บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 17 หน้า 4
“ได้ยินมั้ย? เมียแกบอกว่าไม่ต้องห่วง แล้วแกจะมัวยึกยักทำไม” บัวพยักหน้าเบาๆให้ชยุติอีกครั้ง
“ดูแลตัวเองด้วยนะบัว...” บัวพยักหน้ารับคำ ชยุติจำใจขึ้นรถขับออกไป
วลี วลัย กนกวิภา ไชโย และจ๊าด มองหน้าบัวด้วยแววตาเหยียดหยามกลับเข้าบ้านไป บัวยืนทำใจครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าบ้านเป็นคนสุดท้าย
โรงพยาบาล ห้องพักฟื้นยิ่งจันทร์ ล้วนเดินงุ่นง่านไปมาทั่วห้อง ขณะข้างนอกฝนกำลังตกหนัก แสงเดือนกำลังกินอาหารโรงพยาบาลอย่างตะกละตะกลาม ขณะยิ่งจันทร์กำลังนอนดูนิตยสารแฟชั่นสบายใจ
“ป่านนี้แล้วทำไมไอ้ตี๋มันยังไม่โผล่หัวมาอีก หรือว่ามันไม่คิดจะใยดีลูกสาวเราจริงๆ”
“ไม่หรอก ป๊าม้ามันรับปากไว้แล้ว ยังไงคืนนี้ลูกจันทร์กับไอ้ตี๋ได้อยู่กันสองต่อสองแน่”
“รวบหัวรวบหางซะดีมั้ยคะ จะได้หมดเรื่อง?!”
“งั้นแม่โทรเรียกนักข่าวมาดูดีมั้ย”
“ไม่ดีมั้ง...”
“ทำไม? กลัวคนเขาจะหาว่าลูกเราแย่งผัวชาวบ้านเหรอ?!”
“ไม่ได้กลัว... แต่ถ้าจะรวบหัวรวบหางให้ไปให้ห่างจากโรงพยาบาลนิดนึง มันเป็นที่ที่ไม่ค่อยเหมาะสม อิๆๆ”
“จะเลวทั้งทียังมีจรรยาบรรณ ป๊าจันทร์นี่บรรเจิดเลิศสะแมนแตนจริงๆเลย”
สามคนพ่อแม่ลูกหัวเราะร่วน เฮฮาสุดๆ ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดัง ชยุติเข้ามาพอดี ล้วนกับแสงเดือนหุบปากแทบไม่ทัน เอิ้กกก!! ยิ่งจันทร์แกล้งทำเป็นสลบไปทันที
“อ้าว! หลานติ มาแล้วหรือ อาคิดว่าหลานจะไม่มาแล้วซะอีก...”
“จะไม่มาได้ไงครับ ยิ่งจันทร์เจ็บหนักขนาดนี้... แต่นี่ยิ่งจันทร์ฟื้นแล้วใช่มั้ยครับ เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงแว่วๆฟังดูเฮฮาเชียว”
ล้วนแถ “ฟื้นที่ไหนกัน ดูซิหนูยิ่งจันทร์ยังสลบไม่รู้เรื่องเลย...” ล้วนกลัวชยุติไม่เชื่อ ก้าวเข้าไปคว้าแขนของยิ่งจันทร์ยกขึ้นแล้วไปปล่อยลง แขนยิ่งจันทร์ฟาดหน้าตัวเองดัง อัก! ยิ่งจันทร์เจ็บแต่ต้องแอ๊บนอนนิ่ง “ดูซิ!!”
ล้วนทำอีกสองสามที ชยุติมองยิ่งจันทร์ที่แอ๊บนอนนิ่งก็สงสารเบาๆ “พอเถอะครับ ไม่ฟื้นก็ไม่ฟื้น...”
ยิ่งจันทร์แอบโล่งใจ แสงเดือนชิ่ง “หลานติมาก็ดีแล้ว จะได้อยู่เป็นเพื่อนน้อง”
“แล้วคุณอาจะไปไหนเหรอครับ?”
“เอ่อ... เพราะพวกต้องกลับไปสะสางงานกันต่อ”
“ใช่ เราเป็นนักธุรกิจใหญ่ก็แบบนี้แหละ ไม่ค่อยมีเวลาเลย ไหนจะลูกไหนจะงาน มีตาติมาอยู่เฝ้าเราก็อุ่นใจ”