บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 13 หน้า 9
อาจารย์เดินเข้าห้องเรียนแล้วก็เดินไปที่โต๊ะ ไมตรีเดินตามอาจารย์เข้ามา แต่เดินเลี่ยงไปนั่งหลังห้อง
“คุณไมตรี”
“ครับอาจารย์”
“ไหนบอกว่ารายงานไม่เสร็จ แล้วนี่อะไร มุขเยอะเหลือเกินนะคุณ” อาจารย์ชูรายงานที่วางอยู่บนโต๊ะให้ดู
ไมตรีงงรีบเดินมาหน้าห้อง อาจารย์ก็ส่งรายงานให้ดู “จะล้อเล่นอะไรกับครูบาอาจารย์ ก็อย่าให้มันเกินไปนะ”
“เอ่อ...แต่ผม”
“คุณทำผมเสียเวลาสอนมามากแล้วนะ”
ไมตรีพยักหน้ารับ แล้วเดินกลับไปที่นั่งด้วยความรู้สึกงงว่ามีรายงานมาส่งได้ไง แล้วมองไปที่วารินที่กำลังตั้งใจฟังอาจารย์แล้วจดใหญ่ ไมตรีกังวลแต่ตัดใจเรียนก่อน พอไมตรีก้มลงจด วารินก็หันมามอง แตกับฝ้ายเห็นวารินสมาธิเสีย ก็ช่วยกันจับหัววารินให้หันกลับไปหาอาจารย์
วาริน แต ฝ้าย เดินคุยกันมา ไมตรีเดินมาดักหน้า ท่าทางซีเรียส
“ฉันสองคนไปรอที่โรงอาหารนะแก ท่าทางไมตรีเขามีเรื่องจะเคลียร์กับแก” แตบอกแล้วก็รีบดึงมือฝ้ายเดินหายไป
“รายงานนั่นฝีมือเธอใช่มั้ย”
“รายงานอะไรฉันไม่รู้เรื่อง” วารินทำเป็นไขสือ
“ก็รายงานที่ส่งอาจารย์ไปน่ะ ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร” ไมตรีคาดคั้น
“เธอจะสนใจทำไมว่าใครทำ เธอมีคะแนนรายงานก็ดีแล้วนี่ ถ้าเธอตกวิชานี้จะไม่ผ่านโปรนะลืมไปแล้วหรือไง”
“แต่ถ้าฉันผ่านด้วยการช่วยเหลือของเธอ ฉันก็ไม่ชอบ”
“ไมตรี การที่ฉันตอบแทนบุญคุณเธอมันผิดมากใช่ไหม”
“เธอทำทำไม ในเมื่อเธอไม่ได้อยากเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่แรก”
“แต่ตอนนี้ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ ฉันอยากแก้ไขความผิดที่ฉันเคยทำกับเธอ ฉันยอมรับว่าฉันดูเธอผิด ฉันใช้อารมณ์ ฉันโกรธเธอตั้งแต่แรกเห็นที่เธอชนฉันที่ตลาด ฉันไม่ชอบหน้าเธอที่เธอเรียนไม่เก่งเลยดูถูกเธอ ฉันคิดว่าฉันเก่งฉันเจ๋งที่สุด แต่พอมีเรื่องจริงฉันก็เอาตัวไม่รอด ยิ่งพอเธอช่วยฉันๆก็รู้สึกผิด ฉันโกรธตัวเองที่เคยทำไม่ดี
กับเธอ เธอให้อภัยฉันไม่ได้เหรอ” วารินร่ายยาวความในใจ
ไมตรีได้แต่ยินฟังอึ้ง ทั้งคู่ที่ยืนมองหน้ากัน วารินลุ้นอยากฟังคำตอบจากไมตรีแต่ไม่มีคำตอบ
วารินเริ่มน้ำตาไหลออกมาเพราะความน้อยใจจนกลั้นไม่อยู่ “เอาล่ะ...ฉันรู้คำตอบแล้ว ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอลำบากใจตลอดเวลา ยังไงฉันก็ขอบคุณมากนะสำหรับสิ่งดีๆที่เธอเคยทำให้ฉัน ฉันดีใจนะที่ครั้งหนึ่งได้เจอเพื่อนอย่างเธอไมตรี” วารินพูดน้ำตาคลอ ก่อนจะเดินหนีไป
ไมตรีมองตามสีหน้ารู้สึกผิดนิดๆ