บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 8 หน้า 4

วารินเห็นรุ่นพี่เดินมาก็รีบซ่อน พอรุ่นพี่ผ่านไปวารินก็ส่งกล่องขนมใส่มือไมตรี ไมตรีตกใจกลัวไม่รับดันกลับ วารินดันไปอีก ดันไปดันมาทั้งสองร้องเพลงไปมองหน้ากันดันถุงขนมอยู่ 

รุ่นพี่คนหนึ่งเห็นหัวของสองคนยุกยิกๆ ก็ยกมือให้หยุดทันที นักศึกษาทั้งหมดหยุด  ไมตรีวารินดันร้องต่อแล้วได้สติหยุด กล่องขนมหล่นพื้น รุ่นพี่เดินมาจ้องหน้าทั้งสองคน วารินกับไมตรีหน้าเสียเพราะเห็นหลักฐานคาตา  แตกับฝ้ายรีบกลืนขนมนั่งนิ่งเอาตัวรอด

ไมตรีวิ่งอยู่ในสนาม  วารินวิ่งตามมาไป หอบไปด้วย “นี่รอด้วยสิ” ไมตรีนิ่งไม่พูด “โกรธฉันเหรอ ฉันขอโทษ ฉันหวังดีอยากจะให้นายกินอะไรสักหน่อยก็แค่นั้น”

ไมตรียังนิ่งไม่พูดแต่วิ่งเร่งฝีเท้ามากขึ้น

“ไมตรี รอด้วย” วารินเร่งฝีเท้าตามไมตรียิ่งวิ่งห่าง วารินหอบหนักขึ้น “นี่...พี่เค้าให้วิ่งด้วยกันมีอะไรจะได้ช่วยกันนะ”

ไมตรีไม่สนวิ่งไปอีก  ไมตรีวิ่งไปปาดเหงื่อไปสักพักรู้สึกวิ่งอยู่คนเดียวเลยหยุดหันไป ตกใจที่เห็นวารินล้มอยู่ที่พื้น

“วาริน” ไมตรีรีบวิ่งไปดูแล้วเขย่าตัว “วาริน”

ที่ห้องพยาบาลอาจารย์มองหน้ารุ่นพี่ดุๆ รุ่นพี่ยืนหงอ

“รู้ล่ะว่าการเชียร์เพื่อสร้างความสามัคคี แต่ให้มันเอาแต่พอดีเถอะ อย่าถึงกับให้รุ่นน้องต้องรีบจนข้าวปลาไม่ได้กินเลย มันจะดูพวกคุณเป็นรุ่นพี่โง่ๆบ้าอำนาจ “ 

ไมตรีเดินถือกล่องข้าวผ่านอาจารย์และรุ่นพี่เข้าไปด้านใน

ไมตรีมาถึงเตียงในสุดหลังฉากกั้นเห็นวารินนอนอยู่ อาจารย์พยาบาลเอายาดมให้วารินดม  

ไมตรีเดินเข้ามาแล้ววางกล่องข้าว “ผมฝากให้เพื่อนด้วยนะครับ”

“อ้าว ไม่รอเพื่อนฟื้นเหรอ”

“ผมก็หิวเหมือนกันน่ะครับ” อาจารย์พยาบาลยิ้มให้ ไมตรีเดินไป  

สักพักแตกับฝ้ายก็วิ่งกระหืดกระหอบมา

“เป็นไงบ้างคะอาจารย์”

“คงไม่ได้ทานข้าวน่ะ แต่เพื่อนพวกคุณซื้อมาให้แล้ว” แตกับฝ้ายมองหน้ากันงง

วารินนั่งบนเตียงพยาบาลดื่มน้ำ  มีแตกับฝ้ายนั่งเป็นเพื่อน

เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ฝ้ายเปลี่ยนความคิดที่มีต่อไมตรี “สงสัยฉันขอถอนคำพูดที่เคยว่าไมตรีเยอะแล้วล่ะ เพราะยังไงเวลารินมีเรื่องไมตรีก็ช่วยแกทุกทีเลย”