสิ ข้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลา รอให้ไอ้สนทรรศน์มันมาหามันได้เจอกับข้าเร็วเท่าไหร่ ชีวิตในชาติภพนี้ของมัน ก็สั้นลงเท่านั้น”
สนทรรศน์ มองรูปถ่ายและโกศใส่กระดูกของกษิดิศ สนทรรศน์จุดธูปบอกกล่าวพ่อ “พ่อครับ พ่ออวยพรให้ผมทำงานนี้สำเร็จด้วยนะครับความพยาบาทอาฆาต นับร้อยนับพันปี จะได้จบกันซะทีจะได้ไม่ต้องมีใครตายเพราะไอ้อสูรอีก” สนทรรศน์ปักธูปไหว้
หนานจรวยกับเดชเข้ามาตาม “เดินทางกันได้แล้ว เดี๋ยวจะเสียฤกษ์”
สนทรรศน์พยักหน้ารับ คว้ากระเป๋าเครื่องรางของพ่อมาสะพาย แววตามุ่งมั่น
ประตูหน้าบ้านถูกเปิดออก สนทรรศน์เดินนำเดชกับหนานจรวย จะไปขึ้นรถที่จอดไว้ริมถนน
เดชนึกได้ “เฮ้ย เดี๋ยวก่อน ฉันลืมขวด”
“ขวดอะไรของเอ็งอีกวะ”
“ก็ขวดอาคมลงยันต์ ของเด็ดเลยล่ะ” หนานจรวยเอาไม้ค้ำ เขกโป๊กที่หัวเดช “โอ๊ยอาจารย์ กบาลฉันจะแตกมั้ยเนี่ย”
“ทำไมไม่รู้จักเตรียมให้พร้อมล่ะวะ”
ทันใดแท็กซี่คันนึงก็แล่นมาจอดหน้าบ้าน นัยน์เนตรลงจากรถ
“เนตร”
“ก็เนตรสิ ทรรศน์ตกใจอะไร”
สนทรรศน์รีบหันหลังกลับไปดูหนานจรวยกับเดช แต่ทั้งคู่หายตัวไปแล้ว “เปล่า เราแค่แปลกใจ เนตรมาหาเรามีธุระอะไรล่ะ”
“ใจคอจะไม่เชิญแขกเข้าบ้านก่อนเหรอ”
สนทรรศน์อ้ำอึ้ง นัยน์เนตรมองอย่างสงสัย
หนานจรวยกำบังกายอยู่ สนทรรศน์คุยอยู่กับนัยน์เนตร
“เนตรได้ข่าวทรรศน์กลับมาแล้ว เลยรีบมาหา ทรรศน์หายไปเลย ติดต่อก็ไม่ได้ เนตรเป็นห่วงนะ”
แต่สนทรรศน์ไม่สนใจ อยากให้นัยน์เนตรรีบกลับ “เราแค่ไม่สบายใจเรื่องพ่อ อยากอยู่คนเดียว เนตรว่าธุระของเนตรมาเถอะ”
นัยน์เนตรไม่พอใจ แต่เก็บอาการไว้ “ไม่สบายใจเรื่องพ่ออย่างเดียวเหรอ แล้วอุ้ยล่ะ”
“อุ้ยทำไม”
“อุ้ยน่ะโดนที่บ้านกดดันหนักเลยนะ ทั้งน้าโอฬาร น้าสุดาดวง ไม่มีใครเค้าชอบทรรศน์ ทุกคนคิดว่าทรรศน์เล่นคุณไสย..เหมือนพ่อ “
“ไม่เป็นไร เราเชื่อมั่นในความบริสุทธิ์ใจของตัวเอง”
“เนตรก็เชื่อทรรศน์ มันต้องมีการเข้าใจผิด แต่ว่า..ลองผู้ใหญ่เค้าปักใจแล้ว ก็เปลี่ยนใจยาก สงสารแต่น้องอุ้ยน่ะรักทรรศน์มากเลยนะ..”