บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 13 หน้า 7
“จะไม่ให้เสียใจได้ไง น้องจั่นเป็งลองมาเป็นพี่ดูสิ” จั่นเป็งปลอบหนาน
เอื้องคำเดินเข้ามา “อ้าว...เกิดอะไรขึ้นล่ะ”
“ป้า...สงสัยฉันต้องตกงานแน่ๆ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง” จั่นเป็งค้าน
“เอ้า...แล้ววันนี้จะได้รู้ไหมเนี่ย” เอื้องคำชักรำคาญ
“คุณทิปปี้เพิ่งบอกฉันว่าพ่อเลี้ยงมีธุระสองสามวัน แต่แกขับรถไปเองแกไม่ให้ฉันขับรถให้อีกแล้ว ป้า...พ่อเลี้ยงต้องโกรธอะไรฉันแน่ๆ ป้ารู้ไหม”
เอื้องคำแปลกใจ “พ่อเลี้ยงไปอีกแล้วเหรอวะเนี่ย”
จั่นเป็งเสริม “คราวนี้ไปเงียบๆเลยนะป้า ดีที่คุณวาทิตกับคุณเมยังรู้”
“ป้า...สงสัยพ่อเลี้ยงจะไล่ฉันออกแน่ๆ”
“เฮ้ย...ไม่หรอก พ่อเลี้ยงเป็นคนรักลูกน้องจะตาย ไม่เห็นเหรอลูกหลานคนงาน ใครอยากเรียนอะไรแกก็ส่งหมด ขอแค่ทำงานอยู่ด้วยกันนานๆ แล้วจะมาไล่เอ็งออกทำไม”
หนานหยุดร้องไห้ “เออ...ก็จริง”
จั่นเป็งเดา “หรือพ่อเลี้ยงจะมีกิ๊ก เลยไปหาบ่อยๆ”
เอื้องคำค้อนใส่ “คิดได้สร้างสรรค์มากนะอีจั่นเป็ง”
“งั้นป้ารู้เหรอที่พ่อเลี้ยงหายไปบ่อยๆนี่ไปไหน”
เอื้องคำก็อึ้งตอบไม่ได้เหมือนกัน “ไม่รู้หรอก แต่ที่แน่ๆ พ่อเลี้ยงไม่มีวันไปทำอะไรที่ไม่ดีแน่ๆ ข้ามั่นใจ”
“แล้วมันจะมีอะไรที่สำคัญกว่าคุณวาทิตความจำเสื่อมเหรอป้า ถึงทำให้พ่อเลี้ยงต้องออกไปข้างนอกบ่อยๆ”
ที่บ้านท้ายไร่ของรุทร หมอกำลังตรวจอาการของวาทิต
“ถ้าดูจากภาพผมคิดว่าคงเป็นเพราะอาการภูมิแพ้ของคุณวาทิตด้วยน่ะครับ อาจจะเพราะช่วงกลางคืนอากาศเย็นโพรงจมูกเลยบวมทำให้หายใจไม่สะดวก คงต้องระวังเรื่องความอบอุ่นในห้องให้มากขึ้นนะครับ”
“ฉันผิดเองที่ไม่รู้”
“อย่าโทษตัวเองสิแรม เธอทำดีที่สุดแล้ว”
“ใช่ครับ คุณแรมดูแลดีมากนะครับ กล้ามเนื้อของคุณวาทิตก็แข็งแรง แผลกดทับก็ไม่มี”
“ฉันอาศัยอ่านจากหนังสือน่ะค่ะ เลยทราบว่าคนป่วยที่นอนกับที่แบบนี้ต้องจับพลิกตัวบ่อยๆแล้วก็ทำกายภาพบำบัดไม่ให้กล้ามเนื้อลีบ”
“นี่ไงเธอก็ทำดีแล้วนะ ฉันว่าดีกว่าฉันอีก”
“แต่เรื่องเมื่อคืน”
“ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมจะให้ยาไว้แล้วจะสอนวิธีให้ยาคุณวาทิต”
แรมลูบหัววาทิตที่หลับอยู่ “วาทิต แม่ขอโทษนะ มันจะไม่เกิดขึ้นนะลูก” แรมกอดวาทิตที่นอนหลับ