บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 9 หน้า 2

ใจเริงรับมาดื่ม “ก็เริงไม่ได้กินของดีๆแบบนี้มาตั้งนานแล้ว พิมก็ซื้อแต่ของโปรดของเริง น่ารักที่สุดเลย”

ใจเริงยิ้มกว้าง พิมยิ้มรับ แล้วก็ถามด้วยความเป็นห่วง

“ตอนนี้ชีวิตเริงเป็นยังไงบ้าง ? ที่บอกว่าไม่ค่อยได้กินของดีๆ มัน..ขนาดนั้นเลยเหรอ ?”

ใจเริงสะอึก..หน้าเศร้า สมเพชชีวิตตัวเองสุดๆ “บอกตามตรงนะ เริงยังไม่รู้เลยว่าชีวิตนี้..มันมาถึงจุดนี้ได้ยังไง เริงไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ เงิน บ้าน รถ คนในครอบครัว ..  ตอนนี้เริงเหมือน..ไม่มีตัวตน ไม่มีอนาคต มองไปข้างหน้ามันไม่รู้ชีวิตจะเดินไปไหน จะเดินไปยังไง มันทั้งมืดมน” ใจเริงน้ำตาคลอ “บางทีเริงก็อยากตายนะพิม ตายๆ ไปซะให้เรื่องมันจบๆ” พิมใจหาย..ตกใจรีบจับมือ “เริงอย่าคิดแบบนั้นสิ..ไม่เอาๆ อย่าท้อนะ”

พิมส่งกระดาษทิชชู่ให้ “ชีวิตคนเรา มันต้องมีทางออก ค่อยๆ คิด” ใจเริงรับทิชชู่มาเช็ดน้ำตา

พิมมองใจเริงด้วยความสงสาร

แอ๊ดเดินถือถาดผลไม้เข้ามา..แต่ชะงักกึก..เพราะเห็นใจเริงนั่งร้องไห้ พิมหันมาเห็นแอ๊ดก็พยักหน้าให้ออกไปก่อน .. แอ๊ดพยักหน้ารับ แล้วก็เดินออกไป แอ๊ดเดินออกมาแล้วก็หยุดคิด...

“เมื่อกี๊ยังปรี๊สๆ อยู่เลย ตอนนี้มานั่งร้องไห้ อารมณ์ไหนเนี่ย ?” แอ๊ดคิดแล้วก็เป็นห่วงพิม

พิมจับมือใจเริงปลอบใจ..ใจเริงระบายต่ออย่างไม่มีฟอร์ม

“ชีวิตเริงตอนนี้มันเหมือนไม่มีทางออกจริงๆ นะพิม..ใครๆ ก็คอยแต่จะเหยียบย่ำซ้ำเติม มีแต่พิมคนเดียวที่เข้าใจแล้วก็เห็นใจเรา...แม้แต่พี่วิ ..ญาติเราแท้เองยังคอยจับผิด หาเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน นี่ถ้าเราไม่จนตรอกจริงๆ เราไม่ขอความช่วยเหลือเค้าหรอก”

“แต่เมื่อก่อนพี่วิ กับ ป้าพรพรรณเค้าก็ดีกับเริงไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่..แต่..ก็อย่างว่านะ..เมื่อก่อนเรามีเงิน” ใจเริงคิดแล้วเจ็บ “ใครๆก็เอาใจ” น้ำตาใจเริงพาลจะไหล

“แต่ตอนนี้เราไม่มีอะไรเลย เค้าก็เลยทำแบบนี้กับเรา”

ใจเริงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดกับชีวิตจริงๆ .. ตามประสาคนที่คิดแต่มุมของตัวเอง พิมจับมือปลอบใจ .. สงสาร “เราเพิ่งรู้..คนเราพอมันไม่มีเงิน ไม่มีสมบัติ ไม่มีผลประโยชน์ มันไม่มีค่าอะไรเลยจริงๆ..เราไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตเราจะตกต่ำได้มากขนาดนี้..ทำไม..เราทำผิดอะไรพิม..ทำไมชีวิตถึงได้โหดร้ายกับเราแบบนี้..เราไม่เข้าใจ..เราไม่เข้าใจจริงๆ”  ใจเริงร้องไห้ด้วยความไม่เข้าใจ

“โธ่เริง....เริงยังมีพิมอยู่อีกคนนะ..อย่าลืมสิ” พิมขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ แล้วกอดใจเริงด้วยความสงสาร ใจเริงร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของพิม..ใจเริงไม่ได้เสแสร้ง..ร้องเพราะเจ็บปวดและคิดว่าชีวิตของตัวเองบัดซบจริงๆ พิมสงสารเพราะสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดนั้น แต่สิ่งที่พิมไม่รู้คือ งูเห่าที่กอดพร้อมจะหันมาฉกได้ทุกเมื่อเพื่อเอาตัวรอด