บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 20
ทิปปี้นั่งคุยโทรศัพท์ที่โต๊ะในสำนักงาน “เม...แกกับวาทิตอยู่ไหน รู้ไหมทุกคนเขาเป็นห่วง........ “ หญิงสาวได้ยินคำตอบก็ดีใจ “กรี๊ดดดดดด นี่จะกลับมาแล้วเหรอ... แล้วพ่อเลี้ยงรู้หรือยัง.....มิน่าเช้านี้พ่อเลี้ยงยังไม่เข้าออฟฟิศเลย...ได้ๆ เดี๋ยวฉันจะหมอบกราบรอรับแกเลย” ทิปปี้กดวางสาย
อังกูรเดินเข้ามาในออฟฟิศ ทิปปี้ดีใจ “พี่กูร วาทิตกับเมกลับมาแล้วค่ะ”
อังกูรชะงักแล้วรีบพุ่งไปหาทิปปี้อย่างตื่นเต้นทันที “เมกลับมาแล้วเหรอ เมื่อไหร่ แล้วตอนนี้เมอยู่ที่ไหน”
“กำลังจะเข้าไร่แล้วค่ะ ป่านนี้พ่อเลี้ยงกับทุกคนคงไปรอรับแล้ว ทิปปี้ก็จะไปรับ พี่กูรไปด้วยกันนะ”
อังกูรนิ่งอึ้งไปที่รู้ว่าทุกคนรู้หมดแล้ว “นี่พี่รู้เป็นคนสุดท้ายเหรอ”
ทิปปี้อึ้งรู้ทันทีว่าอังกูรไม่พอใจ “พี่กูรอย่าเพิ่งโกรธนะ บางทีเมคงคิดว่ายังไงทิปปี้ก็ต้องบอกพี่กูรอยู่แล้ว” อังกูรยืนนิ่งจนทิปปี้ใจไม่ดี
หน้าบ้านพ่อเลี้ยงวิทย์ รถของรุทรจอดอยู่ หนานกับจั่นเป็งช่วยกันยกกระเป๋าลงจากรถแล้วเดินเข้าในบ้านผ่าน พ่อเลี้ยงวิทย์ เมทินี รุทร อังกูร ทิปปี้ เอื้องคำที่ยืนอยู่ เอื้องคำมองเมทินีอย่างไม่ชอบหน้า
“ผมกับเมต้องขอโทษด้วยครับที่ทำให้คุณพ่อกับทุกคนเป็นห่วง”
“ไม่เป็นไรหรอก ลูกทั้งสองกลับมาอย่างปลอดภัยพ่อก็ดีใจแล้ว”
ทิปปี้ถาม “แล้วนี่ตกลงเธอสองคน ไปอยู่ที่ไหนกันมาถึงได้เงียบหายไปเลย”
เมทินีอธิบายให้เพื่อนฟัง “คือเราหลงทางแล้วรถก็เสีย โชคดีที่ได้ชาวเขาหมู่บ้านหนึ่งช่วยไว้”
“นี่หลงทางกันจริงเหรอ ไม่ใช่ว่ามีใครจงใจพาเมหายไปใช่ไหม” อังกูรพูดแล้วมองไปที่พ่อเลี้ยงวิทย์
“เมกับวาทิตหลงทางจริงๆพี่กูร”
“เชื่อหรือยังว่าลุงไม่รู้เรื่อง”
อังกูรนิ่งเงียบไม่ตอบ เพราะยังไงก็ไม่ไว้ใจพ่อเลี้ยงวิทย์
เอื้องคำเดินไปจับมือวาทิตด้วยความเป็นห่วง “คราวหน้าอย่าไปไหนมาไหนเองแบบนี้อีกนะคะ บอกตรงๆป้าเป็นห่วงกลัวมีคนทำอันตรายคุณวาทิต....โดยเฉพาะคนใกล้ตัวที่คุณวาทิตไปหลงไว้ใจ” พูดจบเอื้องคำก็ปรายตามองเมทินี ซึ่งพอเห็นสายตาพิฆาตเมทินีก็เซ็ง
รุทรรู้ว่าเอื้องคำยังไม่ชอบเมทินีก็เลยพยายามไกล่เกลี่ย “ไม่มีใครทำอันตรายฉันได้หรอก ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“นั่นสิ ป้าเลิกห่วงวาทิตได้แล้ว เดี๋ยวนี้เค้าไม่ใช่วาทิตคนเดิมแล้วป้าก็รู้” อังกูรพูดจบแล้วมองรุทรกับพ่อเลี้ยงวิทย์