บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ กำไลมาศ ตอนที่ 30
พระจันทร์เต็มดวงบนท้องฟ้า ริ้วทองกับเกล้ามาศนั่งสมาธิกันหันหน้าไปทางสระบัว พระปราบนั่งตรงกลาง อินทวงศ์ พริม อาร์ม นั่งข้างเกล้ามาศ
อินทวงศ์เป็นห่วง “ คุณมาศ คุณไม่เปลี่ยนใจแน่นะ”
“ค่ะ มาศอยากให้ทุกอย่างจบสิ้นสักที” เธอพูดพลางจะร้องไห้ “คุณต๊ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้น...มาศฝากดูแลคุณแม่ด้วยนะคะ”
อินทวงศ์จับมือเกล้ามาศ “ มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น สัญญากับผมสิว่าคุณจะกลับมา”
“ชั้นจะกลับมาค่ะ”
อินทวงศ์จูบมือเกล้ามาศอย่างห่วงใย ริ้วทองมองภาพความรักของอินทวงศ์ที่มีให้เกล้ามาศอย่างเจ็บช้ำ..น้ำตารื้น
สวิตากดโทรศัพท์หาอินทวงศ์ด้วยความกระวนกระวายใจ แต่อินทวงศ์ไม่รับสาย “ต๊ะทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รับสาย”
สวิตากดโทรใหม่อีกครั้ง แต่อินทวงศ์ก็ยังไม่รับ สวิตากระแทกมือถือและกระแทกตัวนั่งลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด
พระปราบสวดคาถาเสร็จ นำธูปปักลงบนกระถางที่อยู่ตรงหน้าตน แสงสีทองจากกำไลในข้อมือของเกล้ามาศเกิดแสงสะท้อนไปข้างหน้า...แสงอาบทั่วรอบสระบัว แสงสีทองนั้นปะทะเข้าหน้าริ้วทองและเกล้ามาศ...ทั้งสองนิ่วหน้าเพราะรับรู้ได้ถึงแสงนั้น แต่อินทวงศ์ อาร์ม พริมไม่เห็นแสง
แสงสีทองหายไป...ผืนน้ำข้างหน้าสั่นไหวเป็นคลื่นน้ำ แล้วปรากฏเป็นภาพ ริ้วทองยืนคอยอยู่กลางห้องโถงภายในวังติณชาติ เกล้ามาศและริ้วทองยิ่งขมวดคิ้วเพราะเห็นภาพบนผืนน้ำ
เกล้ามาศครางออกมาว่า “ริ้วทอง....”
ริ้วทองยืนคอยหม่อมเจ้าหญิงภรณีอยู่กลางห้องโถง...สีหน้าของเธอไม่สบายใจเพราะเรื่องปรุงหนีไป...หม่อมเจ้าหญิงภรณีเดินนำบัวเข้ามา...ตอนนี้เธอกำลังเศร้าเสียใจเรื่องปรุงจากไป
ริ้วทองไหว้ หม่อมเจ้าหญิงภรณีรับไหว้ “บัวบอกว่าเธอต้องการพบชั้น มีเรื่องอะไร”
“หม่อมชั้นมีเรื่องพี่ปรุงจะทูลกับท่านหญิงเพคะ”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีตื่นเต้น “ปรุง !” เธอร้องแล้วรีบเก็บอาการแล้วหันไปบอกกับบัว “บัว...ออกไปได้แล้ว”
“เพคะ”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีรอให้บัวเดินออกไปจากห้องให้เรียบร้อยแล้วเอ่ยถาม “เธอมีเรื่องอะไรจะบอกชั้น”