บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 3 หน้า 4
“แม่ครับ ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่อยากออกรายการทีวี”
“นิดๆหน่อยๆเองลูก ของแบบนี้มันทำให้เรามีชื่อเสียง มีหน้ามีตา”
ปฐพีถอนหายใจเบาๆ “แม่ถามผมนิดนึงได้มั้ยครับ ว่าผมอยากทำหรือเปล่า”
“ดิน..”
ปฐพีตัดบท “เดี๋ยวค่อยคุยกันนะครับแม่...ผมขับรถอยู่”
ปฐพีวางสาย จังหวะรถติดแถวปากซอยเพื่อจะเลี้ยวซ้ายออกถนนใหญ่ มีซาเล้งเก็บขยะผ่านมาใกล้
“อยู่ง่ายๆแบบนี้ก็ดีเนอะ เงียบๆไม่ต้องวุ่นวาย”
รถยังติดอยู่ ปฐพีเซ็งๆ หันไปเห็นหมวกวิกผมที่ใส่เมื่อคืนบนเบาะข้างๆ เลยเอามาใส่เล่นแก้เซ็ง
หน้าคอนโดผักกาด คะนึงนางโบกแท็กซี่ แท๊กซี่เข้ามาจอด “ไปพัฒนาการค่ะ”
“พี่ต้องไปส่งรถจ้ะ”
คะนึงนางชักนอย “อ้าว..ถ้าไม่ไปแล้วพี่จะจอดทำไม”
“ก็เห็นน้องสวยดี อยากจอดดูหน้าชัดๆ”
“ห๊ะ! ประสาทหรือเปล่าเนี่ย” คะนึงนางปิดประตูโครม อารมณ์เสีย มองไปมองมาไม่มีแท๊กซีผ่านเลย
“โฮ้ย.. รมณ์เสียแต่เช้า”
รถติดปากซอยเริ่มขยับเคลื่อน ปฐพีออกรถตามคันหน้าจังหวะจะเลี้ยวซ้ายก็มีรถขายปาท่องโก๋พะรุงพะรังเข็นโผล่มาพอดี รถปฐพีเลยจิ้มรถเข็นไปเบาๆ ทำเอาลุงคนขายเสียหลักล้มลงไปกับพื้น ปฐพีรีบจอดรถแล้วลงไปประคองลุง “ลุงเป็นอะไรหรือเปล่าผมขอโทษนะครับลุง”
“ขับรถประสาอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ…”
“ขอโทษจริงๆครับลุงผมผิดเอง” ปฐพียกมือไหว้ลุงอย่างอ่อนน้อม ลุงค่อยคลายความโกรธลง
“ผมยินดีชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดนะครับ”
“ค่าเสียหายอะไร โดนเฉี่ยวนิดเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอกลุงจะรีบไปขายของแล้ว”
“ลุงครับ ผมขอชดใช้ให้จริงๆครับ” ปฐพีควักกระเป่าตังค์ออกมาหยิบแบงค์พันออกมาจำนวนหนึ่ง
“โอ๊ยเอาตังค์ออกมาทำไมเยอะแยะ อวดรวยเหรอ”
“โธ่ลุงครับ”
“ลุงไม่อยากได้เงินเอ็งหรอก จะไปไหนก็ไป..ไป”
“งั้นเอางี้ลุงจะไปขายที่ไหนครับเดี๋ยวผมไปช่วยแล้วกัน”