เรื่องย่อ มนต์รักอสูร

เมื่อพ่อหม้ายใจขื่นขมอารมณ์ร้าย พบครูสาวใจซื่อบริสุทธิ์สดใส ใจมารใจยักษ์ก็กลับกลาย เป็นใจรักไปได้ในที่สุด...........................................

เทิด เป็นหนุ่มชาวไร่ แต่ได้แต่งงานกับพริม ลูกสาวคุณจิตรี เศรษฐีนีตระกูลใหญ่ในกรุงเทพฯ ซึ่งที่จริงแล้วเขาเคยมีรักกับแพรวนภา ลูกสาวคนโต แต่เมื่อแพรวนภาหันไปแต่งงานกับหนุ่มนักการเมืองชื่อดัง เพราะหวังจะไปเที่ยวรอบโลกตามคำเสนอของฝ่ายชาย เทิดจึงอกหักแต่ก็ยังได้ความรักจากน้องสาวมาแทน นั่นทำให้เขาพบว่าที่แท้แล้วกานดาเป็นคนนิสัยดี จริงใจ และน่ารักกว่าพี่สาวหลายเท่านัก

เวลาแห่งความสุขของเทิดผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขามีลูกชายวัย 5 ขวบ ชื่อ นันท์ และพริม ก็กำลังตั้งครรภ์ลูกสาวอีกคน แต่แล้วราวกับพระเจ้าไม่เป็นใจ ราวกับพระเจ้าไร้น้ำยา ปล่อยให้ผีห่าซาตานมาแกล้งบันดาลความทุกข์ให้อย่างเต็มที่ เมื่อพริมประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตกะทันหันพร้อมกับลูกในท้อง เทิดแทบจะกลายเป็นบ้าเพราะยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ เขาเปลี่ยนนิสัยไปเป็นคนละคน จิตใจที่อ่อนโยนกลับหยาบกระด้าง เขาชิงชังทุกอย่างและทุกคนที่ขวางหน้า ไว้หนวดไว้เครา ดื่มเหล้าจนมึนเมาทุกวันเพื่อให้ลืมพริม พร่ำพูดสาบานว่าจะไม่รักสาวคนไหนอีก

จนกระทั่ง แพรวนภา คนรักเก่าหย่าจากสามี และย้ายกลับมาอยู่บ้านเดียวกับจิตรี ทำท่าจะเป็นลมแรงกระพือพัดถ่านไฟเก่าให้ลุกใหม้ในใจของเทิดอีกครั้ง แต่เทิดกลับรังเกียจคนรักเก่า เขาจำต้องไปจากบ้านแม่ยายพร้อมกับลูกชายตัวน้อย สู่ไร่อันกว้างใหญ่ใกล้ป่าสูงและทิวเขาทะมึนในจังหวัดห่างไกล

ที่ไร่ของเทิด มีคนงานเป็นชาวพื้นบ้านหลายคน รวมทั้ง นายผัน หัวหน้าคนงานผู้ซื่อสัตย์และใจนักเลง กับนายหอม คนรับใช้ในบ้านและรับหน้าที่พี่เลี้ยงคุณนันท์ด้วย เทิดทุ่มแรงกายแรงใจให้กับงานในไร่อย่างเต็มที่เพื่อให้ลืมทุกข์ ส่วนคุณนันท์ลูกชายก็เที่ยวยิงนกตกปลาไปตามประสาเด็ก โดยมีนายหอมคอยติดตามดูแล จนนันท์กลายเป็นเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง ไม่กลัวใครนอกจากพ่อ

