บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 8 หน้า 3
ช่อฟ้ายิ้มแจ่มใส “แบ่งกันทานได้เลยนะคะ...” ช่อฟ้ามองหน้านาวินยิ้มๆ “คุณมาโรงพยาบาลแต่เช้า จะมาตรวจเหรอคะ...”
นาวินเขิน“เปล่าครับ...ผมอยากมาหาคุณ”
ช่อฟ้าเห็นพยาบาลที่เคาน์เตอร์พากันแอบมอง เธอจึงทำท่าเป็นงานเป็นการ “ฉันต้องทำงานแล้วค่ะ...”
เจษฎาเดินมาพอดี เห็นนาวินกำลังยืนคุยกับช่อฟ้าก็มองอย่างสนใจ
“ผมมารับตอนเย็นนะครับ...” นาวินเอ่ยขึ้น ช่อฟ้ายิ้มๆ
เจษฎารีบเดินเข้ามาขัดคอ “อ้าว ... ผู้พัน ... แหม ... แต่งตัวอย่างนี้จำไม่ได้”
“สวัสดีครับหมอ ” นาวินยิ้มให้เจษฎา
“วันนี้มาทำอะไรล่ะครับ...หมอนัดให้มาตรวจปอดหรือเปล่า” เจษฎามายืนข้างๆ ช่อฟ้าทำท่าเป็นผู้หลัก ผู้ใหญ่ข่มนาวินเต็มที่
“ผมหายดีแล้วครับ”
เจษฎายิ้มหันไปพูดกับช่อฟ้าอย่างสนิทสนม “ช่อจ๊ะ ... คุยกับผู้พันเสร็จแล้ว ผมขอปรึกษาเรื่องผ่าตัดเย็นนี้หน่อยนะจ๊ะ”
นาวินมองเจษฎา รู้ว่า อีกฝ่ายพยายามทำสนิทสนมกับช่อฟ้าให้ตนเห็น ..
สร้อยมณีเดินไปมาอย่างใช้ความคิด แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาเบอร์พูดกับตัวเองเบาๆ “คุณตุ่น ป่านนี้ตื่นหรือยังก็ไม่รู้” สร้อยมณีโทรออกหาเพื่อน รอสักครู่เพื่อนก็รับสาย ทุเรียนเดินมาเห็นเลย แอบฟัง “คุณตุ่น ... ตื่นหรือยัง ...ขอโทษจ้ะ ก็มีเรื่องด่วนน่ะสิ...เรื่องดี.. เรื่องดีน่า...ฉันอยากปรึกษาคุณหน่อย... เพื่อนๆ เรามีใครที่มีลูกสาวสวยๆบ้าง…เอาเถอะน่า ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก…ขอแค่หน้าตาพอใช้ได้ นิสัยดี เรียนหนังสือดีแล้วก็ไม่ขี้เกียจก็พอ” สร้อยมณีร่ายยาว ทุเรียนอยากจะเป็นลมกับสเปกลูกสะใภ้ของสร้อยมณี
“เหรอ...ลูกสาวใครนะ” สร้อยมณียิ้มดีใจเมื่อได้ยินอีกฝ่ายตอบกลับมา
อีกด้านหนึ่ง นาวินเดินคุยกับช่อฟ้ามาตามทางเดินโรงพยาบาล
“ดีจังเลยนะคะ...ได้หยุดงานตั้งสองอาทิตย์...ฉันไม่เคยได้หยุดนานๆ แบบนี้เลย”
“ก็ไม่ค่อยดีหรอกครับ...พอว่างเกินไปก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยต้องมาหาคุณ...บ่อยๆ”
“แปลว่าที่มาหาฉันเพราะไม่รู้จะไปไหนดีเหรอคะ..”
“ถูกส่วนเดียวครับ...แต่...ผมอยากมามากกว่า”
นาวินมองหน้าช่อฟ้านิ่ง ช่อฟ้าแกล้งไม่สนใจแต่ก็เขินดีใจมากเช่นกัน ช่อฟ้าไม่กล้าสบตานาวินหันหน้าไปทางอื่นเห็นใจเข็นรถเข็นที่มีชิดจันทร์นั่งอยู่ที่สวนใกล้ๆ ทางเดินสีหน้า ของช่อฟ้าที่กำลังยิ้มสบายใจก็หม่นลงทันที นาวินมองตามภาพที่เห็น คือชิดจันทร์ที่ใส่ชุดคนป่วยนั่งสีหน้าเฉยเมย อยู่บนรถเข็น
“เอ้อ ... ฉันต้องทำงานแล้วค่ะ” ช่อฟ้าขอตัว