บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 11 หน้า 3

กระท่อมคำแสน บุญตาบีบแขนจันดีเค้นให้ตอบ“ว่าจังได๋ล่ะอ้าย..อ้ายไปมีข้อตกลงกับอ้ายคำแสนไว้ว่าจังได๋”

จันดีตีหน้าซื่อ “บุญตา..อ้ายไปเฮ็ดข้อตกลงกับอ้ายเจ้าไว้ว่า..หลังเฒ่าโสมสอนวิชาอาคมให้เบิ่ดแล้ว อ้ายสิขอเป็นผูฆ่าเฒ่าโสมเองกับมือ แลกกับโตเจ้ามาเป็นเมียอ้าย”

“อีหลีเบาะอ้าย”

“อ้ายสิขี้ตั๊วะเจ้าไปเฮ็ดหยังล่ะ ในเมื่ออ้ายอยากพาเจ้าไปอยู่กับอ้ายนำ”

จันดีพูดไปยิ้มไปมือก็ลูบแก้มเชยคางบุญตา

“การแก้แค้นให้พ่อเจ้า จำเป็นต้องให้คำแสนพึ่งอาคมของเฒ่าโสม จังซั่นแล้วทุกคนก็ต้องเสียสละ เพื่อให้มีวันที่ได้เบิ่งนายฮ้อยเคนตายอย่างทรมาน”

“แต่..แต่ข้อยทำใจบ่ได้ ข้อยขยะแขยงบักเฒ่าตันหากลับนั่นหลาย”

“เจ้าต้องอดทนให้ได้ คือกันกับที่อ้ายก็ต้องอดทน เบิ่งมันแตะต้องเจ้าเพื่อวันของเฮา”

จันดีเชยคางบุญตาขึ้นมา แล้วจูบที่หน้าผากเบาๆ ใช้คำหวานโปรยเสน่ห์ให้หลงเชื่อ

“แล้วเมื่อถึงมื้อที่เฒ่าโสมต้องตายนำมืออ้าย..อ้ายสิให้เจ้าเบิ่งให้สะใจเป็นคนแรก”

บุญตานิ่งคิดอยู่ครู่แล้วตัดสินใจ “ก็ได้..ข้อยสิอดทนเพื่ออ้าย เพื่อการแก้แค้นให้พ่อ”

จันดียิ้มรับแล้วหอมแก้มบุญตาอีกที ก่อนจะถอยไปขึ้นม้า

“อ้ายต้องฟ้าวไปเฮ็ดงานให้คำแสน..กลับมาแล้ว อ้ายสิแอบไปหาเจ้า” จันดีขี่ม้าออกไป บุญตามองตาม

ทุ่งหิน เส้นทางที่ทัพควายต้องเดินทาง เห็นกองเกวียนและควายนับร้อยตัวเดินย่ำจนฝุ่นฟุ้งกระจาย เสียงดนตรีประกอบเป็นเสียงเป่าแคนและพิณจากเกวียนของ 3 เฒ่าที่บรรเลงเพลงหมอลำขับกล่อมทัพควายในระหว่างการเดินทาง เกวียนของสีโห มีทิดแสงขับเกวียน สีโหเริ่มร้องเพลงขับกล่อมในช่วงท่อนแรกของเพลง เกวียนของบักมืดที่อยู่กับเกวียนของอาจารย์เม้า บักมืดกับอาจารย์เม้าช่วยกันร้องเพลงต่อกันคนละท่อน เกวียนของคำแก้วกับบัวเขียวมีผู้ช่วยถึกขับเกวียนให้ คำแก้วกับบัวเขียวนั่งอยู่หลังเกวียนแล้วร้องเพลง รับส่งกันอีกคนละท่อน นายฮ้อยเคนขี่ม้าเข้ามาประกบเกวียนของคำแก้ว นายฮ้อยเคนร้องเพลงรับส่งกับท่อนที่คำแก้วเพิ่งร้องเสร็จ นายฮ้อยเคนขี่ม้าไปมองหน้าคำแก้วไป ก่อนจะร้องเพลงรับส่งกันสุดท้ายแล้ว นายฮ้อยเคนก็ควบม้านำหน้าออกไป คำแก้วมองตามนายฮ้อยเคนด้วยแววตายิ้มแย้ม โดยเสียงเพลงยังคงสนุกสนานจนจบเพลง

ทัพควายที่มีนายฮ้อยเคนควบม้านำหน้ามา หยุดตรงกลางทุ่งโล่ง ซึ่งเป็นพื้นที่รอยต่อจังหวัดสกลนคร ด้วย