วันหนึ่งเทิดขับรถออกจากไร่ ไปชนกับจักรยานของ ครูน้ำผึ้ง ซึ่งถีบมาอย่างใจลอย แม้จะไม่ใช่ความผิดของเทิด เพราะเขาหยุดรถก่อนแต่เขาก็ยอมจ่ายค่าเสียหายให้ น้ำผึ้งไม่รู้สึกเป็นมิตรเพราะเทิดไว้หนวดไว้เคราเหมือนโจร น้ำผึ้งเป็นครูอยู่โรงเรียนประจำตำบลไม่ไกลจากไร่ของเทิด เธอมีแม่ชื่อ ลำยอง ซึ่งสุขภาพทรุดโทรม เจ็บไข้ได้ป่วยตลอดเวลา มีพ่อคือ นายวัน ก็กำลังป่วยด้วยนัยน์ตาอักเสบใกล้จะบอด เพราะโดนพิษจากยาฆ่าวัชพืช น้ำผึ้งจึงต้องดูแลทั้งแม่และพ่อ และปัญหาที่ร้ายกว่านั้นก็คือสัญญากู้เงินแสนบาทที่ทำไว้กับเสี่ยทรงยศ โดยเอาไร่ค้ำประกันนั้นกำลังจะถึงกำหนด หากไม่มีเงินจ่าย ไร่ที่ทำกินก็จะถูกยึด หรือไม่น้ำผึ้งก็ต้องไปเป็นเมียน้อยเสี่ย ซึ่งเสี่ยทรงยศเป็นคนเจ้าเล่ห์ อยากได้ทั้งที่ดินและได้ทั้งตัวน้ำผึ้ง จึงส่งนายพูนสมุนคนสนิทมาคอยกลั่นแกล้ง เพื่อให้ครอบครัวน้ำผึ้งถึงตาจน

ระยะนี้ครูน้ำผึ้งไปโรงเรียนสายบ่อยครั้ง จนทำให้ ประเทือง ครูใหญ่วัยหนุ่มต้องเรียกไปพบ และเมื่อรู้ถึงความทุกข์ยากของน้ำผึ้ง ครูประเทืองก็ยิ่งเห็นใจเพราะตนเองก็มีความรักน้ำผึ้งอยู่ในใจตลอดมา จนกระทั่งผันซึ่งเป็นเพื่อนของพ่อวันได้ช่วยหาทางออกให้โดยพาน้ำผึ้งไปสมัครเป็นครูสอนหนังสือให้คุณนันท์ที่บ้านไร่ของเทิด เมื่อได้พบคนที่เคยทะเลาะกันเมื่อคราวรถชน และมาคราวนี้ก็วางท่าพูดจาเหยียดหยามไม่ไว้หน้า น้ำผึ้งแทบจะลากลับด้วยความชิงชัง แต่เมื่อเทิดบอกว่าจะช่วยส่งพ่อกับแม่ไปรักษาพยาบาลที่กรุงเทพ และจะชดใช้หนี้สินให้ถ้าครูลาออกจากโรงเรียนมาอยู่เป็นแม่บ้านที่นี่ น้ำผึ้งจึงจำต้องยอมรับงานเพื่อพ่อแม่จะได้เข้าโรงพยาบาล และเพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเองจากพวกเสี่ยทรงยศด้วย

เมื่อน้ำผึ้งมาอยู่ที่บ้านไร่ของเทิด ก็พบกับการต่อต้านจากคุณนันท์ เพราะคุณนันท์ไม่ชอบเรียนหนังสือ และที่สำคัญคือกลัวว่าพ่อจะมีเมียใหม่ จึงแสดงท่าทีก้าวร้าว พูดประชดประชัน และกันท่าไม่ยอมให้ครูน้ำผึ้งอยู่ใกล้พ่อ นอกจากนั้นยังมี อ้อย ลูกสาววัยรุ่นของผัน ที่ไม่ชอบหน้าน้ำผึ้งเพราะตนเองก็หมายอยู่ว่าเทิดจะสนใจในตัวเธอบ้าง แต่น้ำผึ้งก็พิสูจน์ได้ว่าเธอมีดีกว่าทุกคนในบ้าน นับตั้งแต่ฝีมือทำอาหารที่อร่อยถูกปากเทิด ไปจนถึงการจัดตกแต่งบ้านได้สวยสะอาดเรียบร้อย เหมือนคราวที่กานดาเคยมาอยู่มาทำไว้ไม่มีผิด

