บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 16 หน้า 5
“พี่เทพเพิ่งรู้คำสั่งเมื่อเช้านี้เองว่าต้องประจำที่กระทรวง ตอนนี้ฉันก็ฉุกละหุกไปหมด ต้องย้ายทุกอย่างกลับมาที่กรุงเทพ”
“แหม ..” มนทิพย์อ้อนกติยา “ไหนๆ เธอก็ลาออกจากโรงเรียนที่สัตหีบแล้ว เธอมาช่วยสอนหนังสือที่นี่นะยา เมื่อวาน ครูวิชาภาษาไทยเพิ่งคลอดลูก เธอมาเป็นครูพิเศษสอนแทนชั่วคราวก็ได้ ...นะๆๆๆ”
กติยาแกล้งเล่นตัว “ก็ถ้ามีข้อเสนอดีๆ ฉันก็อาจสนใจ”
“ข้อเสนออะไรล่ะ ?”
“ก็อย่างเช่น.....”
ทันใดนั้น ได้ยินเสียงปานรุ้งเรียกปานเทพมาจากข้างหลังกติยา “ปานเทพ ! ..แม่อยู่ทางนี้”
กติยาชะงัก เพราะจำเสียงของปานรุ้งได้ขึ้นใจ รวมทั้งชื่อของปานเทพ ที่ปานรุ้งเอาชื่อวาสุเทพมาตั้ง กติยาค่อยๆ หันไปมองตามเสียงปานรุ้ง เห็นปานเทพวิ่งเข้าไปหาปานรุ้ง กติยามองปานรุ้งกับปานเทพด้วยสีหน้านิ่ง แต่ปานรุ้งไม่เห็นกติยา
ที่บ้านพักของวาสุเทพ ชายหนุ่มเดินเข้าบ้านมา โดยมีคนขับรถถือกระเป๋า และแฟ้ม เอกสารงานตามหลังมาด้วย
“เรื่องเกื้อเป็นยังไงบ้าง?” วาสุเทพเอ่ยถาม
“นายเกื้อจะออกจากโรงพยาบาลพรุ่งนี้ครับ”
“แล้วที่ฉันสั่งให้นายไปทำ”
“พรุ่งนี้ตอนนายเกื้อกลับบ้าน ผมจะขับรถตามไปครับว่าบ้านนายเกื้ออยู่ไหน”
วาสุเทพพยักหน้ารับรู้คำพูดของลูกน้อง ด้วยสีหน้าครุ่นคิดอย่างเป็นห่วงว่า ปานรุ้ง จะอยู่ยังไง
ที่บ้านของคุณหญิงดรุณี คุณหญิงถือจานใส่คุกกี้มานั่งคุยกับกติยาที่โซฟา
“หลังจากบ้านสมุทรเทวาถูกขายต่อ แม่ก็ไม่ได้ข่าวหนูรุ้งอีกเลย..ยาเจอหนูรุ้ง ทำไมไม่เข้าไปถามสารทุกข์สุกดิบล่ะลูก อย่างน้อยก็เคยเป็นเพื่อนกัน”
“ยาก็อยากจะเข้าไปถามนะคะ ..แต่สิ่งที่รุ้งทำกับยา มันลืมไม่ได้ง่ายๆ”
“แม่เข้าใจ ..แต่เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายไปมีชีวิตของตัวเอง..อโหสิต่อกันได้ มันก็ดีกับตัวลูกเอง ..ดีไม่ดี ..ป่านนี้หนูรุ้งอาจจะมีครอบครัวใหม่แล้วก็ได้”
กติยาฟังมารดาพูดด้วยสีหน้านิ่งคิด
เช้าวันใหม่ ที่โรงพยาบาล ปานรุ้งกับกอบช่วยกันพยุงเกื้อขึ้นรถแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน อีกมุมหนึ่ง คนขับรถของวาสุเทพแอบยืนมองกลุ่มของปานรุ้งอยู่เพื่อเตรียมจะขับรถตามไป