บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 10 หน้า 5
“พอได้แล้ว เลิกพูดถึงยายผมซะที ไป ไปโรงพยาบาลไปหาจิตแพทย์กัน พี่จะได้หายแล้วพูดเรื่องจริงกับผมซักที”
“เฮ้ย! ยังไงวะโรจน์ ก็นี่ไงเรื่องจริง” เธียรโมโห ตะโกน “กูไม่ได้บ้า!”
สนทรรศน์อึ้งคิดถึงตอนที่ทะเลาะกับพ่อ “พ่อไม่ได้บ้า...มันคืออสูรที่ปู่ของแกเตือนเอาไว้”
รัชโรจน์ไม่พอใจ “ไป หา หมอ กับ ผม!”
“ไม่! แน่จริงก็เข้ามาจับสิวะ”
สนทรรศน์รีบขวาง ห้ามทั้งสองคน “ใจเย็นสิครับอาจารย์ นะครับ อย่ามีเรื่องกันเลย เราเถียงกันไปก็ไม่ได้พระขรรค์เงินคืนมาหรอก ค่อยๆ คิดกันเถอะครับ”
เธียรกับรัชโรจน์อ่อนลง ในขณะที่สนทรรศน์เครียด
สายตาเคลื่อนออกจากซอกหลืบ แอบมองสุดาดวงกับโอฬารที่อยู่ในห้องโถง สักพักวรนาฎก็เดินเข้ามา “ขอโทษนะที่ต้องรบกวนให้มาหาที่นี่ แต่ป้าไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน”
“เรื่องอะไรครับ ถึงได้สำคัญมากเป็นพิเศษ”
“เกี่ยวกับอุ้ย”
“อุ้ย อุ้ยทำไมครับ”
วรนาฎทำเป็นหนักใจ “เมื่อคืน ป้าเห็นในนิมิต..อุ้ยกำลังมีเคราะห์หนัก ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง อาจถึงแก่ชีวิต”
“เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมอุ้ยถึงได้โชคร้ายอย่างนั้น”
วรนาฏเดินอ้อมไปหลังโอฬาร จ้องเขม็ง “โชคชะตามันเป็นผลจากกรรม กรรมที่คนก่อขึ้นทั้งนั้น ช้าเร็วก็ต้องชดใช้ ถ้าอุ้ยไม่ไปข้องเกี่ยวกับคนที่ชื่อ สนทรรศน์ ตั้งแต่แรก คราวเคราะห์ก็คงไม่มาถึงตัว”
“สนทรรศน์ ใครกัน”
“รู้สึกจะเป็นเพื่อนของอุ้ย ที่คุณพ่อเค้าเพิ่งเสียน่ะค่ะ”
“อ๋อ ที่อุ้ยบอกว่าเป็นพวกเล่นคุณไสยน่ะเหรอ“
“ป้าสัมผัสถึงอำนาจเลวร้ายที่ครอบงำตัวอุ้ยอยู่ ยิ่งชัดเจนมากขึ้น เมื่อพ่อของสนทรรศน์เอาพระขรรค์เงินมาไล่ฟันป้าที่มหาวิทยาลัย”
“อะไรนะครับ เมื่อไหร่ ผมไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย”
“อุ้ยคงไม่ได้เล่าล่ะสิ ป้าคิดอยู่แล้ว ความลุ่มหลงมักทำให้สายตาพร่ามัวเสมอ”
โอฬารฟังแล้วไม่สบายใจ “คุณป้าพูดเหมือนกับว่า อุ้ยกับสนทรรศน์ ชักจะเหลวไหลเกินไปแล้วยัยอุ้ย”
“อย่าโทษอุ้ยเลย สติของเค้าคงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เหมือนที่คุณโอฬารเคยโดนกับตัวตอนนั้นไง”
สุดาดวงเป็นห่วงลูก “เราพอจะมีทางแก้ไขอะไรได้มั้ยคะคุณป้า”
“อุ้ยต้องมานอนค้างที่นี่ เพื่อจะได้สวดมนต์กับป้าทุกคืน มีวิธีนี้วิธีเดียว ที่จะผ่อนหนักให้เป็นเบาได้”
โอฬารกับสุดาดวงสบตากันเครียด วรนาฏแอบพอใจ ตุ๊กตากุมารสังคโลกในมุมมืด แววตาเป็นประกายสีแดงขึ้น
วรินทร์ยืนจัดเสื้อผ้าในชุดเรียบร้อยสีดำอยู่หน้ากระจก คว้ากระเป๋าจะออกไป เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น วรินทร์ไปเปิดประตู เจอโอฬารกับสุดาดวงยืนอยู่ ทั้งสองคนสีหน้าเคร่งเครียด
สุดาดวงถาม “จะออกไปไหนลูก”
“อุ้ยจะไปงานเผาศพค่ะ”
โอฬารเสียงเข้ม “พ่อไม่ให้ไป”