ต่อมาเทิดมีธุรกิจที่ต้องไปกรุงเทพฯอย่างกะทันหัน จึงทิ้งน้ำผึ้งไว้ที่บ้านไร่กับคุณนันท์และหอม ส่วนเขาเองมาพักที่บ้านคุณจิตรี ทำให้แพรวนภาได้โอกาสมอมเหล้าแล้วทอดสะพานให้เทิด แต่เทิดมีสติไม่ยอมหลงกลง่ายๆ เตือนใจยิ่งแพ้ยิ่งอยากเอาชนะ จนจิตรีต้องเตือนลูกสาวคนโตให้รู้จักไว้เนื้อไว้ตัวบ้าง เมื่อเสร็จธุระ เทิดได้ไปเยี่ยมพ่อวันและแม่ลำยองที่โรงพยาบาล พบว่าอาการทั้งสองดีขึ้นมากและจะหายเป็นปกติในไม่ช้า พ่อวันและแม่ลำยองต่างซาบซึ้งในพระคุณของเทิดที่ช่วยเหลือเกื้อกูลในครั้งนี้

ที่ไร่ในขณะเดียวกันนั้น คุณนันท์ก็ยิ่งแสดงอาการไม่ชอบหน้าน้ำผึ้งมากขึ้น แถมยังวางแผนกับหอมแกล้งทำผีหลอกในขณะที่น้ำผึ้งทำความสะอาดห้องอยู่คนเดียว แต่น้ำผึ้งก็คว้าปืนออกมา ทำให้ผีตกใจหกล้มตกบันไดจนขาแพลง ถึงกับสิ้นฤทธิ์และยอมรับการรักษาพยาบาลจากน้ำผึ้ง ส่วนเสี่ยทรงยศนั้น ถึงแม้จะได้เงินกู้คืนแล้ว แต่ก็ยังหมายมั่นที่จะเชยชมน้ำผึ้งอยู่ เมื่อรู้ว่าเทิดไปกรุงเทพฯ จึงให้พูนและสมุนเข้ามาในบ้านไร่ ตั้งใจจะฉุดน้ำผึ้งไป แต่แล้วขณะกำลังจะลงมือฉุด ก็มีกลุ่มนักเรียนจากโรงเรียนเดินเข้ามาเป็นแถว บอกว่าวันนี้เป็นวันไหว้ครู จึงนำดอกไม้เทียนแพมาไหว้ครูน้ำผึ้งที่นี่ ทำให้พูนและสมุนไม่อาจจะทำอะไรครูน้ำผึ้งได้

เมื่อเทิดกลับมา น้ำผึ้งบอกว่าทุกอย่างเป็นปรกติดี โดยไม่ได้ฟ้องเรื่องที่ทำให้คุณนันท์ขาแพลง เทิดบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะให้น้ำผึ้งพานันท์ไปฝากเข้าโรงเรียน นันท์ไม่พอใจหาว่าพ่อจะกำจัดตนให้พ้นบ้าน เพื่อจะได้จู๋จี๋กับน้ำผึ้งได้เต็มที่ แต่ในวันรุ่งขึ้นน้ำผึ้งก็พาเทิดและนันท์ไปฝากเข้าเรียนที่โรงเรียนจนได้ ก่อนกลับมาบ้านเทิดได้แวะตลาดในเมืองและให้เงินน้ำผึ้งไปเดินซื้อข้าวของเครื่องใช้ในบ้าน น้ำผึ้งได้พบครูประเทืองซึ่งแอบเข้ามาพูดว่าจะหาทางช่วยน้ำผึ้งให้พ้นจากเทิดให้จงได้ แต่น้ำผึ้งไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก พอกลับมาบ้านขณะน้ำผึ้งทำกับข้าวในครัว เทิดก็เข้ามาหาและส่งจดหมายที่พ่อแม่ฝากมาให้ น้ำผึ้งอ่านจดหมายที่พ่อแม่เขียนมาแล้วก็เข้าใจเทิดดีขึ้น เทิดมองน้ำผึ้งด้วยความรัก แต่แล้วเมื่อนึกถึงคำสัญญาที่ให้กับกานดา เขาก็รีบผลุนผันออกไป ทิ้งให้น้ำผึ้งมองตามด้วยความงงงัน

