บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 32 (3/3) หน้า 17
ปานวาดเงยหน้าขึ้นมามองปานรุ้ง แล้วอ้าแขน เหมือนเด็กๆที่ร้องให้แม่อุ้ม “..กอดวาดหน่อย”
ปานรุ้งน้ำตาร่วง ทรุดลงนั่งกอดปานวาดไว้ “แม่กอดแล้วลูก แม่กอดแล้ว”
เกื้อกับปรกค่อยๆเดินเข้าไปนั่งข้างๆปานรุ้ง
“อย่าทิ้งพวกเราไปนะครับนายแม่ ..เรายังมีคนต้องการความรักของนายแม่อยู่”
ปานรุ้งเอื้อมมือโอบปรกมากอดไปพร้อมๆกับกอดปานวาด เกื้อมองตามทั้งโล่งใจที่ปานรุ้งเลิกคิดฆ่าตัวตาย และสลดใจกับสภาพของปานวาด
ที่บ้านสมุทรเทวา เกื้อยืนรอปานรุ้งอยู่ที่รถ น้อยถือกระเป๋าเสื้อผ้าของปานรุ้งมาที่รถพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น
ปรกเข็นรถเข็นที่วาสุเทพนั่งออกมา ปานรุ้งพาปานวาดเดินออกมา นิชาเดินตามมา
ปานรุ้งปรามน้อย “จะร้องไห้อะไรนักหนาน้อย ..ทำอย่างกับ ..เราไม่เคยลากัน”
“ขอน้อยไปดูแลคุณหญิงกับคุณปานวาดที่อเมริกาด้วยไม่ได้เหรอคะ”
“ถ้าเธอไป ..แล้วใครจะดูแลคุณวาสุเทพ บ้านหลังนี้ ..แล้วก็ปรกกับนิชา แทนฉันล่ะ” น้อยร้องไห้อย่างเสียใจ ปานรุ้งหันไปหาวาสุเทพนรุ้ง “รุ้งไปไม่นาน ..แล้วรุ้งจะพาปานวาดคนเก่ากลับมาหาพี่เทพนะคะ”
วาสุเทพพยายามเอื้อมมือไปจับมือปานรุ้ง ปานรุ้งเข้าไปกอดวาสุเทพ ปานวาดเห็นปานรุ้งกอดวาสุเทพ จึงกอดวาสุเทพด้วย “กอดกัน... กอดกัน....”
วาสุเทพพยายามจะพูด “ ..พี่ ..จะ ..รอ”
ปานรุ้งยิ้มให้วาสุเทพ แล้วค่อยๆดึงตัวปานวาดออกมา
ปรกเข้ามาหาปานรุ้ง “นายแม่ครับ …”
“แม่ฝากคุณพ่อกับบริษัทไว้กับปรกด้วยนะ”
“ผมจะดูแลคุณพ่อและรักษาสิ่งที่นายแม่สร้างไว้ให้ดีที่สุดครับ”
ปานรุ้งหันมาพูดกับนิชา “ฉันขอโทษกับสิ่งที่เคยทำกับเธอไว้”
“นิชาไม่ถือโทษโกรธนายแม่หรอกค่ะ”
ปานรุ้งจับมือนิชามาจับมือกับปรก “ต่อไปนี้ ..ดูแลกันและกันให้ดี เมื่อมีลูก ..ใช้บทเรียนชีวิตของแม่เป็นตัวอย่าง” ปานรุ้งมองบ้านสมุทรเทวา “ไม่ว่าจะรักใคร ..รักลูก..รักเมีย ..หรือรักตัวเอง ..อย่ารักให้มากเกินไป ..หรือน้อยเกินไป ..แต่จงรักให้พอดี” ปรกกับนิชากอดปานรุ้ง ปานรุ้งกอดปรกกับนิชา “แม่ไปล่ะ”
เกื้อเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้ปานรุ้ง ปานรุ้งมองเกื้อ “ผมจะขับรถไปส่งคุณหนูเองครับ”
ปานรุ้งยิ้มให้เกื้อ แล้วพาปานวาดขึ้นรถ
ปานรุ้งนั่งในรถ กอดปานวาดไว้
ปานวาดมองเมฆบนท้องฟ้า “นายแม่ …ดูเมฆสิคะ ..สวยจัง วาดเอามาได้ไหมคะ”