บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 20 หน้า 5
“ครับ”
เมทินีกับมณีช่วยกันทำอาหาร มณีแอบลอบสังเกตเมทินี จนเมทินีรู้สึกตัว “มีอะไรเหรอแม่”
“ทำไมมาคราวนี้ดูเมกับวาทิตเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย ดูสิวาทิตอยากซื้อขนม เมแนะนำขนมที่แม่ชอบ เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย”
เมทินียิ้ม “เพราะตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนมั้งจ๊ะ”
“ตอนทะเลาะกัน ตีกัน มาพึ่งแม่เป็นคนแรก ตอนรักกันบอกคนอื่นก่อนแม่”
เมทินีหยุดชะงักรู้ทันที “ทิปปี้แอบโทรบอกแม่แล้วใช่ไหม”
มณีพยักหน้ารับยิ้ม “เรื่องดีๆแบบนี้ใครจะทนเก็บไว้ได้ละเม” เมทินียิ้มเขินอาย “แม่ดีใจนะที่เมกับวาทิตในที่สุดก็รักกัน ต่อไปก็รีบมีหลานให้แม่อุ้มเร็วๆนะ”
เมทินีอาย “แม่อ่ะ วาทิตเขาไม่แข็งแรง”
มณีประชด “จ้ะ สุขภาพแย่มาก เห็นทิปปี้บอกว่าบุกน้ำลุยไฟกันมา วาทิตเขาช่วยเมตลอดไม่ใช่เหรอ เราซะอีกเจ็บป่วยเป็นภาระเขาตลอด”
“แหม...ทิปปี้นะ เล่าตกสักเรื่องก็ได้”
“อย่ามาเฉไฉ ตกลงจะมีหลานให้อุ้มได้ใช่ไหม”
“ไม่เอาอ่ะแม่ มาคุยอะไรเรื่องนี้” เมทินีอายสับหมูรัวเร็วซะละเอียด
มณีมองลูกสาวแล้วยิ้มขำๆ
ไมตรีนั่งทำงานอยู่ใต้ต้นกุหลาบ เมทินีเดินมานั่งด้วย
ไมตรีเห็นก็ยิ้มรับจ๋อยๆ “กับข้าวเสร็จแล้วเหรอพี่เม”
เมทินีพยักหน้ารับ ไมตรีจะลุกขึ้นเมทินีดึงแขนไว้ “ไม...มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่านี่”
“แม่บอกว่าช่วงที่พี่หายไป ไมเป็นห่วงพี่มาก”
“ใช่”
“แต่พี่กลับมาแล้ว ไมไม่สดชื่นเลยนะ หรือว่าจริงๆไม่อยากให้พี่กลับ”
ไมตรีกลบเกลื่อน “เฮ้ย...ไม่ใช่นะพี่เม ไมเครียดเรื่องเรียน”
เมทินีรู้ทัน “ไม...เรื่องเรียนที่ไมกลัวก็มีแค่ภาษาอังกฤษอย่างเดียว บอกพี่มาตรงๆดีกว่า เรามีกันสองคนพี่น้อง ถ้าโกหกกันยังไงพี่ก็จับได้” ไมตรีถอนใจเครียด แต่พอเห็นเมทินีจ้องหน้าคาดคั้นก็จำใจเล่า
ไมตรีเศร้าๆ “พอดีเพื่อนไม จู่ๆเขาก็มาสั่งดอกไม้ แล้วก็ไม่ยอมบอกว่าเอาไปให้ใคร”
“เพื่อนผู้หญิงใช่ไหม” ไมตรีพยักหน้ารับ
เมทินีรู้ทันทีว่าเพื่อนหญิงคนนี้ต้องเป็นคนที่ไมตรีชอบ “ไมก็เลยคิดว่าเขาเอาไปให้แฟน”