บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 13 หน้า 8
วาริน ฝ้าย แต นั่งรอเรียนกันอยู่ที่หน้าคณะ ไมตรีเดินผ่านมา
วารินรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปหา “ฉันขอแอดเฟสไปเห็นหรือเปล่า”
ไมตรีมองหน้าวาริน “มาแอดทำไม”
“ก็อยากเป็นเพื่อนไง”
“ฉันไม่ค่อยได้เล่น” ไมตรีตอบแบบเลี่ยงๆแล้วจะเดินไปแต่วารินเดินตามต่อ
“แล้วที่ฉันเห็นว่าออนไลน์ทุกวันนี่ใคร หรือว่าเป็นตัวปลอม”
“จะตัวจริงตัวปลอมมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอนี่มายุ่งอะไรด้วย”
เจอไมตรีว่าขนาดนี้วารินถึงกับไปไม่เป็น ไมตรีเดินหนีไปเลย วารินโมโหเดินกลับไปหาเพื่อน
“โดนมาอีกแล้วล่ะสิ” แตเซ็ง
“แล้วเดี๋ยวไอ้รินก็จะต้องพูดว่า คอยดูนะ ต่อไปฉันจะไม่ยุ่งอีกแล้วเป็นหนที่ห้า” ฝ้ายก็เซ็ง
“พวกแกอ่ะ ฉันกำลังโมโหนะ”
“ก็รู้ว่าคุยกับเค้าแล้วโมโห จะคุยทำไมให้รมณ์เสีย” แตติง
“ก็ฉันเห็นว่าไม่มีเพื่อนเลยสงสาร ฮึ...ถ้าอยากให้เป็นแบบนั้นก็ได้ คอยดูนะ...”
“ฉันจะไม่ยุ่งกับนายไมตรีอีกเลย” ฝ้ายกับแตพูดขึ้นมาพร้อมกัน
วารินๆยิ้มหน้าเจื่อนๆจ๋อยๆ “แกช่วยคิดประโยคอื่นได้ไหม ฉันก็เริ่มเบื่อประโยคนี้แล้ว”
ไมตรีนั่งดักรออาจารย์อยู่ที่หน้าห้องเรียน อาจารย์เดินมาไมตรีรีบลุกขึ้นเดินไป
“เป็นไงรายงานเรียบร้อยมั้ย”
“ผมจะมาเรียนอาจารย์เรื่องนี้แหละครับ คือผมยังทำไม่เสร็จเลยครับ”
อาจารย์พอได้ยินก็ถอนใจระอาใจกับไมตรี “คุณนี่ดูท่าทางก็ดีไม่น่าเป็นคนไม่รับผิดชอบแบบนี้เลยนะ ถ้ารู้ว่าทำเดี่ยวไม่ได้แล้วจะขอทำทำไม” อาจารย์จ้องหน้าคาดคั้น
“ผมรู้ว่า ไม่มีใครอยากทำงานกับคนไม่ดีอย่างผม”
“ไมตรี คุณรู้ใช่ไหมว่าสิ่งที่คุณทำลงไป คุณตั้งใจทำดีเพื่อจะช่วยเพื่อน”
“ครับ”
“คนหลายคนอาจจะไม่เห็นไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณทำคือความดี และตัดสินคุณจากผลของการกระทำ แต่โลกนี้มันยังมีคน
อีกหลายๆกลุ่ม ลองเปิดใจดูดีๆนะคุณจะเห็นคน อีกกลุ่มที่เค้าตัดสินคนที่ดีชั่ว ลองหาดูนะแล้วคุณจะมีความสุข
กับคนที่เข้าใจคิด ดีกว่ามาทุกข์เพราะปิดตัวเองแบบนี้”
“ขอบคุณครับอาจารย์”
“ส่วนเรื่องคะแนนผมก็คงต้องพิจารณาตามเนื้อผ้าแล้วกัน” อาจารย์ว่าแล้วก็เดินผละเข้าห้องเรียนไป
ไมตรีถอนหายใจก่อนจะเดินตามเข้าไป