บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 20 หน้า 2
ทั้งสองเริ่มกังวลแต่ก็พยายามนิ่งเข้าไว้
เอื้องคำงง “คุณกูรพูดอะไรคะป้างง”
“ก็อย่างที่เราทุกคนเห็นไง เดี๋ยวนี้วาทิตเขาแข็งแรง สุขภาพดี ดี...จนเหมือนเป็นคนละคน..ใช่ไหมครับคุณลุง” อังกูรโยนมาที่พ่อเลี้ยงวิทย์
พ่อเลี้ยงวิทย์กับรุทรเริ่มเครียดไม่แน่ใจว่าอังกูรจะมาไม้ไหน เมทินีกับทิปปี้ก็เริ่มงงๆ กับสิ่งที่อังกูรพูด
พ่อเลี้ยงวิทย์ตอบปัดๆ “หมอที่กรุงเทพฯ เขาเก่ง เลยทำให้วาทิตให้แข็งแรงขึ้น”
“โรงพยาบาลไหน หมอชื่ออะไรครับ ผมอยากจะไปขอบคุณเขาสักหน่อยที่ทำให้น้องผมแข็งแรง...จนน่าตกใจ”
พ่อเลี้ยงวิทย์กับอังกูรจ้องหน้ากัน อังกูรประสานสายตาสู้ชนิดไม่กลัวเกรง แล้วก็ยิ้มร้าย อังกูรหันไปจ้องหน้ากับรุทรซึ่งรุทรก็ไปไม่ถูกเหมือนกัน
พ่อเลี้ยงวิทย์ตัดบท “กูร น้องเพิ่งกลับมา เรื่องอื่นเราไว้คุยกันทีหลังแล้วกัน”
อังกูรยิ้มรับกวนๆ รุทรกับพ่อเลี้ยงวิทย์แอบมองหน้ากันด้วยความกังวล เมทินีกับทิปปี้ก็มองหน้ากันสงสัยในสิ่งที่อังกูรพูด
พ่อเลี้ยงวิทย์กับรุทรนั่งคุยกันในห้องทำงาน
“ตั้งแต่ลุงกลับมานี่ กูรชอบพูดจาแปลกๆ ตอนแรกลุงก็คิดแค่ว่าเขาคงไม่ชอบลุงกับวาทิต แต่ตอนนี้.... “
“คุณลุงกำลังคิดว่าคุณกูรสงสัยผมแล้วใช่ไหมครับ”
“อาจจะมากกว่าสงสัย”
“คุณลุงคิดว่าคุณกูรรู้ ว่าผมไม่ใช่วาทิตเหรอครับ”
“ลุงก็ไม่แน่ใจ คนอย่างกูรมักเลือกทำอะไรที่เราคาดเดาไม่ออกเสมอ”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะระมัดระวังตัวให้มากขึ้นนะครับ”
“แค่นั้นไม่พอหรอก”
“คุณลุงหมายความว่าไงครับ”
“บอกตรงๆ ลุงรู้สึกเป็นห่วงไปถึงวาทิต บางทีลุงจะรีบเคลียร์งานทางนี้แล้วกลับไปดูวาทิต”
“ครับ ผมฝากแม่กับน้องด้วยนะครับ” รุทรกับพ่อเลี้ยงวิทย์กังวลสีหน้าเครียด
ในห้องนอนวาทิต เมทินีนั่งเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋า
ทิปปี้ตกใจเมื่อรู้เรื่อง “อะไรนะ นี่แกบอกชอบวาทิตแล้วเหรอ” เมทินียิ้มอาย “ฉันงงไปหมดแล้ว ก็ไหนแกสงสัยว่าวาทิตดูแปลกๆไม่ใช่เหรอ ตกลงแกสงสัยไปสงสัยมาก็เลยชอบวาทิตขึ้นมาจริงๆ”
เมทินียิ้ม “มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆฉันรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเวลาอยู่ใกล้ๆวาทิต”
ทิปปี้ถอนใจ “เฮ้อ...ฉันเพิ่งจะคิดอะไรได้อยู่เมื่อกี้นี้เอง สงสัยคงไม่ต้องคิดต่อแล้ว”
“แกคิดอะไรเหรอ”