บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 15 หน้า 5

กอบเดินเข้ามาเทน้ำดื่มแล้วพูดพูดลอยๆ “ใครจะไปรู้ .. เวลามันเปลี่ยนไป  อะไรก็เกิดขึ้นได้ ..ความดีของคนมันชนะได้ทุกอย่าง ขนาดนางฟ้ามัทนายังรักมนุษย์อย่างท้าวชัยเสนได้เลยเนอะไอ้เกื้อ” 

เกื้อมองกอบอย่างครุ่นคิดไปด้วย

เช้าวันใหม่ เกื้อและปานรุ้งออกไปจากบ้านแต่เช้าเพื่อมองหาบ้านเช่าที่จะใช้อยู่อาศัย  ปานรุ้งที่อุ้มปานเทพอยู่ข้างๆ เกื้อที่กำลังคุยกับเจ้าของบ้านเช่า

“ตอนนี้เหลือห้องเดียว เดือนละ 500 ค่าน้ำค่าไฟต่างหาก” เจ้าของบ้านบอกราคาบ้านเข่า

ปานรุ้งพูดกับเกื้อ “ตั้ง 500 ฉันไม่ไหวหรอกเกื้อ  เหลือสัก 300 ได้ไหม ฉันยังพอหาเงินจ่ายค่าเช่าได้” 

เกื้อหันไปถามกับเจ้าของบ้าน “ลดหน่อยได้ไหมพี่  สักเดือนละ 300” 

“อะไรกั๊น ! ขอลดค่าเช่าจาก 500 เหลือ 300 ไม่ขออยู่ฟรีไปเลยล่ะพ่อคุ๊ณ” 

เกื้อขอร้อง“ช่วยๆ กันหน่อยนะพี่  อยู่กันแค่ 2 คนแม่ลูก  เครื่องเรือนก็ขอแค่เตียง  อย่างอื่นฉันก็ไม่เอา” 

“ไม่ได้หรอก บ้านเช่าฉันเนี่ยราคาถูกที่สุดแล้ว  ถ้าไม่เอาก็ไปหาที่อื่น” เจ้าของบ้านเอ่ยจบก็เดินหนีปานรุ้งกับเกื้อไป

วันรุ่งขึ้น เกื้อและปานรุ้งยังคงออกตระเวนหาบ้านเช่าในบริเวณชมชุนใกล้ๆ อย่างไม่ย่อท้อ เกื้อเดินนำปานรุ้งที่อุ้มปานเทพมองหาบ้านที่ให้เช่า

เกื้อชี้ไปทางบ้านเช่า “นั่นครับ  บ้านเช่าเดือนละ 300 ที่คนเขาบอก” ปานรุ้งมองไปก็เห็นกลุ่มวัยรุ่นตัวผอมเหมือนติดยา นั่งกินเหล้าอยู่หน้าบ้านเช่า ดูเป็นแหล่งอบายมุข ปานรุ้งทำหน้าหวาดๆ 

เกื้อมองหญิงสาวอย่างเข้าใจ แล้วจึงมองหาบ้านเช่าใหม่ต่อไป

ล่วงเข้าวันที่ 3 ปานรุ้งยังหาบ้านพักให้เช่าไม่ได้ ปานรุ้งอุ้มปานเทพเดินท่าทางเหนื่อยๆ เพราะหาบ้านเช่ามาหลายที่แล้ว

เกื้อมองปานรุ้งอย่างเห็นใจ “คุณหนูพักดื่มน้ำที่ร้านค้านั่นก่อนไหมครับ” 

“ไม่เป็นไร เรารีบหาบ้านเช่าต่อเถอะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วที่ยายปิ่นจะให้ฉันอยู่บ้านเธอ” 

“แต่บ้านเช่าราคา 300 เราก็ตระเวนหาดูหมดแล้วนะครับคุณหนู ผมว่าคุณหนูอยู่บ้านผมเถอะครับ แม่ก็พูดไปอย่างนั้น  แต่ถ้าคุณหนูไม่มีที่ไป แม่ก็ต้องให้คุณหนูอยู่” 

“ขอบใจนะเกื้อ ..แต่ฉันคงไม่อยู่รอให้ยายปิ่นตะเพิดเป็นครั้งที่ 2 หรอก..เอาเถอะ ..ถ้าหาบ้านเช่าไม่ได้ ..อย่างมากฉันก็กลับไปอยู่วัดสักพัก รอขายของเก่าเก็บเงินได้สักนิด ก็ค่อยออกมาหาบ้านเช่า” 

เกื้อมองปานรุ้งอย่างอยากจะอ้อนวอนให้ปานรุ้งอยู่กับตัวเอง “คุณหนู …” 

ปานรุ้งพยายามเข้มแข็ง “กลับบ้านเถอะ ..ฉันจะได้ไปเก็บของด้วย” หญิงสาวเดินนำเกื้อไป จู่ๆ หูรองเท้าแตะของปานรุ้งขาด ปานรุ้งสะดุดจนเล็บเท้าหัก เลือดออก

เกื้อเข้าไปพยุงปานรุ้งไว้ “คุณหนูเดินไหวไหมครับ" เขาก้มลงหยิบรองเท้าปานรุ้งมาดู “รองเท้าคุณหนูขาด ..คุณหนูใส่รองเท้าผมก่อนนะครับ” เกื้อถอดรองเท้าตัวเองให้ปานรุ้ง  ตัวเองยืนเท้าเปล่า