บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 27 (จบบริบูรณ์)

หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 27 (ตอนจบ)

บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต

บรรยากาศบนกำแพงเมืองตอนหัวค่ำ ทหารเฝ้าประจำหน้าที่ พร้อมอาวุธครบมือ เตรียมพร้อมเต็มที่ บนกำแพงจุดคบไฟไว้สว่างไสว พระยาพลเทพเดินตรวจความเรียบร้อยพร้อมกับขุนแผลงฤทธิ์ พระยาพลเทพเดินไปคุยไป “ทหารเมืองจันทบูรคึกคักเข้มแข็งกันถ้วนทุกคน เห็นเช่นนี้ ฉันก็สบายใจ”

ขุนแผลงฤทธิ์ยิ้มรับ “ท่านเจ้าคุณอย่าห่วงเลยขอรับ  ทัพของเรามีความพร้อมเต็มที่ ไม่ว่าอ้ายพระยาตากจะข้ามน้ำมา หรือถอยทัพกลับก็ไม่พ้นความตายไปได้”

“แต่ฉันยังกลัวว่ามันจะถอยทัพตอนกลางคืนน่ะซี”

“กระผมส่งหน่วยเสือหมอบแมวเซาออกไปแล้ว ไม่ว่าจะเคลื่อนไหวอย่างไร ก็ไม่พ้นหูพ้นตากระผมไปได้ดอกขอรับ”

พระยาพลเทพหัวเราะชอบใจ ตบบ่าขุนแผลงฤทธิ์ “รอบคอบมากท่านขุน ไม่เสียแรงที่เป็นมือขวาของฉัน”

สีหน้าพระยาพลเทพสะใจ “ฉันแทบจะอดใจรอ เห็นหัวของพระยาตาก กับลูกอ้ายขุนทองมาวางอยู่ตรงหน้าไม่ไหวแล้ว” พระยาพลเทพแสยะยิ้มร้าย

ทหารเมืองจันทบูรกลุ่มหนึ่งกำลังซุ่มรอดูเหตุการณ์อยู่ในป่า ทันใดนั้นขันทองก็โผล่มาทางด้านหลังทหารคนหนึ่ง แล้วใช้มือปิดปากพร้อมกับแทงเข้าที่ด้านหลังทีเดียวขาดใจตาย ทหารคนอื่นเหลือบไปเห็นก็ตกใจ แต่ไม่ทันทำอะไร  พันหาญกับทหารอีกกลุ่มหนึ่งก็โผล่ออกมาฆ่าทหารเมืองจันทิ้งอย่างรวดเร็ว ไม่ทันได้ร้องซักคำก็ตายไป “พวกเสือหมอบแมวเซาไม่มีเท่านี้แน่  เราต้องกำจัดให้หมดทุกกอง ไม่ให้มันส่งข่าวไปบอกจันทบูรได้”

“ได้พ่อขันทอง” พันหาญหันไปสั่งทหาร “แยกกันไป” พันหาญกับพวกทหารแยกย้ายกันทันที

ขันทองสีหน้าเคร่งขรึมเอาจริง ศึกคืนนี้ คือศึกชี้ชะตาอย่างแท้จริง

หน้ากระท่อมม่วง แมงเม่ากำลังนั่งดูดาวด้วยสีหน้าเศร้าๆ  อินเปิดประตูกระท่อมออกมา พอเห็นแมงเม่าก็เดินเข้าไปหา อินยิ้มบางๆ “ห่วงพ่อขันทองจนนอนไม่หลับรึ”

แมงเม่าหน้าจ๋อยๆ “ห่วงหมดทุกคนน่ะล่ะจ้ะ ทั้งพี่ขันทอง พี่ม่วง อ้ายติ่น อ้ายผล แม้กระทั่งคนอื่น ฉันก็ไม่อยากให้ใครเป็นกระไรซักคน”