ถึงวันโรงเรียนเปิด นันท์ไม่ยอมไปโรงเรียน อ้างว่าพ่อจะถือโอกาสอยู่กับครูน้ำผึ้ง เทิดหมดปัญญาจะอธิบายให้นันท์เข้าใจ แต่น้ำผึ้งทำขึงขัง เก็บเสื้อผ้านันท์ใส่กระเป๋าเดินทางแล้วว่า ถ้าไม่เรียนก็กลับไปอยู่กรุงเทพฯ แต่ถ้าอยากอยู่ที่นี่ก็ต้องไปโรงเรียน ทั้งพ่อ ทั้งครูหรือใครๆเขาก็ต้องเรียนหนังสือกันมาก่อนทั้งนั้น แม้แต่นายหอมจบแค่มัธยมต้น เขาอยากเรียนต่อแทบตายแต่ไม่มีเงิน คุณนันท์มีทุกอย่างกลับไม่ยอมเรียน ไม่อายหอม ไม่อายครูซึ่งเป็นลูกจ้างในบ้านหรือไง ผลปรากฏว่านันท์นิ่งอึ้ง เทิดมองดูน้ำผึ้งพูดกับนัยท์ด้วยความพอใจ และในที่สุดนันท์ก็ยอมไปโรงเรียน

เสี่ยทรงยศให้พูนและสมุนมาตามเทิดไปพบที่บ้าน แล้วขอซื้อตัวน้ำผึ้งด้วยราคาที่สูงกว่าที่เทิดจ่าย เทิดไม่ตอบรับแต่กลับมาถามความสมัครใจน้ำผึ้งว่าอยากจะอยู่ที่ไหน น้ำผึ้งบอกไม่อยากอยู่กับเสี่ยยศ เทิดจึงไปบอกเสี่ยยศว่าน้ำผึ้งไม่เต็มใจอยู่กับเสี่ย เสี่ยทรงยศโกรธ จะให้สมุนรุม แต่เทิดท้าสู้กับพูนตัวต่อตัว พูนรับท้าเพราะกลัวเสียหน้า ทั้งสองสู้กันด้วยมือเปล่าจนพูนแพ้ สมุนจะเข้ารุมก็พอดีผันเข้ามาขวางพร้อมกับปืนลูกซองในมือ เสี่ยยศจึงยอมปล่อยเทิดกลับไปเทิดได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ หอมรักษาพยาบาลไม่ถูกใจ น้ำผึ้งจึงอาสาเข้าไปดูแลนันท์กลับจากโรงเรียนเห็นพ่อกับน้ำผึ้งอยู่ด้วยกันในห้องข้างบนก็ไม่พอใจ แม้เทิดจะบอกว่าพ่อไม่สบาย แต่นันท์ก็ยังทำท่าไม่ไว้ใจ คืนนั้นเทิดตกใจที่เห็นน้ำผึ้งถือปืน แต่น้ำผึ้งอธิบายว่าพบปืนนี้ตอนที่เทิดไปกรุงเทพฯ กลัวว่าคุณนันท์จะหยิบไปเล่นจึงเอามาเก็บไว้ เทิดถามว่าน้ำผึ้งยิงปืนเป็นไหม น้ำผึ้งว่าไม่เป็น วันต่อมาเทิดจึงสอนวิธียิงปืนให้น้ำผึ้งไว้ใช้ป้องกันตัว

สายวันหนึ่ง เมื่อเทิดและหอมออกจากบ้านไป ทิ้งให้น้ำผึ้งอยู่คนเดียว พูนกับสมุนก็เข้ามาเชิญน้ำผึ้งไปหาเสี่ยทรงยศ แต่น้ำผึ้งไม่ยอมไป พูนกับสมุนจะเข้าฉุดก็ต้องชะงักเมื่อน้ำผึ้งคว้าปืนออกมายิงถูกกระเช้าแขวนกล้วยไม้ที่ชายคาหล่นใส่หัวสมุนคนหนึ่ง พูนเห็นน้ำผึ้งยิงปืนเป็นก็ขยับปืนตัวเอง แต่ผันมาเห็นเหตุการณ์จึงยิงมือพูนจนปืนกระเด็น พูนกันสมุนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบหนีไป เทิดกลับมาบอกให้ทุกคนระวังตัว เพราะพวกมันต้องกลับมาอีก และชมเชยที่น้ำผึ้งยิงปืนได้ดี ไม่เสียแรงที่สอนให้

