รีวิวหนัง “The Brutalist เดอะ บรูทัลลิสต์” ในทุกองค์ประกอบ ราวกับสร้างเพื่อตกรางวัลโดยแท้

นี่ก็คือหนังคุณภาพที่เป็นหนึ่งในตัวเต็งรางวัลบนเวทีออสการ์ 2025 กับการติดโผเข้าชิงสูงถึง 10 สาขารางวัลแบบไม่ค้านสายตา หนังดรามาจัดจ้านที่มีส่วนผสมของย่างก้าวการสร้างเนื้อสร้างตัวในกลุ่มผู้อพยพ กลายเป็นพล็อตที่ทรงพลังใน “The Brutalist เดอะ บรูทัลลิสต์”​ งานสร้างที่อัดแน่นไปด้วยอรรถรสเนื้อแท้เน้น ๆ ตลอดความยาว 3 ชั่วโมงนิด ๆ ของหนัง

เมื่อสถาปนิกผู้มีวิสัยทัศน์กว้างไกล ลาสโล ทอธ และภรรยาของเขา เออร์เซเบต อพยพหลบหนีจากสงครามในทวีปยุโรปในปี 1947 เพื่อที่จะสร้างก่อร่างสร้างตัวขึ้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ทั้งสองก็ได้เป็นสักขีพยานในการกำเนิดของอเมริกายุคใหม่ และชีวิตของพวกเขาก็เปลี่ยนไปตลอดกาลหลังจากการเข้ามาของลูกค้าที่ลึกลับและมั่งคั่งคนหนึ่ง

“แบรดี้ คอร์เบ็ต” อาจเป็นชื่อนักสร้างหนังที่คนยังไม่รู้จักคุ้นเคยสักเท่าไหร เพราะเขาคืออดีตนักแสดงที่ผันตัวมาทำหนังอย่างจริงจัง และผลงานในฐานะนักสร้างของเขาก็ยังจัดได้ว่าเป็นหนังนอกกระแสไปสักหน่อย The Brutalist น่าจะเป็นงานสร้างระดับล่ารางวัลฟอร์มใหญ่ยิ่งยวดที่สุดที่เขาเคยรับมือมาเลยก็ว่าได้ เพราะสเกลงานของหนังค่อนข้างละเอียดและลึกซึ้งพอสมควร และเขาได้รับความไว้วางใจให้ 3 ทำหน้าที่หลักในผลงานนี้ชิ้นนี้ทั้งหมด

The Brutalist เป็นงานรังสรรค์เขียนบทหนังด้วยฝีมือของแบรดี้เอง โดยเขาทำการเขียนร่วมกับนักเขียนบทคู่ชีวิตของเขา นั่นก็คือ “โมนา ฟาสต์วอลด์” ภรรยานักสร้างหนังชาวนอร์เวย์ ที่ร่วมงานด้วยกันมาในทุก ๆ ผลงานตั้งแต่ทั้งคู่เป็นคู่สมรสกัน ความยิ่งใหญ่ของบทหนังเรื่องนี้ถูกร้อยเรียงออกมาไม่ต่างกับบทละครเวที ที่มีการแบ่งออกมาเป็นองก์ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น การโหมโรง, องก์แรก, องก์สอง และบทส่งท้าย ที่อัดแน่นด้วยเนื้อหาแก่นสารในชีวิตของตัวละครหลัก

นับว่านี่คือหนังที่บทแข็งแรงมาก ๆ เรื่องหนึ่งเลยก็ว่าได้ เป็นการเสิร์ฟที่เขียนมาเพื่อวัตถุประสงค์ต้องการเฉิดฉายบนเวทีรางวัลโดยแท้ เพราะองค์ประกอบของพล็อตเรื่องใส่ทุก ๆ กิมมิกที่หนังรางวัลพึงมีมาอย่างครบถ้วนสมบูรณ์ แทบจะไม่มีอะไรที่ตกหล่นไปเลยสักนิดเดียว และยังเป็นบทที่สามารถต่อยอดส่งเสริมเพิ่มความสมบูรณ์แก่องค์ประกอบงานสร้างในหนังเรื่องนี้เป็นอย่างดีด้วย

