บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 9 หน้า 5

เทิดพันธ์เห็นก็เบือนหน้าหนี...เทิดพันธ์เดินเลี่ยงไป เหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง

“ขอบคุณมากนะคะ..แล้วเจอกันใหม่ค่ะ”

เสี่ยยิ้มรับ สุพรรญาโบกมือลา หันหลังเดินเข้าบ้าน พอลับหลังเสี่ย สุพรรญาถอนหายใจนิดๆ ลำบากใจที่ต้องทำ

แบบนี้

สุพรรญาเดินเข้ามาในบ้าน หน้าเหนื่อยมาก สุพรรญาเปิดไฟ บ้านสว่าง หันมาแล้วก็ชะงักกึกกับภาพที่เห็น

“คุณเทิด” เทิดพันธ์ยืนอยู่กลางบ้าน..พร้อมกับกระเป๋าเดินทาง ที่เก็บของแล้วเรียบร้อย

“ผมขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา..ขอบคุณที่ดูแลผมอย่างดีถึงเวลาที่ผมต้อง ออกไปเจอโลกความจริงที่ผมหนีมานานแล้ว”  เทิดพันธ์หยิบกระเป๋ากำลังจะเดินไป

“เดี๋ยวค่ะคุณเทิด แต่คุณ..ไม่มีอะไรเลยนะคะ คุณจะไปอยู่ที่ไหน แล้วจะอยู่ยังไง ญาบอกแล้วไงคะ ว่าไม่ต้องห่วง ญาดูแลคุณได้ ถ้าคุณคิดมากเรื่องเสี่ย ไม่ต้องห่วงนะคะที่ญาต้องทำแบบนี้ เพราะเค้าจะฝากญาเข้าไป ทำงานในบริษัทเพื่อนเรียกเงินเดือนให้สูงมาก ถ้าญาได้งานนี้ ญาก็ไม่ยุ่งกับ เค้าแล้วค่ะ”

เทิดพันธ์เห็นแววตาแสนดีของสุพรรญายิ่งรู้สึกผิด “ญา..ยิ่งคุณดีกับผมมากเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกผิดกับคุณมากเท่านั้น ..ผมขอโทษจริงๆ” สุพรรญามองตาเทิดพันธ์แล้วรู้ทันที  “คุณไม่เคยรักญาจริงๆด้วย ..”

เทิดพันธ์สะอึก .. สุพรรญายิ้มแบบกล้ำกลืน

“ไม่ว่าญาจะพยายามทำดีแค่ไหน ญาก็ไม่มีวันที่จะได้ความรักของคุณ” สุพรรญาน้ำตาร่วงแบบเข้าใจ

“ขอบคุณนะคะ .. ที่ไม่หลอกให้ความหวังกับญา” เทิดพันธ์ดึงสุพรรญามากอด...เป็นการกอดลาด้วยความเข้าใจ สุพรรญากอดรับเทิดพันธ์และร้องได้ด้วยความเข้าใจ .. สุพรรญาสะอื้นเบาๆ เทิดพันธ์คลายกอด ปาดน้ำตาให้สุพรรญา มองตากันอีกครั้ง..และเทิดพันธ์ก็ตัดใจหันไปหยิบกระเป๋าเดินออกไป สุพรรญาอยากจะยื้อ แต่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ ... เป็นการจากลาที่แสนเศร้าและสวยงามในยามเดียวกัน

ถนนกรุงเทพยามค่ำคืน..เทิดพันธ์เดินโทงๆ พร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่..เทิดพันธ์เดินไป ใช้ความคิดไป..เหมือนกำลังหาทางออกให้ชีวิต..เทิดพันธ์เดิน..เดิน..เดินจากฟ้ามืดๆ..จนฟ้าเริ่มสาง..เช้าวันใหม่..เทิดพันธ์เดินมาถึงย่านชุมชนเก่าริมน้ำแห่งหนึ่ง เทิดพันธ์ยืนอยู่หน้าบ้านไม้เก่าๆ ที่ถูกปิดไว้ เทิดพันธ์ยืนหมดแรง ปล่อยกระเป๋าตกลงพื้น ตุ๊บ! ... ที่ประตูไม้หน้าบ้านเก่ามีกุญแจเก่าๆ คล้องอยู่