น้ำผึ้งได้รับจดหมายจากแม่ลำยอง บอกว่าดวงตาของพ่อจะหายเป็นปรกติ ขอให้น้ำผึ้งสำนึกในบุญคุณของเทิด น้ำผึ้งจึงไปขอบคุณเทิดซึ่งกำลังนั่งกินเหล้าอยู่ และว่าไม่ควรดื่มเหล้ามากเพราะจะติดและจะเป็นโรคพิษสุราเรื้อรัง เทิดก็เชื่อฟังบอกให้น้ำผึ้งช่วยเอาเหล้าไปเก็บ พอดีครูประเทืองมาหาน้ำผึ้ง ทำให้เทิดไม่พอใจ พูดจาหาเรื่องกับประเทืองว่าทำตัวไม่สมกับเป็นครูใหญ่ ประเทืองจึงต้องกลับแต่พูดฝากไว้ว่า เขาจะมาอีก เพราะเป็นห่วงน้ำผึ้งที่อยู่กับคนบ้า

เช้าอีกวันหนึ่งประเทืองมาหาน้ำผึ้งและพูดเรื่องความรัก นันท์จึงให้หอมคอยดูอยู่ที่บ้าน แล้วตัวเองก็ไปฟ้องพ่อที่ไร่ ใส่ความว่าน้ำผึ้งกอดจูบกับครูประเทือง เทิดโกรธมากรีบกลับมาอาละวาด ท้าประเทืองกินเหล้าว่าใครจะคอแข็งกว่ากัน ปรากฏว่ามึนเมาด้วยกันทั้งคู่ เทิดให้หอมเอารถไปส่งครูประเทือง แล้วเข้าไปต่อว่าน้ำผึ้งที่กอดจูบกับครูประเทือง น้ำผึ้งโกรธที่โดนดูหมื่นจึงตบหน้าเทิด เทิดจึงเข้ากอดปล้ำจนน้ำผึ้งตกเป็นของเทิด จากนั้นน้ำผึ้งก็วิ่งหนีไปจากบ้าน แล้วไปล้มหมดสติอยู่ท่ามกลางสายฝน เทิดตามไปอุ้มกลับมาบ้านพบว่าน้ำผึ้งตัวร้อนจัด ต่อมาเทิดได้ถามหอมเรื่องน้ำผึ้งกอดจูบกับครูประเทือง ถึงรู้ความจริงว่าน้ำผึ้งให้หอมคอยกันท่า ไม่ยอมให้ครูประเทืองเข้าใกล้ ทำให้เทิดสำนึกผิดที่ทำกับน้ำผึ้ง เพราะหลงเชื่อคำพูดของนันท์ เป็นผลให้น้ำผึ้งล้มป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ ต้องให้อ้อยมาคอยดูแล จนในที่สุดอ้อยกับน้ำผึ้งก็เข้าใจกัน

ครูประเทืองมาเยี่ยมน้ำผึ้งซึ่งมีอาการดีขึ้นมากแล้ว ขณะยืนคุยกันโดยประเทืองยืนหันหลังให้แนวป่า พูนซึ่งแอบอยู่ในป่าก็ยกปืนยิงใส่เพราะเข้าใจว่าเป็นเทิด แต่พูนยิงผิดจึงเผ่นหนีไป เมื่อเทิดกลับมารู้ว่ามีการลอบยิงและประเทืองกับน้ำผึ้งก็เข้าใจว่าเทิดเป็นคนยิงเพื่อขู่ประเทือง เทิดพยายามปฏิเสธแต่ทั้งสองไม่เชื่อ ประเทืองจึงกล่าวฝากไว้ว่า เขาเห็นจะต้องจัดการเรื่องน้ำผึ้งให้จบสิ้นกันเสียที เมื่อประเทืองไปแล้ว นันท์บอกว่าได้เขียนจดหมายไปบอกป้าแพรวนภาให้มาอยู่ที่นี่แล้ว

