บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 22 หน้า 5
“ผมไม่ได้จะหมิ่นเกียรติใคร แต่คิดว่าควรจะมีการพิสูจน์พินัยกรรมฉบับนี้เพราะมันมีหลายจุดที่น่าสงสัย สำนักงานทนายความนี่ก็ไม่ใช่สำนักงานที่ทางไร่เคยใช้”
“ทนายอำนาจก็รู้จักกับวิทย์ ถ้าวิทย์จะใช้เค้าก็ไม่เห็นแปลก”
“มันจะเป็นไปได้ยังไง ที่คุณพ่อท่านจะยกทุกอย่างให้พี่กูร ท่านต้องยกให้วาทิต” รุทรชะงักไปนิด เพราะความโมโหทำให้ลืมไปว่าตัวเองเป็นวาทิตอยู่
อังกูรยิ้มกวนๆใส่ “มันก็ถูกของแกนะ ที่คุณลุงจะต้องยกทุกอย่างให้วาทิต แล้ววาทิตล่ะ วาทิตอยู่ไหน”
“พี่กูรพูดแบบนี้หมายความว่าไง ผมนี่ไงวาทิต ยืนอยู่ตรงนี้”
“หยุดพล่ามได้แล้ว แกไม่ใช่วาทิต”
รุทรพอตั้งตัวได้ก็ยืนนิ่งจ้องหน้า เตรียมใจมาแล้วว่าอังกูรจะต้องแฉเขาสักวัน
ด้านเมทินีพอได้ยินอังกูรพูดก็สงสัยทันที “ไม่ใช่วาทิต พี่กูรหมายความว่าไง”
“ถามมันเองสิเมว่ามันเป็นใคร แล้ววาทิตตัวจริงอยู่ที่ไหน มันทำอะไรกับวาทิตตัวจริงไว้บ้าง”
เมทินีเริ่มจ้องมองหน้ารุทร แล้วหันมามองอังกูร “พี่กูรพูดอะไร เมไม่เข้าใจ”
อังกูรยิ้มร้าย พร้อมแฉรุทร “มันชื่อรุทร มีแม่ชื่อแรม บ้านอยู่แม่ฮ่องสอน” อังกูรบอกข้อมูลของรุทร และโยนแฟ้มที่มีข้อมูลประวัติของรุทรลงบนโต๊ะ เมทินีมองแฟ้มสลับกับมองหน้ารุทร
เมทินีค่อยๆหยิบแฟ้มขึ้นมาเปิดดู เห็นรูปแรม นึกถีงหน้าจอโทรศัพท์รุทรเป็นภาพแรมกับวาริน
เมทินียืนถือแฟ้มอึ้ง เปิดไปอีกเห็นรูปวาริน เมทินีเริ่มน้ำตาคลอ มองรุทร “วาทิต นี่มันเกิดอะไรขึ้น เธออธิบายให้ฉันฟังซิว่าคนพวกนี้คือใคร” รุทรไม่ตอบจำยอมต่อหลักฐาน
เมทินีมองรุทรอึ้งที่รุทรเงียบ น้ำตาร่วง ตะโกนใส่รุทร “เขาเป็นใครวาทิต บอกฉันมาซิ อธิบายฉันมาซิวาทิต”
“เมใจเย็นๆนะ มันไม่ใช่อย่างที่เมคิด ผมอธิบายได้”
“แล้วนี่มันคืออะไร เธอคือวาทิตของฉันใช่ไหม” รุทรมองเมทินีด้วยแววตาขอโทษ แล้วหลบตา ยิ่งเห็นอาการเงียบของวาทิต ทำให้เมทินีเข้าใจได้ทันที เมทินีร้องไห้ “เธอทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไร?”
อังกูรพูดสวนขึ้น “สมบัติไง ถ้ามันไม่อยากได้สมบัติวาทิตก็คงไม่ตาย”
เมทินีตกใจ “วาทิตตายแล้ว”
“มันนั่นแหล่ะเป็นคนฆ่า แล้วก็ทำให้คุณลุงเป็นแบบนี้”
“ไอ้สารเลว แกกล่าวหาฉัน” รุทรหันไปหาเมทินีจับแขน “เม...เมอย่าไปฟังมันนะ เมต้องเชื่อผม ผมไม่ได้ฆ่าวาทิต ไม่ได้ทำร้ายคุณลุง” รุทรหันมาด่าอังกูร “ไอ้อังกูรแกมันชั่ว แกมันเลว” เขาหันมาหาเมทินี “เม...”
เมทินีตบหน้ารุทรทั้งน้ำตาทันที “พอสักทีเถอะ หยุดสร้างเรื่องได้แล้ว”
รุทรอึ้งมองเมทินี เมทินีมองรุทรด้วยแววตาที่เจ็บปวดเสียใจ ทั้งคู่มองกันด้วยสายตาที่รักกันมาก แต่ก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน “เธอเห็นฉันเป็นอะไร”
“เม” รุทรจะพูด แต่พูดไม่ออก