บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 27

ปานรุ้งฟังเสียงกติยาแล้วชะงัก ความโกรธที่เคยมี กลายเป็นความกลัวอย่างบอกไม่ถูก “นะ..นั่น..ยาเหรอ???”

กติยากดวางสายด้วยสีหน้ายิ้มสะใจ จากนั้นเธอตะโกนลั่นด้วยความตกใจ“หนูวาด!!! โดม!!! แย่แล้วลูก!!! แม่ของหนูวาดกำลังพาตำรวจมา!!!!” กติยารีบวิ่งเข้าบ้าน

ปานรุ้งรีบต้อนปกรณ์ให้ขึ้นรถด้วยความร้อนใจอย่างที่สุด “ขึ้นรถเร็วปกรณ์” หญิงสาวโทรหาวาสุเทพ “รุ้งเจอปานวาดแล้วค่ะ..พี่เทพไม่ต้องมาค่ะ ..มันเป็นเรื่องของรุ้งกับแม่ของนายโดม!” 

ที่หน้าบ้านกติยา...กติยากับปานวาดพยุงโดมมาขึ้นรถของกติยาอย่างรีบร้อน

โดมไม่ยอมขึ้นรถ “ทำไมเราต้องหนีด้วยล่ะครับแม่ ..ในเมื่อการที่ผมรักวาด  มันไม่ใช่เรื่องผิด” 

“แล้วที่โดมต้องเจ็บตัวแบบนี้ มันสนใจเรื่องถูก-ผิดไหม?!” กติยาเผลอพูดอย่างแค้นใจ “ผู้หญิงคนนั้นไม่หยุดเท่านี้แน่!! ต่อให้เลวยิ่งกว่านี้มันก็ทำได้ ขอแค่ได้สิ่งที่มันต้องการ มันไม่สนใจเรื่องถูกหรือผิด !!” ปานวาดมองกติยาอย่างชะงัก กติยาชะงัก รู้ตัว แล้วรีบพูดดี “ที่น้าพูด เพราะน้ารู้ว่าหัวอกแม่หนูดี คงไม่ยอมให้ลูกสาวคบกับผู้ชายที่ไม่มีชื่อเสียง ฐานะไม่เริดหรู  หน้าที่การงานก็ไม่มั่นคงอย่างลูกชายน้า ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่โทรมาขู่ว่ากำลังพาตำรวจมาจับลูกชายของน้าเข้าคุก” กติยาจับมือโดมมาประกบมือปานวาด “..แต่แม่รู้ดีว่าความรักมันยิ่งใหญ่กว่าเงินทองชื่อเสียง..แม่รู้ว่าเวลารักใครสักคนมาก แล้วต้อง ถูกพรากไป มันเจ็บปวดทรมานขนาดไหน ถ้าสองคนรักกัน ก็รีบไปซะ ..ทางนี้แม่จัดการเอง” 

“แต่ว่า....” โดมเอ่ยอย่างลังเล

“แม่พี่พูดถูก..ถ้านายแม่มาเจอวาดหนีมาหาพี่แบบนี้  นายแม่ไม่ปล่อยไว้แน่...เรารีบไปเถอะ พี่โดม!” 

โดมมองปานวาด

รถของปานรุ้งมุ่งหน้าไปทางบ้านของโดม ปานรุ้งรู้สึกตึงเครียดตลอดเวลา กลัวว่าจะไม่ได้พบหน้าลูกสาวของตน

ปานรุ้งพูดเร่งคนขับอย่างร้อนใจ “ขับให้มันเร็วกว่านี้ได้ไหม!” หญิงสาวชี้ไปทางข้างหน้า “นั่น! รีบเลี้ยวเข้าซอยนั่น”  

ขณะเดียวกันโดมก็ขับรถออกมาจากบ้านของตน โดยมีปานวาดคอยมองทางอย่างระแวงๆ กลัวจะเจอปานรุ้ง  ทันใดนั้น ปานวาดเห็นรถปานรุ้งกำลังขับสวนมา “นั่นรถนายแม่ !!” ปานวาดรีบก้มหลบไม่ให้ปานรุ้งมองเห็นตน รถของ ปานรุ้งแล่นผ่านรถของกติยาไป ปานวาดที่ก้มหน้าหลบอยู่ แอบเงยหน้ามองรถของปานรุ้ง