เทิดจึงรีบไปบ้านจิตรีที่กรุงเทพฯ เพื่อยับยั้งไม่ให้แพรวนภาเดินทางไปไร่ โดยบอกว่าช่วงนี้ที่ไร่ไม่ปลอดภัย เพราะมีคนไม่ถูกกันคอยทำร้ายอยู่ ไว้ให้เหตุการณ์คลี่คลายก่อน เขาจะมารับแม่จิตรีและแพรวนภาไปเยี่ยมหลานเอง จากนั้นเทิดก็ไปเยี่ยมพ่อแม่ของน้ำผึ้ง หมอบอกว่าทั้งสองหายดีแล้ว ให้เทิดรับกลับบ้านได้ พ่อวันกับแม่ลำยองบอกจะไม่ลืมพระคุณเทิดที่ได้ช่วยเหลือเมื่อกลับมาถึงบ้านไร่ เทิดได้ดึงตัวน้ำผึ้งขึ้นรถแล้วขับพาไปที่บ้านของเธอ น้ำผึ้งคิดว่าเทิดคงหมายจะคุกคามเธออีก แต่เมื่อมาถึงบ้านก็พบแม่ที่มีร่างกายสมบูรณ์ดี และพ่อที่มองเห็นเหมือนเดิมแล้ว ทำให้น้ำผึ้งดีใจและสมเพชตัวเองที่เข้าใจเทิดผิด เธอรีบลงจากบ้านไปตามหาเทิด เมื่อพบเทิดก็ทำท่าจะกราบที่เท้าเพื่อขอบคุณที่ช่วยพ่อแม่ แต่เทิดขอให้น้ำผึ้งกราบที่อกแทน น้ำผึ้งจึงกราบที่อก และเทิดได้โอบกอดน้ำผึ้งโดยที่น้ำผึ้งไม่ขัดขืน

เทิดให้น้ำผึ้งอยู่คุยกับพ่อแม่ และว่าตอนเย็นๆจะมารับ เมื่อเขาขับรถออกไปได้ไม่ไกล ไอ้พูนก็ซ้อนมอเตอร์ไซค์ของสมุนแล่นเข้ามาเทียบข้าง แล้วยิงใส่เทิด เทิดถูกยิงสองนัด พยายามขับรถต่อไป แต่รถก็เสียหลักวิ่งออกจากถนน พุ่งชนหน้าผาหินข้างทาง รถระเบิดไฟลุกท่วม ไอ้พูนมองดูรถไหม้ไฟด้วยความพอใจที่ฆ่าเทิดได้

น้ำผึ้งรู้ข่าวจากอ้อยที่ไปตามให้รีบกลับบ้าน และพบว่าเทิดแค่ถูกยิงบาดเจ็บ เพราะเขากระเด็นออกมาก่อนที่รถจะชนผนังหิน น้ำผึ้งจึงทำหน้าที่ดูแลเทิด นันท์ไม่ไว้ใจจึงส่งจดหมายไปขอให้ป้าเตือนใจมาดูแลพ่อ เพราะขืนให้น้ำผึ้งดูแล เขาคงได้แม่ใหม่แน่นอน

ในขณะที่ความสัมพันธ์ระหว่างเทิดและน้ำผึ้งเป็นไปด้วยดี แพรวนภาก็เดินทางมาถึง และสร้างความปั่นป่วนไปหมดทั้งบ้าน ด้วยการทำหน้าที่ดูแลเทิดเอง และไม่ยอมให้น้ำผึ้งเข้าใกล้เทิด เมื่อแพรวนภารู้ว่าประเทืองติดพันน้ำผึ้งอยู่ จึงวางแผนให้ทั้งสองได้พบกันและชี้ชวนให้แต่งงานกันจะได้ไปอยู่ที่อื่น แต่น้ำผึ้งว่าเธอไปไหนไม่ได้เพราะเป็นหนี้บุญคุณเทิดอยู่ เมื่อผิดหวังจากครูประเทือง แพรวนภาก็ไปหาเสี่ยทรงยศ วางแผนจะให้พูนเข้าไปฉุดน้ำผึ้งถึงในบ้าน

เมื่อเทิดหายบาดเจ็บออกไปทำงานในไร่ได้ และหอมไปส่งนันท์ที่โรงเรียน จึงเหลือแต่อ้อยและน้ำผึ้งอยู่บ้าน เตือนใจใช้ให้อ้อยไปซื้อของ แล้วให้สัญญาณพูนกับพวกเข้ามาจับตัวน้ำผึ้ง ก็พอดีผันพาเทิดกลับมาส่ง พูนเห็นท่าไม่ดีจึงขี่มอเตอร์ไซค์หนี เทิดขับรถตามแพรวนภาตกใจมากเมื่อรู้ว่าเทิดตามคนร้ายไป เพราะถ้าพูนถูกจับได้ มันต้องซัดทอดมาถึงตัวเธอแน่ แต่แพรวนภาก็ยังโชคดี เพราะพูนบึ่งรถหนีการไล่ล่าไปจนรถพุ่งตกเขาไป แพรวนภาจึงโล่งใจที่พูนตายไปก่อนเรื่องจะแตก

