บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 3 หน้า 2
ในอดีต กระท่อมเก่าๆ คล้ายเพิงตั้งอยู่ในร่องสวน บรรยากาศอึมครึม พ่อดาวเวียงนอนซม มีผ้าห่มเก่าๆ ห่มอยู่ ดาวเวียงป้อนยาแก้ไออย่างน้ำให้
วรนาฎเดินเข้ามา ถือผ้าห่ม และถุงใส่ยากับพวกอาหารแห้งพะรุงพะรัง “ดาวเวียง” นายปลั่งพยายามจะลุกจากแคร่ “ไม่ต้องลุกหรอก นายปลั่ง ยังป่วยอยู่ นอนพักเถอะ”
ดาวเวียงหันไป พอเห็นวรนาฎ ก็ทรุดลงไหว้ “คุณหนูวรนาฎ...”
“ฉันเอายากับผ้าห่ม แล้วก็พวกอาหารแห้งมาให้ไข้ลดบ้างหรือยัง”
ดาวเวียงรีบช่วยรับ “ยังเลยเจ้าค่ะ”
วรนาฎเอื้อมมือไปแตะแขน “ไม่ได้การแล้วละ ไข้สูงติดกันหลายวันอย่างนี้ คงต้องพาไปโรงพยาบาล”
“อย่าลำบากเลยขอรับ แค่นี้คุณท่านก็เมตตาเราสองพ่อลูกมากแล้ว อุตส่าห์แบ่งที่ให้เราได้ซุกหัวนอน แล้วยังดูแล หาหยูกยามาให้ บุญคุณท่วมหัว ไอ้ปลั่งกับลูกจะไม่มีวันลืม”
“พูดอะไรอย่างนั้น นายปลั่งเคยเป็นคนงานบ้านฉัน ต้องพิการเป็นอัมพาตก็เพราะซ่อมหลังคาบ้านให้ฉัน...ดาวเวียงฉันก็เห็นมาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ...”
“ได้ยินมั้ยนังดาวเวียง กราบเท้าคุณท่านซะ”
ดาวเวียงก้มลงกราบ วรนาฎรีบจับไว้ “อย่า ดาวเวียง อย่าทำอย่างนี้”
“ดาวเวียงขอเป็นทาสรับใช้คุณหนูไปจนตายเจ้าค่ะ....”
“พี่นาฎ พี่นาฎ”
“เสียงยัยวัลย์” วรนาฎเดินออกมา วัชรีวัลย์ยืนอยู่ “นึกแล้วว่าต้องอยู่ที่นี่ คุณแม่ตามหาพี่ให้ควั่กเลย พวกบ่าวขนของลงเรือหมดแล้ว เราต้องออกเดินทางเดี๋ยวนี้”
“ทำไมต้องรีบร้อนด้วย ก็ไหนว่าจะไปสายๆ”
“วัลย์ก็ไม่รู้ เร็วเถอะพี่ เดี๋ยวถ้าคุณแม่ตามมาที่นี่ จะเป็นเรื่องใหญ่ พี่ก็รู้ว่าคุณแม่ไม่ชอบให้พี่มาวุ่นวายกับพวกคนงาน”
วรนาฎหันไปบอกดาวเวียงที่ออกมายืนเมียงมองอยู่ “ดาวเวียง ให้นายปลั่งกินยาบรรเทาอาการไปก่อนนะ ฉันไปสักสองสามวัน แล้วจะกลับมาพานายปลั่ง ไปโรงพยาบาล”
“เจ้าค่ะ คุณหนูจะไปไหนเจ้าคะ”
“ไปกราบเยี่ยมคุณยายที่ศรีสัชนาลัย”
บ้านวรนาฏอยู่ในตัวเมืองสุโขทัย ส่วนบ้านยายทรัพย์อยู่อำเภอศรีสัชนาลัย และต้องล่องเรือออกจากชุมชนไปอีก
คุ้มไม้สักตั้งอยู่ท่ามกลางแมกไม้ ดูลึกลับ วรนาฎมองยายทรัพย์ตะลึงอยู่
ชวนชมที่นั่งอยู่ข้างๆ จับแขน “กราบคุณยายสิ แม่นาฎ”
วรนาฎก้มกราบมือยายทรัพย์ เชยคางวรนาฎ“นี่น่ะรึ แม่วรนาฎ”
วรนาฏเห็นยายทรัพย์จ้องเขม็งมองอยู่ ยายทรัพย์หน้าตาเหมือนกับตัวเองราวฝาแฝดที่ต่างวัย