บทละครโทรทัศน์ บ่วงรักซาตาน ตอนที่ 4
บ่วงรักซาตาน ตอนที่ 4
บทประพันธ์ ชมจันท์ / บทโทรทัศน์ กังสดาล
สวนสนุกสุขสยามในปัจจุบัน อรรณพเดินเข้ามา เห็นพวกลุงเติม กระตั้วและโอลีฟซ่อมเครื่องเล่นอยู่ กำลังจะเดินเข้าไปทัก แต่ทุกคนคุยกันอยู่เลยหยุดฟัง “คุณนิดหาคนมาร่วมทุนได้ เราคงได้ขึ้นเงินเดือนสักทีเนาะลุง”
ลุงเติมตบหัวกระตั้ว “ไอ้หลานเลว! คิดถึงแต่เรื่องเงินแหละ”
“อย่าไปว่าไอ้กระตั้วตัวดำมันเลยลุง ใครๆทำงานก็อยากได้เงินทั้งนั้น รึลุงไม่อยากได้”
“วันนี้เจ้โอลีฟพูดดี”
“ก็แหม...ไม่มีเงินพวกเราจะอยู่กันยังไง ไหนจะค่ากินค่าอยู่สารพัด”
“พวกแกอย่ามาดราม่า รู้จักพอเพียงกันซะมั้ง ทำงานที่นี่มีทั้งที่อยู่ที่กิน แถมมีหมอมาตรวจรักษาฟรีจะเอาอะไรอีก” โบนิตาเดินเข้ามาเห็นอรรณพ “อ้าวพี่หมอ มาหานิดเหรอคะ” ทุกคนหันไปเห็นอรรณพก็ทักทาย
“สบายดีกันรึเปล่าครับทุกคน เมื่อกี้ได้ยินทุกคนพูดถึงเรื่องร่วมทุน ตกลงที่นิดได้นักลงทุนแล้วเหรอครับ”
คนอื่นๆ ยิ้ม อรรณพสีหน้าอยากรู้
ในช้อปปิ้งมอลล์ ชมพูนิษฐ์เดินเครียดพยายามหาทางออกเรื่องนักลงทุนอยู่ ย้อนนึกคำพูดของเหมราช
“หานักลงทุนไปก็เสียเวลา”
“มันต้องมีสิ คนที่คิดเหมือนกันกับเราสิน่า” ชมพูนิษฐ์หันไปที่ชั้นโชว์หนังสือขายดีหน้าร้านหนังสือ
เห็นพ็อกเก็ตบุ๊คมีหน้าปกเหมราชพร้อมบทสัมภาษณ์ ชมพูนิษฐ์เดินเข้าไปในร้านหนังสือ
ในร้านหนังสือ ชมพูนิษฐ์เดินมาหยิบหนังสือหน้าปกเหมราช เสียงเหมราชดังขึ้น
“หลายคนเสียเวลาให้กับความกลัว กลัวที่ต้องเปลี่ยนแปลง”
ชมพูนิษฐ์ได้ยินก็ตกใจเงยหน้าดู เห็นจอทีวีมุมหนึ่งในร้านกำลังเปิดสัมภาษณ์ของเหมราชอยู่พอดี
“นั่น!! ยังตามมาหลอกหลอนอีกนะ...อีตาซาตาน”
“ที่ผมไม่เคยแพ้ เพราะถ้าผมรู้สึกว่าจะไม่ชนะ ผมจะเปลี่ยนความคิดตัวเองทันที”
“แหวะ! ซาตานหมื่นล้านอย่างนายมันจะไปแพ้ได้ยังไง ก็เล่นใช้วิธีสกปรกตลอดนี่”
ชมพูนิษฐ์พลิกหนังสืออ่านเรื่องราวของเหมราชต่อไป ลิมเปงเซียงใส่แว่นดำเดินมา เห็นชมพูนิษฐ์อ่านหนังสือของเหมราชอย่างสนใจ “ชอบเค้าเหรอครับ”
ชมพูนิษฐ์หันมามองหน้า แล้วก็ก้มอ่านหนังสือต่อพร้อมกับพูดไปด้วย “ฉันกำลังเรียนรู้ศัตรูอยู่ต่างหากค่ะ”