บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 20 หน้า 4
เมทินีชะงัก” พี่กูร ถ้าพี่กูรหยาบคายแบบนี้เมจะไม่คุยกับพี่กูรอีก”
อังกูรเดินเข้ามาหา แล้วบีบแขนเมทินี “ไม่เป็นไร วันนี้เมจะรักมันก็ไม่เป็นไร แต่พี่รู้ว่าอีกไม่นานเมจะเกลียดมันแล้วกลับมารักพี่”
เมทินีมองอังกูรไม่เข้าใจในสิ่งที่อังกูรพูด
กินรีนั่งอ่านหนังสือ กินขนมไปด้วย แล้วอยู่ๆก็รู้สึกเหม็นขนมขึ้นมาจนทนไม่ได้ต้องวางบนจานแล้วผลักไปไกลๆ
กิจจาเดินเข้ามา “นรี วันนี้พ่อจะไปประชุมงานที่เชียงใหม่ไปกับพ่อไหม เผื่อนรีจะไปเดินเล่นระหว่างรอพ่อ”
“ก็ดีค่ะ งั้นนรีขอไปแต่งตัวก่อน” กินรีลุกขึ้นแล้วรู้สึกวิงเวียนหัวจนเซ ดีที่กิจจารับไว้ทัน
“นรี เป็นอะไรลูก” กิจจาพาลงนั่ง
“เอ่อ...นรีเวียนหัว”
“ไปหาหมอไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ พ่อไปประชุมเถอะ นรีคงไม่ไปไหนวันนี้”
“พ่อไม่ไปแล้ว นรีไม่สบายพ่ออยู่บ้านดีกว่า”
กินรีฝืนยิ้ม “นรีเป็นพยาบาลนะพ่อ นรีดูแลตัวเองได้ พ่ออย่าให้งานเสียเลย” กิจจายังลังเล “พ่ออ่ะ เชื่อนรีสิว่านรีไม่เป็นอะไรจริงๆ”
กิจจามองกินรีด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ต้องตัดใจลุกเดินไป โดยไม่วายหันมามองกินรีก่อนเดินไป
กินรียิ้มส่งแต่พอกิจจาออกไปแล้ว หญิงสาวก็มองจานขนมด้วยความสงสัยแล้วก็รู้สึกไม่อยากแม้แต่จะมองต้องหันหน้าหนี กินรีฉุกคิดอาการของตัวเอง เธอจับที่ท้องของตัวเอง
ที่ร้านดอกไม้ รุทรวางถุงขนมเยอะแยะ มณียืนยิ้ม เมทินีเดินเข้าไปกอดมณีกับไมตรี
“โอ๊ย...ที่จริงเมกับวาทิตปลอดภัยกลับมาแม่กับไมก็ดีใจจะแย่แล้ว ไม่ต้องเอาขนมมาให้หรอก”
“วาทิตเขาอยากเอามาฝากแม่จ้ะ”
“เจ้านี้เขาอร่อยครับ แล้วเมเขาก็บอกว่าเป็นของที่คุณแม่ชอบทั้งนั้น”
“แม่ชอบก็จริง แต่สงสัยจะมีคนแย่งแม่กินใช่ไหมไม” ไมตรียิ้มรับเจื่อนๆแต่ไม่มีใครสังเกต
“อ้าว...เมก็นึกว่าแม่จะบอกว่า แม่จะแย่งไมกินไม่ทัน นี่หวงไม่ให้ไมกินเหรอเนี่ย”
มณีกับเมทินีหัวเราะกันขำ “เดี๋ยวให้เด็กเอาไปไว้ในบ้านนะ”
“ไม่ต้องหรอกแม่ ไมเอาไปเองดีกว่า” ไมตรีเดินถือถุงขนมออกไป
“ไมเป็นอะไรหรือเปล่าแม่”
“ก็ห่วงเมนั่นแหล่ะ ช่วงที่เมหายไป ไมก็ซึมเลยนะ เป็นห่วงพี่”
“แหม...เมก็มาแล้วจะซึมอะไรอีก เดี๋ยวต้องแหย่หน่อยแล้ว”
“ก่อนไปแกล้งน้อง ช่วยแม่ทำกับข้าวก่อนนะ วันนี้ทานข้าวเย็นกับแม่ให้หายคิดถึงนะวาทิต”