บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 5 หน้า 4
14 มีนาคม 2558 ( 22:06 )
357.9K
เรนชะเง้อไปพูดกับคนขับ “ขับเร็วๆ หน่อย ถ้ายังไม่เจอตัวศักดิศร เราก็วางใจอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”
ลูกน้องอาร์มพยักหน้ารับแล้วก็เร่งเครื่องเร็วกว่าเดิม เรนยังมีสีหน้าไม่วางใจนัก
อาร์มขับรถไปคุยโทรศัพท์มือถือผ่านบูลทูธไป ส่วนศักดิศรนอนสลบอยู่ด้านหลัง
“ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเดี๋ยวพี่พามันไปหา Dad เอง”
ศักดิศรรู้สึกตัวแล้วก็หรี่ตาแอบมองว่าตนอยู่ที่ไหน.ศักดิศรได้ยินอาร์มเรียก Dad ก็รู้ว่าเป็นฝีมือของเดวิดและตนคงไม่รอดแน่ถ้าโดนจับไปถึงมือ ศักดิศรรีบขยับตัวอย่างเร็วใช้เท้าถีบใส่อาร์ม อารมณ์หมาจนตรอก ใช้ทั้งขาทั้งตัวโถมทุกวิธีให้รถเสียการทรงตัวให้ได้
ศักดิศรทำสำเร็จ รถของอาร์มส่ายไปมาเสียการควบคุม จนชนเข้ากับราวสะพาน อาร์มกลัวรถพุ่งลงน้ำ รีบยื้อบิดพวกมาลัยรถอย่างกะทันหัน รถอาร์มแทบจะไต่ราวสะพานก่อนจะพลิกคว่ำกลิ้งไถลไปไกล อาร์มและศักดิศรต่างได้รับบาดเจ็บ ศักดิศรรู้สึกตัวก่อนรีบกระเสือกกระสนเอาตัวออกมาจากรถจนได้ ศักดิศรลงจากรถมองซ้ายมองขวาเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลย
ศักดิศรรีบเดินจ้ำไปตามสะพานแต่เดินได้ไม่เร็วมากเพราะยังมึนๆ จากรถชนอยู่ เขาเกาะราวสะพานพยุงตัวเดินไปเรื่อยๆ ทันใดนั้นปูนที่ราวสะพานข้างๆ ตัวของศักดิศรโดนยิงกระจุย ศักดิศรตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ
“ตายซะเถอะมึง” อาร์มเล็งปืนยิงไปที่ศักดิศร ศักดิศรตัดสินใจปีนขึ้นบนสะพานจะโดดลงน้ำ อาร์มเล็งปืนยิงใส่ศักดิศรไม่ยั้งมือ
ศักดิศรโดนยิงที่แขน ลำตัวหลายนัดก่อนจะผลัดตกจากสะพานลงไปที่แม่น้ำเบื้องล่าง อาร์มวิ่งตามมาอย่างหงุดหงิด ยิงปืนใส่จุดที่ศักดิศรตกน้ำลงไปไม่ยั้ง
ห้องทำงานเดวิด อาร์มกับเรนนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเดวิด
อาร์มที่สารภาพ “ผมคุมตัวเองไม่ได้ ก็เลยยิงมันทิ้ง”
“ครั้งนี้ Dad จะไม่ว่าอะไร เพราะถือว่าแกทำงานได้ดี”
อาร์มหันไปทางเรน “ฝีมือเรนทั้งนั้น ถ้าเรนไม่ซ้อนแผน พวกมันคงตามมาช่วยไอ้ศักดิศรได้แน่ๆ”
เรนมองเดวิดหวังจะได้คำชมนิดหน่อย แต่เดวิดกลับไม่พูดชมเรน หันหน้าไปมองอาร์ม จนเรนแอบหน้าเสีย
เดวิดลุกขึ้นไปยืนที่ริมหน้าต่าง “Dad จะดึงการค้าไม้ทุกอย่างที่มีมาทำเองทั้งหมด เราต้องส่งไม้ออกนอกล็อตใหญ่แกเตรียมตัวให้พร้อมด้วย”
“แล้วตกลง Dad ต้องการที่ที่ภูสรวงเพื่อจะทำอะไรกันแน่คะ”
เดวิดหันมามองอหน้าเรนด้วยสายตาเย็นชา “ไม่ใช่เรื่องที่แกต้องรู้ ทำตามคำสั่งฉันก็พอ”
เรนหน้าเสียอีกรอบ “ค่ะ “
อาร์มแอบมองเรนอย่างสงสาร เรนหันไปมองอาร์มแล้วฝืนยิ้มให้ว่าตนไม่เป็นไร
“วันนี้เหนื่อยกันมามาก แยกย้ายไปพักผ่อนกันได้แล้ว” เดวิดสั่ง
อาร์มกับเรนพยักหน้ารับคำแล้วก็เดินออกจากห้องไป เดวิดยืนมองไปนอกหน้าต่างใช้ความคิด