บทละครโทรทัศน์ Kiss Me รักล้นใจ นายแกล้งจุ๊บ ตอนที่ 10 หน้า 5

เทอร์โบเสนอ “ผมว่าพี่น่าไปเมกามากกว่านะ ไปนาซ่ามันซะเลย” 

“ไม่เอ๊า..เดี๋ยวพี่เธอก็กลับดาวไปเลยสิทีนี้ .. ยิ่งไม่ค่อยอยู่บนโลกอยู่ด้วย” แก้วไม่เห็นด้วย

“เฮ้ย เจ๋งนะ เผื่อเป็นมนุษย์อวกาศคนแรกของประเทศไทยไง นะเท็นเท็น” ห่านออกความเห็น

บอมบ์หันมาทางเท็นเท็น “หรือจะมาช่วยทำงานที่บริษัทพ่อเลยก็ได้นะ พ่อว่าเท็นเท็นทำได้อยู่แล้ว” 

แก้วชักเห็นด้วย “เออ ก็ได้นะพ่อ ..พ่อจะได้พักบ้าง” 

ตะหลิวที่มองเท็นเท็นอยู่ เห็นว่าท่าทางเท็นเท็นดูอึดอัด เขาระบายลมหายใจออกช้าๆ เบื่อๆ มองออกไปข้างนอก เหมือนไม่ได้ยินใครอะไรทั้งนั้น ตะหลิวเลยนึกขึ้นมาได้ว่า เท็นเท็นไม่เคยได้ตอบคำถามอะไรของตัวเขาเองเลย ทุกคนเอาแต่คิดๆๆๆ แทนเขาโดยไม่เคยถามเขาสักคำ ตะหลิวที่มองเท็นเท็นอย่างสงสาร ในจังหวะนั้นเองที่เท็นเท็นหันมาสบตาตะหลิวพอดี ช่วงเวลาสั้นๆ ตะหลิวเห็นแววตาที่เหงาจับใจของเท็นเท็น

ตะหลิวลุกพรวด “หยุดค่ะ ทุกคน” ตะหลิวตบโต๊ะเสียงดัง ทั้งโต๊ะเงียบกริบ หันขวับ รวมทั้งเท็นเท็นด้วย ตะหลิวผายมือไปทางเท็นเท็น “ช่วยฟังสิ่งที่เท็นเท็นจะพูดหน่อยสิคะ เขายังไม่เคยได้ตอบอะไรเลยนะ” ทุกคนหน้าตาแบบเออ เว่ยเฮ้ย จริงเว้ย...

เท็นเท็นมองตะหลิวนิ่งๆ เหมือนจะยิ้ม แต่ก็ไม่ ก่อนจะสูดลมหายใจแล้วพูดเรียบๆ ว่า “ผมจะออกไปอยู่ข้างนอกเองสักปีนึงก่อนครับ” ทุกคนตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน

“เท็นเท็น” แก้วเหวอ เรียกลูกเสียงสั่น

“ผมต้องมั่นใจซะก่อนว่า ผมดูแลตัวเองได้แค่ไหน ส่วนเรื่องเรียนผมก็จะหาความชอบอย่างที่ผมต้องการให้ได้ก่อน แล้วจะพยายามสอบชิงทุนเอาเอง ตั้งใจไว้แล้วว่าจะลองไม่ขอเงินทางบ้านดู” 

แก้วสวนทันที “ทำไม อ่ะ จะไปลำบากทำไม ก็ เราก็...” 

บอมบ์หันไปพูดเสียงเรียบๆ “ฟังลูก ... ฟังลูก” 

แก้วเบะ ทำปากยื่น ทุกคนเงียบกริบ ตะหลิวเหวอ มองเท็นเท็นนิ่ง 

ห่านมองๆ ก่อนจะกระแอมๆ "เอ่อ .. ดี ดี ผู้ชายต้องคิดแบบนี้แหละ" เท็นเท็นหันไปมองห่านอย่าง แปลกใจ ห่านตบไหล่บอมบ์ “ภูมิใจแทนว่ะ เด็กเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีใครคิดได้แบบนี้หรอก คิดได้แบบนี้เชื่อสิ ลูกมันต้องไปได้ดีแน่.." บอมบ์อึ้งๆ หันไปมองแก้ว แก้วร้องไห้ไปแล้ว หันมองบอมบ์ “ก็แล้วแต่เหอะ ถ้าพ่อว่าไงก็ว่าตาม แต่ขอบอกก่อนนะว่าเค้าจะเสียใจ เค้าจะนอนไม่หลับ จะอยู่จะ กินยังไง มันจะห่วงนะ..ไม่เข้าใจ จะออกไปลำบากลำบนทำไม" 

บอมบ์ถอนใจ “น่า อยู่ในเมืองไทย มันจะไปลำบากยังไงเล่า ก็ยังมาหากันได้อยู่ ใช่มั้ยเท็นเท็น ลูก" 

เท็นเท็นนิ่งไป “ผมตั้งใจจะออกไปเลย ถ้าไม่มีอะไรสำคัญจริงๆ ก็จะไม่กลับ ที่จริงผมอยากขอไปต่างประเทศเลยด้วยซ้ำ ติดแค่บางเรื่องที่ผมคิดว่าอยู่ที่นี่จะดีกว่า" เท็นเท็นตวัดตามองตะหลิวนิดเดียว

แก้วหันไปมองเท็นเท็นแบบเสียใจสุดๆ “ถ้าลูกไปเพราะแม่ชอบบังคับลูก แม่ก็ขอโทษ แต่ถ้าลูกไปเพราะคิดจะดูแลตัวเองให้ได้จริงล่ะก็..." แก้วสะอื้นฮัก “แม่ขอให้ขี้แตก ทำอะไรไม่ได้เลยสักวัน" แก้วเอ่ยจบก็ร้องไห้โฮวิ่งไป 

ทุกคนเหวอ มองหน้ากันงงๆ ตะหลิวลุกไปดูแม่แก้ว เทอร์โบหน้าจ๋อยๆ 

เทอร์โบพึมพำ “อนาคตนี่มันน่ากลัวจริงๆแฮะ...."