บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 10 หน้า 4
เธียรหาย มนต์สะกดคลาย งง มองตัวเอง มองรอบๆ เห็นรัชโรจน์กับสินชัย “เฮ้ย พี่มาอยู่นี่ได้ไงวะ แล้วมามัดกันทำไมเนี่ย“
รัชโรจน์ สินชัย แปลกใจท่าที สนทรรศน์มองสร้อยพระขรรค์ในมือเก็ตอะไรบางอย่าง
ที่ห้องกล้องวงจปกิด ภาพในกล้องเธียรดักตีหัวผอ.สินชัยที่เปิดประตูห้องทำงานออกมา แล้วขโมยกุญแจไป อีกจอนึง เห็นเธียรเอากุญแจไขตู้เก็บศาสตราวุธจำพวกดาบ แล้วรื้อๆๆ จนร่วงบ้าง หยิบออกมาดู
เธียรที่ดูภาพ ตกใจมาก “เฮ้ย ! “
ผอ.สินชัยย้ำถาม “ใช่ปู่ไหม”
“ก็ใช่ ....แต่พี่ไม่ได้ทำจริงๆ ถ้าทำก็ต้องจำได้สิวะ”เธียรนั่งกุมขมับ รัชโรจน์กับสินชัยมองกันเครียด สนทรรศน์ครุ่นคิด “โธ่ โรจน์ พี่จะทำอะไรบ้าๆแบบนี้ให้ตัวเองเดือดร้อนทำไมวะ สินชัยมันก็ผอ.ที่นี่ ถ้าจะดูของพวกนี้ พี่ก็ขออนุญาตโดยตรงทุกที”
“ใจเย็นๆ ปู่ ไอ้สินชัยมันไม่จับปู่ส่งตำรวจหรอก ค่อยๆนึกปู่หายไปไหนมา แล้วพระขรรค์เงินของพ่อทรรศน์อยู่ที่ไหน”
“พระขรรค์เงิน จริงสิ...”
“ใช่ครับ พออาจารย์ได้พระขรรค์เงินแล้ว เกิดอะไรขึ้นบ้าง”
เธียรพยายามนึกๆๆ รัชโรจน์กับสนทรรศน์ลุ้น ภาพเธียรโทรศัพท์หาวรนาฏแว่บเข้ามา ภาพวรนาฎที่เตาเผาแว่บเข้ามา เธียรหันไปเห็นวรนาฎอยู่ในชุดธิดาพระยาเชลียง สวยงามสง่า ในแสงไฟ
“วันนั้น คุณยาย.. คุณยายวรนาฏนัดให้เอาพระขรรค์เงินไปหาที่ศรีสัชฯ ท่านบอกจะเล่าความลับของเมืองเชลียงให้ฟังทุกอย่าง”
สนทรรศน์แปลกใจ “เรื่องนี้ คุณยายวรนาฏรู้ด้วยเหรอครับ”
รัชโรจน์อธิบาย “อืมม์ ท่านเป็นคนแนะนำให้พวกพี่ขอพระขรรค์เงินจากทรรศน์มาศึกษา”
สนทรรศน์เริ่มปะติดปะต่อ “แล้วมันเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นครับ อาจารย์”
เธียรพยายามนึก
กล่องตกพื้นเปิดออก ไม่มีพระขรรค์ วรนาฎตาลุก “ไม่มีพระขรรค์นี่.....เอ็งบังอาจหลอกข้า เอ็งเอาพระขรรค์ไว้ที่ไหน”
“ผมเอาไว้ในกล่อง แล้วมันหายไปไหน”
“พอรู้ว่าพระขรรค์เงินหาย คุณยาย คุณยายโกรธมากท่าทางน่ากลัวเหมือนจะฆ่าพี่!”
รัชโรจน์ไม่เชื่อ “เป็นไปไม่ได้”
“โรจน์ พี่จะโกหกทำไม ก็ยายแกมาเจอพี่จริงๆ สาบานให้เจดีย์ซักที่ถล่มทับพี่ตายก็ได้เอ้า”
“แต่วันเวลาเดียวกันที่ปู่ว่า ผมเห็นกับตาว่าคุณยายใหญ่นั่งสมาธิอยู่ที่บ้าน ท่านไม่ได้ไปไหน ถ้าจะมาได้จริงๆ ก็คงต้องหายตัวมาแล้วล่ะ”
“ก็นั่นไง พี่ว่ายายแกไม่ใช่น่าจะใช่คนธรรมดา ต้องใช้คาถาอะไรหายตัวมาแน่ๆ “
รัชโรจน์โมโห “ปู่เธียร! ปู่ก่อเรื่องขนาดนี้แล้วยังจะโทษยายผมอีก พี่ทำพระขรรค์เงินหาย ก็เลยสร้างเรื่องปัดความรับผิดชอบใช่ไหม ?!!”
“เปล่า พี่พูดจริงนะโว้ย ยายแกเค้า....”