บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 29
นิชานั่งอยู่ในห้องทำงานของนิรมลด้วยสีหน้าเหม่อๆ นิชาหยิบมือถือมาดูว่าปรกโทรมาหาตนไหม แต่พอไม่เห็น Missed call จากปรก นิชาโยนมือถือใส่กระเป๋าอย่างเซ็งๆ นิรมลเดินเข้ามาในห้องพอดี
“ประชุมเสร็จแล้วเหรอคะคุณแม่ ตกลงธนาคารให้เรากู้เงินไหมคะ”
“ไม่ยอม” นิรมลถอนใจด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ
“แล้วเราจะหาเงินที่ไหนไปจ่ายหนี้งวดต่อไปล่ะคะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง แม่ขายโรงแรมสาขาหาดใหญ่แล้วคงมีเงินจ่ายหนี้ได้เกือบหมด”
“งั้นก็แปลว่าตอนนี้เราเหลือแค่โรงแรมในกรุงเทพนี้เท่านั้น” นิชามองออกไปทางหน้าต่างอย่างปลงๆ “นี่สินะคะที่เขาบอกชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอน ..เมื่อปีที่แล้ว เรายังมีโรงแรมแทบทุกภาคของประเทศ แต่วันนี้ ..เราเหลือแค่ที่นี่”
นิรมลเข้าไปกอดนิชา“อย่าเสียดายเลยลูก เสียดายในสิ่งที่มันไม่มีวันได้ มันก็จะทำให้เราเป็นทุกข์ สู้รักษาสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไว้ดีกว่า ..ว่าแต่ลูกเถอะ เมื่อไหร่จะกลับบ้านสมุทรเทวา ..แม่บอกก่อนนะว่าคืนนี้ไม่ให้ค้างด้วยแล้ว”
“แต่แม่คะ …”
“แม่ไม่อยากให้คุณปานรุ้งคิดไม่ดีกับลูก ลูกควรกลับไปอยู่ข้างๆ คุณปรก”
เลขาเคาะประตูห้อง แล้วเปิดประตูห้องเข้ามา พร้อมกับถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่เข้ามาให้นิชา “มีคนฝากดอกไม้มาให้คุณนิชาค่ะ”
นิชารับช่อดอกไม้มา แล้วรีบหาการ์ดเพื่ออ่านว่าใครเป็นคนส่งมา “ไม่โทรหา ไม่ได้แปลว่าไม่คิดถึง “
ปรกเปิดประตูเข้ามาได้ยินที่นิชาพูด ปรกมองนิชาอย่างรู้สึกผิด
นิรมลกระซิบนิชา “คุณปรกมารับแล้ว ..เลิกงอนได้แล้วน้า”
นิชาหันมามองปรก แล้วเบือนหน้าหนีอย่างงอนๆ
ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ปรกเดินนำนิชามาที่โต๊ะซึ่งอยู่ติดกับวิวดีที่สุด ปรกเลื่อนเก้าอี้ให้นิชานั่งก่อน ปรกนั่งข้างๆ นิชา “ผมจองโต๊ะที่ติดวิวดีที่สุดของร้านไว้เลยนะ…และที่สำคัญ..ร้านนี้ทำกั้งทอดกระเทียมกับหอยเป๋าฮื๋อน้ำแดงอร่อยมาก เขาจะทำขาย 20 จานต่อวันเท่านั้น ผมรู้ว่าคุณชอบกั้งกับหอยเป๋าฮื๋อ ผมเลยโทรจองให้คุณ เผื่อกินแล้วคุณจะได้อารมณ์ดี”
“คุณเห็นฉันเป็นเด็กรึไง เอาของกินมาล่อให้อารมณ์ดี”
“แต่มันก็ได้ผลนะ อย่างน้อยผมก็เห็นคุณยิ้ม”
นิชาเฉไฉ “แค่นี้ทำให้ฉันยิ้มไม่ได้หรอก”