บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 14 หน้า 4
สนทรรศน์เปิดประตูรถให้นัยน์เนตรขึ้น แต่นัยน์เนตรเปลี่ยนใจเพราะมีแผน “ทรรศน์ไม่ต้องไปส่งเนตรหรอก เนตรกลับแท็กซี่เองได้ นั่นไงมาพอดีเลย” นัยน์เนตรโบกแท็กซี่ สนทรรศน์ตามมาส่ง “มีอะไรไม่สบายใจ ก็โทรหาเนตรได้ตลอดเวลานะ”
สนทรรศน์พยักหน้ารับ นัยน์เนตรขึ้นแท็กซี่แล่นออกไป สนทรรศน์มองตามจนแท็กซี่เลี้ยวลับตา เดชกับหนานจรวยตามออกมาสมทบ
“เกือบไปแล้วมั้ย เพราะเอ็งแส่ไม่เข้าเรื่อง” หนานจรวยง้างไม้ค้ำจะแพ่นกบาลเดชอีกรอบ “พอแล้วอาจารย์ แผลเก่ายังไม่ยุบเลย อูย...”
สนทรรศน์เร่ง “เรารีบไปกันเถอะครับ เสียเวลามากล่ะ”
ทุกคนขึ้นรถ ปิดประตู รถของสนทรรศน์แล่นออกไป โดยมีแท็กซี่คันที่นัยน์เนตรนั่ง แล่นกลับเข้ามาจอดแทนที่
นัยน์เนตรมองตาม “รีบร้อนแบบนี้นัดยัยอุ้ยไว้แน่” เธอบอกกับคนขับ “ขับตามรถคันนั้นไป”
แท็กซี่เคลื่อนตัวออก ตามรถของสนทรรศน์ไป
ที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง สุดาดวงกับวรนาฏต่างพากันหัวเราะใหญ่
“นานๆ จะได้แกล้งตาโรจน์กับยัยอุ้ยซักที สนุกจังเลยค่ะคุณป้า”
“นั่นสิ ป้าก็ไม่ได้สนุกแบบนี้มานานแล้ว”
วรินทร์สบตาพี่ชาย ทำทีเป็นตามน้ำไป “แหม รู้งี้อุ้ยให้คุณแม่ รับเชิญไปเล่นหนังสั้นด้วยดีกว่า ตกใจหมดเลย”
สุดาดวงทำงอน “ก็สมแล้วนี่ ใครให้งุบงิบชวนคุณยายมาเที่ยวคนเดียวล่ะ”
“โธ่ คุณแม่ครับ ผมกับอุ้ยก็กะว่าจะเซอร์ไพรส์พาคุณแม่ออกมาด้วยกันนั่นแหละครับ ส่วนคุณพ่อกับสรรค์เอาไว้ก่อน ช่วงนี้เค้ายุ่งกัน”
สุดาดวงสลดขึ้นมา กังวลเรื่องนิลุบล
วรินทร์เห็น รีบปลอบแม่ “แม่คะ คุณพ่องานยุ่งจริงๆ อย่าคิดมากเลยนะคะ นี่คะสลัดนี่ก็อร่อย” วรินทร์ตักสลัดให้
สุดาดวงพยายามฝืนยิ้ม พวกพนักงานทยอยเอาอาหารมาเสิร์ฟให้ทุกคน
“อาหารมาแล้วครับ ผมตั้งใจสั่งแต่เมนูเรคคอมเมนด์ให้เลยนะครับเนี่ย รับรองความอร่อย ต้องถูกใจคุณแม่กับคุณยายใหญ่แน่ๆ” สุดาดวงเป็นสเต็กปลาแซลมอน วรินทร์เป็นบาร์บีคิว ส่วนของรัชโรจน์กับวรนาฏนั้น พนักงานถือจานเสเต๊กเนื้อ(Blue Rare) ควันกรุ่น มาวางให้ตรงหน้า รัชโรจน์ย้ำ “หอม.. ได้กลิ่นความอร่อยมั้ยอุ้ย”
รัชโรจน์กับวรินทร์จับตาไปที่วรนาฏ เห็นวรนาฏจ้องมองสเต็กเนื้อที่วางอยู่เบื้องหน้า อยากกินมาก
รัชโรจน์คิดแว่บไป ตอนที่ประชุมแผนกัน
หนานจรวยเอ่ย “แผนแรก.. เริ่มที่การกิน”
รัชโรจน์แปลกใจ “กินเหรอครับ”
“วิธีจะสังเกตพวกอสูรนั้นไม่ใช่เรื่องยาก อสูรจะกินแต่เนื้อสัตว์ดิบๆ เท่านั้น”
“จะว่าไปแล้ว ผมก็ยังไม่เคยเห็นคุณยายใหญ่ทานอะไรเลยนะครับ”
วรินทร์คิดตาม “อืม..คุณยายใหญ่มักจะขอตัวกลับไปทานข้าวที่เรือนปั้นหยาทุกครั้ง รึไม่ ถ้ามานั่งร่วมโต๊ะอาหารที่บ้านเรา ก็จะบอกว่าอิ่มมาแล้ว”