ครูประเทืองได้หลอกน้ำผึ้งว่าจะพาไปประชุมเรื่องครูสอนพิเศษที่โรงเรียน แต่กลับพาน้ำผึ้งไปให้แม่ของเขาดูตัวเพื่อจะได้สู่ขอน้ำผึ้งมาเป็นลูกสะใภ้ เมื่อน้ำผึ้งโดนแม่ครูประเทืองซักไซ้ เธอจึงทิ้งไพ่ตายว่าเธอเป็นภรรยาของเทิดแล้ว ทำให้แม่ของประเทืองมาเหน็บแนมลูกชายว่า ครูสาวนั่นสวยและน่ารักดี แต่แกจะกินของเหลือเดนเขาหรือ ประเทืองจึงตัดใจจากน้ำผึ้งได้

คืนหนึ่งแพรวนภาเอายานอนหลับให้นันท์และเทิดกินจนหมดสติไป แล้วก็แกล้งเล่นละครนอนกอดกับเทิดให้น้ำผึ้งได้เห็น น้ำผึ้งทนไม่ไหวจึงออกจากบ้านไปหาพ่อแม่แต่เช้า และบอกว่าจะไม่กลับไปบ้านไร่อีก เทิดตื่นขึ้นมาไม่พบน้ำผึ้งและรู้ว่าน้ำผึ้งลาออกแล้ว และอ้อยก็ขอลาออกตามไปด้วย เมื่อน้ำผึ้งและอ้อยไม่อยู่ บ้านของเทิดก็ไม่มีระเบียบ ไม่มีอาหารเพราะไม่มีการทำครัว แพรวนภาเองก็ไม่ยอมทำงานอะไร แม้แต่ซักชุดชั้นในก็สั่งให้หอมซัก จนหอมทนไม่ไหวลุกขึ้นโต้แย้ง จึงถูกแพรวนภาตบหน้า หอมจึงตัดสินใจไปจากบ้านไร่อีกคน ตกกลางคืนเทิดเมามาก เตือนใจจึงได้โอกาสเข้าไปยั่วยวนถึงในห้องนอน แต่เทิดเมาหลับไปก่อน พอรุ่งเช้าแพรวนภาก็อ้างว่าเทิดเมามากจนเธอตกเป็นเมียเทิดแล้ว เทิดจึงว่าถ้าจะมาเป็นเมียก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ทำให้เตือนใจโกรธที่เทิดไม่สนใจใยดี

หลังจากนั้นในบ้านก็ยิ่งเลวร้าย แพรวนภาถือสิทธิ์บังคับนันท์ให้ทำตามใจเธอ นันท์ทนถูกบีบคั้นไม่ไหวถึงกับบอกพ่อว่า คิดถึงครูน้ำผึ้ง ถ้านันท์จะมีแม่ใหม่ก็ต้องไม่ใช่ป้าแพรวนภา ให้เป็นครูน้ำผึ้งเสียยังดีกว่า ดังนั้นเมื่อแพรวนภามาขอให้เทิดไปตั้งต้นชีวิตใหม่กับเธอที่กรุงเทพ เทิดจึงบอกว่าจะขออยู่ขอตายที่นี่ ถ้าแพรวนภาอยู่ไม่ได้ก็กลับไป แพรวนภาแค้นขณะมองตามเทิดที่เดินหนีไป

