บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 12

หน้าบ้านสมุทรเทวา ยายปิ่นเดินนำเกื้อเข้ามาภายในบ้าน ยายปิ่นบ่น “ตาแปะงกจริงๆ เราอุตส่าห์เสียค่าสามล้อ ขนขวด ขนหนังสือพิมพ์ไปชั่งกิโลขายให้ถึงร้าน  ขอเพิ่มอีกสิบ..ยี่สิบสตางค์ก็ไม่ได้ อย่างน้อยจะได้ช่วยค่ากับข้าวไปได้ตั้งหลายมื้อ” 

“เอาน่าแม่  อย่างน้อยเราก็ได้มาตั้งหลายสิบบาทแล้ว” 

ยายปิ่นนึกได้ “อ้อ ! เมื่อตอนกลางวันแม่เห็นผักบุ้งที่หนองหลังบ้านขึ้นง๊าม..งาม ยังมีดงดอกโสนอีก พรุ่งนี้เอ็งแอบไปเก็บมาให้แม่หน่อยนะ  แม่จะเอาไปฝากแม่ค้าในตลาดขาย” 

เกื้อมองยายปิ่นด้วยสีหน้ากังวล “คุณนายบอกให้แม่ช่วยประหยัดขนาดนี้เลยเหรอแม่ ?” 

“คุณนายไม่ได้บอกให้ประหยัดขนาดนี้หรอก ..แต่จำนวนยาแก้ปวดหัวที่คุณนายเรียกหาแต่ละวัน ทำให้แม่รู้ว่า เราต้องช่วยคุณนายขนาดไหน”

“แต่ฉันก็เห็นข่าวเรือของสมุทรเทวาขนสินค้าได้ดีนะแม่” 

ยายปิ่นมองไปทางบ้านสมุทรเทวา ซึ่งปานรุ้งเปิดเพลงเสียงดัง เสียงดังแว่วมา ยายปิ่นคิดถึงปานรุ้งอย่างไม่ชอบใจ “หนึ่งคนทำ ..แต่สองคนใช้เงิน แกคิดว่ามันจะรอดไหมล่ะ ? ..แม่ทำงานงกๆๆ ตัวเองพาผู้ชายมา นั่งกินนอนกิน หึ ! ..เปิดเพลงเสียงดังอย่างนี้ ผัวคงหายไปอีกล่ะสิ ..ไม่มีใครดูแลอย่างนี้ ..อย่าโทษใครเลย มันเป็นกรรม” 

“แม่...” เกื้อเอ่ยปราม

“อยากรู้จริงๆ วันนึงถ้าไม่มีแม่ จะอยู่กันยังไง” ยายปิ่นเดินหงุดดหงิดออกไป 

เกื้อมองยายปิ่นอย่างระอา  แล้วจะเดินตามไป 

ทันใดนั้น ได้ยินเสียงวาสุเทพดังมาจากหน้าประตูรั้วบ้าน “เกื้อ ...” เกื้อจำเสียงวาสุเทพได้  จึงรีบวิ่งไปเปิดประตูให้อีกฝ่าย วาสุเทพเดินเข้ามาพร้อมกับ มองซ้ายมองขวาอย่างระวังว่ามีใครเห็นรึเปล่า แล้วยื่นปิ่นโตใส่ซุปหูฉลามให้เกื้อ “ฉันเอาซุปมาให้รุ้ง..” วาสุเทพได้ยินเสียงเพลงดังแว่วจากในบ้าน เลยมองไปทางบ้านตามเสียง “นี่ยังไม่นอนกันอีกเหรอ?” 

“คุณนายยังไม่กลับจากท่าเรือ ..ส่วนคุณรุ้ง...” เกื้ออึกอักนิดนึง ไม่อยากบอกให้วาสุเทพกังวลใจ “รอคุณชูนามครับ”  

วาสุเทพฟังเกื้อพูด แล้วชะงัก “ชูนามกลับบ้านดึกทุกคืนเลยเหรอ ?” 

เกื้อมองด้านหลังของวาสุเทพ รับรู้ความรู้สึกเจ็บของอีกฝ่ายได้ เกื้อไม่อยาก ให้วาสุเทพเป็นห่วงปานรุ้งไปมากกว่านี้ เลยโกหกอีกฝ่ายไป “ไม่ครับ แค่วันนี้เท่านั้น ..เห็นคุณชูนามบอกคุณรุ้งว่ามีประชุมงานกับเพื่อนน่ะครับ” 

“งั้นก็แปลว่าตอนนี้ชูนามมีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่งแล้ว”