แม้ว่าการจับพล็อตเรื่องกลุ่มผู้อพยพชาวยิวจากภาวะผลกระทบในสงครามโลกครั้งที่ 2 จะไม่ใช่อะไรที่แปลกใหม่ในวงการภาพยนตร์ก็ตาม แต่หนังเรื่องนี้กลับเลือกทิศทางการเล่าเรื่องผ่านมุมมองสู้ชีวิตของชายที่เต็มไปด้วยพรสวรรค์ แต่จับผลัดจับผลูมาอยู่ในดินแดนที่ไกลจากบ้านเกิดเมืองนอน ที่ต้องเริ่มต้นใหม่ทุกอย่างทั้งหมด ทำให้เต็มไปด้วยบาดแผลทั้งร่างกายและจิตใจที่เข้มข้นและเต็มไปด้วยมิติทับซ้อนอย่างมากมาย

ขณะที่องค์ประกอบงานสร้างของ The Brutalist จัดได้ว่างานคุณภาพโดยแท้ ไม่ว่าจะเป็นงานถ่ายภาพจากฝีมือ “ลอล ครอว์ลีย์” ผู้กำกับภาพคู่บุญของแบรดี้ที่หวนกลับมาทำงานด้วยกันอีกครั้ง ทำให้ภาพออกมาตามสไตล์ที่ผู้กำกับใฝ่ฝันอย่างไหลลื่นและเต็มแม็กซ์มาก ๆ เช่นเดียวกับ การออกแบบโปรดักชันที่ถือว่าอีกไฮไลต์ที่จัดจ้านของเรื่องนี้ เก็บรายละเอียดและใส่ใจในองค์ต่าง ๆ ที่เล็กน้อยได้แบบทุกเม็ด เต็มไปด้วยรสนิยมตั้งแต่ไตเติ้ลเปิดเรื่องจนไปเครดิตสุดท้ายของหนัง

อีกไฮไลต์เด่นของหนังเรื่องนี้ก็คงจะหนีไม่พ้นการแสดงที่แสนจะเด็ดดวงจริง ๆ ถือว่าเป็นบทบาทคัมแบ็กสู่แถวหน้าเวทีรางวัลในรอบ 20 กว่าปีของ “เอเดรียน โบรดี้” จริง ๆ เพราะนี่คือบทที่ราวกับว่าเขียนมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ ถึงแม้ว่าลักษณะของบทบาทมันจะค่อนข้างคล้ายกับสิ่งที่เขาเคยทำเอาไว้แล้วได้ออสการ์ตัวแรกในชีวิตใน The Pianist ก็ตาม แต่ฝีมือการแสดงอันจัดจ้านและเติบโตขึ้นของเขา ก็รับมือกับมันได้อย่างมืออาชีพ สามารถประคองหนังขนาด 3 ชั่วโมงเอาไว้ได้อย่างสุดจึ้ง

เช่นเดียวกับตัวแม่บทสายดรามา “เฟลิซิตี้ โจนส์” ที่ดูเหมือนว่าบทจะไม่ค่อยมีอะไร แต่หนังก็เปิดช่องให้เธอคนนี้ได้พ่นไฟทางการแสดงออกมาได้เปล่งประกายอีกครั้ง พร้อมกับ 2-3 ซีนที่ใช้พลังทางการแสดงขั้นสูงที่ถ่ายทอดออกมาได้ระดับชวนขนลุก และ “กาย เพียร์ซ” ที่จะบอกว่าเป็นบทบาทที่ดีที่สุดในอาชีพนักแสดงของเขาก็คงไม่ผิด เพราะบทส่งเสริมการแสดงของเขาได้อย่างน่าทึ่ง และถ่ายทอดออกมาชวนหักมุมได้อย่างตกตะลึงไม่เบาทีเดียว

โดยภาพรวมแล้ว นี่ก็คือหนังที่สร้างขึ้นมาเพื่อต้องการล่ารางวัลโดยแท้ The Brutalist เป็นหนังที่มีองค์ประกอบระดับคุณภาพแถวหน้าในรอบปีอย่างปฏิเสธไม่ได้ งานสร้างโปรดักชันจัดจ้านดีเด่นในหลาย ๆ ด้านแบบไม่ค้านสายตา นี่คือบทหนังที่เต็มไปด้วยมิติซับซ้อนและคาดเดาไม่ได้อย่างเหลือเชื่อ ผนวกเข้ากับลีลาการแสดงของทีมนักแสดงขั้นเทพที่มาช่วยแต่งเติมความสมบูรณ์ให้กับตัวหนัง ไม่ค้านสายตาใด ๆ เลย ถ้าหนังจะโกยออสการ์กลับบ้านไปได้เป็นกระบุง เพราะมันคือคุณค่าที่คู่ควร