เทิดไปบ้านน้ำผึ้ง จึงได้พบหอมมาช่วยทำไร่อยู่ที่นั่น พ่อวันได้นำเงินที่เอาไร่ไปจำนองธนาคารมาให้เพื่อไถ่ตัวน้ำผึ้ง แต่เทิดไม่รับ บอกว่าเราตกลงกันแค่ปากเปล่า ไม่มีการเซ็นสัญญา พ่อวันก็ไม่จำเป็นต้องยึดถือจริงจัง และน้ำผึ้งก็มีอิสระจะมาจะไปเมื่อไหร่ก็ได้ ทำให้พ่อวันยิ่งซึ้งในน้ำใจเทิดขึ้นไปอีก จากนั้นเทิดก็พยายามขอคืนดีกับน้ำผึ้ง แต่น้ำผึ้งว่าเตือนใจเหมาะสมกว่าเธอ เทิดจึงอ้างถึงวันที่ฝนตกว่าเรามีอะไรกัน แต่น้ำผึ้งว่าไม่ขอจำวันที่อสูรร้ายมันขืนใจเธอ ทำให้เทิดต้องกลับไปด้วยความผิดหวัง

เมื่อนันท์กลับจากโรงเรียนมาถึงบ้านก็พบว่าพ่อเมาหลับไปแล้ว และแพรวนภาบอกว่าไอ้หอมมันไปอยู่บ้านน้ำผึ้ง มันคงไปเป็นผัวเมียกันแล้ว นันท์โกรธหาว่าแพรวนภาปากหมา แพรวนภา จึงไล่ตีนันท์ เมื่อนันท์ไปฟ้องพ่อ เทิดกลับบอกว่าพรุ่งนี้แพรวนภาเขาจะกลับกรุงเทพแล้ว และพ่อจะส่งนันท์กลับไปอยู่กับคุณยายที่กรุงเทพด้วย

พอรุ่งเช้าขณะที่แพรวนภาจะให้เทิดไปส่งที่สนามบิน ก็ปรากฏว่านันท์หนีออกจากบ้านไปแล้ว เทิดสั่งให้ทุกคนช่วยกันออกตามหา เตือนใจจึงจำต้องขับรถของเทิดไปเอง ทุกคนในไร่รวมทั้งเทิดออกตามหานันท์จนถึงเที่ยงถึงบ่ายก็ยังไม่เจอ โดยไม่มีใครเฉลียวใจเลยว่าที่แท้นันท์ได้เดินบุกป่าผ่าดงไปจนถึงบ้านน้ำผึ้ง ขณะที่พ่อวันกับแม่ลำยองนั่งดูนันท์กินข้าวด้วยความหิว หอมกับน้ำผึ้งกลับมาจากไร่ได้เจอนันท์ก็ดีใจ นันท์โผเข้ามากอดน้ำผึ้งแล้วร้องไห้ ไม่ยอมกลับไปบ้านเพราะกลัวพ่อจะลงโทษ น้ำผึ้งจึงบอกว่าครูจะไปเป็นเพื่อน

ที่บ้านไร่เทิดถือไม้เรียวอยู่โดยมีนันท์ยืนกอดอกร้องไห้ และยอมรับผิด เทิดจึงตีนันท์เพื่อเป็นการสั่งสอนให้หลาบจำ แต่พอตีครั้งที่สองน้ำผึ้งได้เข้าไปกอดนันท์และรับไม้เรียวแทน บอกว่าเธอรักและสงสารคุณนันท์ ยินดีจะถูกตีแทนคุณนันท์เอง เทิดจึงหักไม้เรียวทิ้งแล้วเดินไปกินเหล้า น้ำผึ้งบอกนันท์ว่าพ่อยกโทษให้แล้ว ต่อไปนี้ขอให้นันท์เป็นคนดี นันท์รับปากและขอร้องไม่ให้น้ำผึ้งไป แต่น้ำผึ้งว่าครูหมดสัญญากับคุณพ่อของนันท์แล้ว น้ำผึ้งเดินจากไป นันท์ตะโกนตามเรียกน้ำผึ้งว่า “แม่” ทำให้น้ำผึ้งหยุดชะงักหันมาแล้ววิ่งเข้ามากอดนันท์ด้วยความตื้นตันใจ นันท์ยังคงเรียกแม่อยู่ตลอดเวลา เทิดวางแก้วเหล้า ยิ้มทั้งน้ำตา แล้วเดินเข้ามากอดน้ำผึ้งและลูกไว้ด้วยกันอย่างแนบแน่น

ความรัก ความเข้าใจ และความสุขจึงได้กลับมาสู่บ้านไร่อีกครั้งอย่างสมบูรณ์