บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 4
บทประพันธ์ของ : ภราดร ศักดา บทโทรทัศน์ : ยิ่งยศ ปัญญา / สรรัตน์ จิรบวรวิสุทธิ์
เช้าวันใหม่ บรรยากาศสดใส ตะวันขึ้น หลังบ้านเจียง ดำเกิงเลื่อนชามบะหมี่ให้บัว
“หอมจัง...”
“บัวลองชิมดูหน่อย เกิ่งทำเส้นบะหมี่ กับย่างหมูแดงเองกับมือเลยนะ”
บัวลองชิมตามคำชวนเกิ่ง แค่คำแรกก็ทำตาโต “เกิ่ง อร่อยแบบนี้ทำขายเถอะ”
ดำเกิงอ้อมแอ้ม เหมือนจะรับปาก “จะมีคนซื้อหรื๊อ...”
“บะหมี่เส้นเหนียวนุ่ม หมูแดงก็หมักจนเข้าไส้แบบนี้ ถ้าเปิดร้านบะหมี่ที่โรงงิ้ว ต้องมีคนอุดหนุนแน่ๆ เชื่อบัวสิ”
“เกิ่งเชื่อบัวอยู่แล้ว แต่ป๊านี่ซิจะยอมให้เกิ่งทำขายเหรอ? บัวก็รู้ป๊าพูดให้พวกเราฟังอยู่บ่อยๆว่าป๊าไม่อยากมีปัญหากับพ่อค้าแม่ขายแถวๆนี้ เรามีอาชีพเล่นงิ้วก็เล่นงิ้วไป อย่าทำอะไรล้ำเส้นให้ชาวบ้านเขาเกลียดเอา”
“มันก็จริง...”
“ใจเกิ่งนะ อยากขายของหาเงินมาช่วยป๊าอีกแรงจะตายไป”
“ป๊าคงอยากให้เรารักในศักดิ์ศรีน่ะ”
“แต่คณะเรากำลังจะอดตายนะบัว ไม่รู้ว่าศักดิ์ศรีเนี่ย มันจะกินเข้าไปได้มั้ย?”
บัวกับดำเกิงมองหน้ากัน กินไม่ลง
ห้องชยุติ ชยุติกำลังผูกไทอยู่หน้ากระจก วลีเปิดประตูเข้ามา เครียดขรึม
“เสร็จแล้วครับม้า ผมกำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้แล้วครับ”
“นังจี๊ดมันบอกว่าลูกถอดแหวนวงนี้ทิ้งไว้บนโต๊ะหนังสือ” วลีชูแหวนขึ้น “แหวนอะไรครับม้า”
“ยังจะมาถามอีก ว่าแหวนอะไร ก็แหวนที่หนูจันทร์เขาให้ลูกเมื่อวานน่ะสิ บอกม้ามาเดี๋ยวนี้ ทำไมถึงถอดทิ้งๆขว้างๆแบบนี้”
“แหวนมันหลวมน่ะครับ มันคงหลุดไม่รู้ตัว” ชยุติไม่อยากให้เป็นเรื่องเป็นราว
วลีถอนใจ “นี่ถ้าหนูจันทร์รู้เข้าคงจะเสียใจ สวมเอาไว้สิลูก ให้ติดมือติดนิ้วไว้ คนให้เขาเห็นเขาจะได้ชื่นใจ หนูจันทร์เขาน่ารักจะตาย ลูกว่าไหม” วลีสวมแหวนให้ชยุติ “ครับ”
“สวยก็สวย การศึกษาก็ดี นามสกุลไม่ต้องพูดถึง สังคมชั้นสูงอย่างพวกเราใครๆ ก็อยากจะได้หนูจันทร์ไปเป็นลูกสะใภ้ทั้งนั้น.. ม้ามองคนไม่เคยพลาดหรอก”