บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 10 หน้า 3
ยามกลัวมาก แต่ควานไฟฉาย ส่องไป เห็นช่วงล่างของเธียรที่เดินหอบดาบกับพระขรรค์หายไปในความมืด “ผะ ผะ ! ผี ทะ ทวง ดะ ดะ ดาบ !!!”
“ไอ้ไหว”
“รู้ชื่อกูด้วย...”
คราวนี้ผอ.สินชัยเรียกดัง “ไอ้ไสว ทางนี้ เร็ว “ พร้อมเสียงเคาะตู้ ตึ่งๆ
ยามชักคุ้น ค่อยๆส่องไฟฉายกล้าๆกลัวๆไปที่ห้องเจ้าหน้าที่ เห็นผอ.สินชัยนั่งกุมหัวอยู่ที่ข้างตู้เหล็ก“ท่านผอ. ! เกิดอะไรขึ้นครับ รึว่าไอ้ผีนั่นมัน”
ผอ.สินชัยไม่ตอบ กุมหัวเดินไปเปิดไฟ เห็นตู้ศาสตราวุธถูกเปิดออก ลูกกุญแจที่ไขตู้คาอยู่กับแม่กุญแจที่พื้น เศษครั่งที่ตีล็อคตู้ไว้แตกกระจาย ดาบบางส่วนหล่นร่วงบนพื้น “ผีที่ไหนจะไปตีหัวผมถึงห้องทำงาน ไอ้พวกหัวขโมยแน่ !”
เสียงเธียรตวาดลั่นเข้ามา “เอาของกูคืนมา!”
ยามสะดุ้งเฮือก หลบหลัง ผอ,สินชัย ผอ.สินชัยหันตามเสียง เห็นเธียรยืนกอดพวกดาบกับพระขรรค์ตาแข็ง“ปู่เธียร?!!”
เธียรไม่สนใจ เข้ามา โยนพวกดาบกับพระขรรค์ลงพื้น “ไม่ใช่ ไม่ใช่” เธียรชี้หน้า “ของกู เอาของกูมา”
ผอ.สินชัยมองด้วยความอึ้งเครียด
สนทรรศน์ฟังที่รัชโรจน์เล่า
“ที่แท้คุณยายวรนาฏ ก็เป็นพี่สาวของคุณยายอาจารย์อีกที ผมคิดว่าเป็นยายแท้ๆ ซะอีก เห็นอุ้ยดูสนิทสนมกับท่านมาก”
“อืมม์ คุณยายใหญ่ท่านก็เอ็นดูอุ้ยมากนะ ถึงท่านจะเก็บตัวอยู่ที่ศรีสัชนาลัย พออุ้ยเกิดท่านก็รีบลงมารับขวัญอุ้ยแต่จากนั้นท่านก็หายเงียบไปเลย เพิ่งติดต่อกลับมาก็ตอนวันเกิดอุ้ยนี่เอง”
“แล้วทำไม คุณยายถึงมาพักอยู่ที่บ้านอาจารย์ได้ล่ะครับ”
รัชโรจน์แปลกใจ “ทรรศน์มีอะไรรึเปล่า ตั้งแต่มาหาพี่ ก็เอาแต่ถามถึงเรื่องคุณยายใหญ่” สนทรรศน์อ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบยังไง เสียงมือถือรัชโรจน์ดังขึ้น “ว่าไง” รัชโรจน์ฟัง ตกใจ “ห๊ะ! ได้ๆ ฉันจะรีบไป”
“เกิดอะไรขึ้นครับ อาจารย์”
เธียรโดนจับมัดไว้ ดิ้นไม่หยุด ตาแข็งค้าง “ปล่อยกู ปล่อยกู เอาของกูคืนมา เอาของกูคืนมา”
ผอ.สินชัยยืนอยู่กับรัชโรจน์และสนทรรศน์ ทั้งหมดเครียดกันมาก
รัชโรจน์อึ้ง “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้“
ผอ.สินชัยกลุ้มใจ “ไม่รู้ว่ะ ฉันถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่เพ้อๆ แบบนี้ แล้วก็อาละวาดจะรื้อตู้ศาสตราอีก ของมีคมทั้งนั้น ฉันเลยให้ ยามจับมัดไว้ก่อน ข้าวของพังขึ้นมาจะเรื่องใหญ่”
รัชโรจน์เอ่ย “ฉันขอจัดการปู่เองได้ไหมวะ อย่าเพิ่งถึงตำรวจเลยนะ”
“เฮ้ย ไม่หรอก ยังไม่มีอะไรเสียหาย แค่โนนิดหน่อยก็นะ ยังไงปู่เธียรแกก็รุ่นพี่พวกเรา แต่...ว่าก็ว่าเหอะว่ะ ปู่ไปลบหลู่อะไรใครที่ไหนมารึเปล่าวะ”
สนทรรศน์มองเธียรที่เพ้อไม่หยุด คิดถึงตอนวรินทร์เหมือนผีเข้า แล้วเอาสร้อยพระขรรค์คล้องคอวรินทร์ สนทรรศน์แอบถอดสร้อย กำไว้ ทำเป็นเข้าไปเขย่าตัวถามเธียร “อาจารย์ครับอาจารย์ พระขรรค์เงินอยู่ที่ไหน”
แสงจ้าจากมือที่กำสร้อย ร่างของเธียรสะดุ้ง ควันสีดำรูปเหมือนตะขาบลอยม้วนออกมาจากหูเธียร