บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 3

หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 3

บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต

มุมหนึ่งในตลาด ผลเดินร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดจากการถูกหางกระเบนเฆี่ยน  โดยมีแมงเม่า และขันทอง เดินตามมา แมงเม่ารู้สึกผิดมาก “เจ็บมากรึอ้ายผล  ข้าต้องขอโทษเอ็งด้วย ที่เป็นเหตุให้เอ็งถูกเฆี่ยน คราหน้า ข้าจะไม่เอาแต่ใจตัวเองเช่นนี้อีกแล้ว”

ผลเจ็บระบม “ไม่เป็นกระไรดอกจ้ะแม่หญิง  แม่หญิงปลอดภัยก็พอแล้วจ้ะ”

ทั้งสามคนเดินมาถึงเรือนหมอ “ถึงเรือนหมอแล้ว  ฉันไปหาหยูกยาใส่ก่อนนะจ๊ะ”

แมงเม่าหยิบถุงใส่เงินยื่นให้ “เอาไปเป็นค่ายาค่าหมอ ข้าจะรอเอ็งอยู่นี่ล่ะ”

ผลรับถุงใส่เงินมา แล้วเดินเข้าเรือนหมอไป แมงเม่ารู้สึกผิด แต่พอหันกลับมาเจอขันทองมองด้วยใบหน้าบึ้งตึงหนักกว่าเดิมอีก แมงเม่าหน้าหงิก แต่ก็ยกมือไหว้ “ขอบพระคุณมากนะเจ้าคะ ที่ออกหลวงช่วยฉันไว้”

ขันทองหน้าบึ้งตึง “มิต้องขอบพระคุณกระไรดอก แต่จำไว้เป็นบทเรียนก็พอ ที่เจ้าซุกซนแก่นกล้าได้ ก็เพราะพ่อแม่ญาติพี่น้องรักเอ็นดูเจ้าจะดุว่าอย่างไรก็ไม่ทำร้าย แต่ผู้อื่นเค้ามิได้รักเจ้าอย่างพ่อแม่ เพียงผิดน้อยนิดก็พร้อมทำร้ายเจ้าเจียนตายได้ เพลาที่เจ้าดื้อดึงกับพ่อ ก็คิดถึงข้อนี้ไว้บ้าง”

แมงเม่าหน้าจ๋อยลง  ยิ่งรู้สึกผิดหนักขึ้นไปอีก “ออกหลวงพูดเสีย ฉันเป็นคนเลวนัก  ฉันมิได้อยากดื้อดึงนะเจ้าคะ  พ่อท่านบังคับให้ฉันดูตัว หมดคนนั้น ก็มีคนนี้มาอีก ฉันรำคาญ จึงต้องทำเช่นนี้เจ้าค่ะ ถ้าพ่อท่านเลิกบังคับให้ฉันดูตัวเมื่อใด ฉันก็จะเลิกดื้อดึงเมื่อนั้นเจ้าค่ะ”

ขันทองหน้าหงิก “พูดอย่างนี้ แสดงว่ายังจะทำอีกรึ  ที่พูดไป ไม่ได้เข้าใจเลยหรือกระไร”

แมงเม่ายิ้มแย้มหน้าเป็น “เข้าใจเจ้าค่ะ แลขอบพระคุณที่ออกหลวงสั่งสอน แต่ถึงอย่างไร ฉันก็จะทำอีก”

ขันทองอึ้งไปเล็กน้อย “เกิดเป็นหญิง เรื่องคู่ครองนั้นสำคัญนัก ถ้าตามใจพ่อแม่ แล้วภายหน้าอยู่กันไม่ยืด พ่อแม่ก็ช่วยเราไม่ได้นะเจ้าคะ”

ขันทองหงุดหงิด “แต่เกิดมา  ฉันไม่เคยพบหญิงใดเป็นเหมือนเจ้ามาก่อนเลย”

แมงเม่ายิ้มทะเล้น “ฉันก็ไม่เคยพบใคร เป็นเหมือนออกหลวงเหมือนกันเจ้าค่ะ”

ขันทองโดนยั่วกลับก็ชักโมโห เลยสะบัดหน้าเดินหนีไป แมงเม่ามองตามแล้วยิ้มขำๆ  ชักสนุกที่ได้แกล้งขันทอง แต่ก็ประทับใจในความใจดีและความเอื้ออาทรที่ขันทองมีให้เช่นกัน